NJË ZOGU
Më jep një këngë, se m’u shkretua shpirti,
Të jap një përkëdhelje në këmbim.
Kjo udhë e verbër, që ka pamje sfinksi,
Ne na flijon çdo çast për argëtim.
Këndo, si frymë e shenjtë, o zog i vogël
Dhe ftoje bukurinë të të vijë pas,
Të shkrijmë akullnajën, që vetë sollëm,
Si udhëtim të marrrë e të pafat.
SIKUR JETA IME...
Sikur të soste nesër jeta ime,
Sepse ashtu qe taksur ora e fatit,
Një peng do të ndriçonte pranë çdo thinje,
Si territ syri i ftohtë i diamantit.
Në krahë do të më merrte ato çaste
E do më çonte pyjesh të pashkelur,
Ku hëna ketrat ndjek me gaz prej vajze
Dhe bishtat ua puth me shpirt të dehur
Sikur të soste jeta ime nesër,
Si një gotë ujë, e pirë në zheg të verës,
Për epitaf do doja sytë e erës
Dhe flokët e dëborës, lotë të kthjellët.
PEIZAZH PRANVERE NË QIELL
Hapësirë e pasosur me bar të kaltër,
Përmes të cilit harbon shpenguar një kalë ëndrre,
Që nuk hingëllin si të gjithë kuajt e tokës,
Por cicëron si zogjtë.
Lumenj të ndritshëm,
Që rrjedhin drejt humbjes së vetes.
Kope shtegtuese resh,
Që tundin këmborët e shfytyrimit.
Gjithçka i ngjet pranverës në tokë.
I mungon gjë vallë?
Ah, dhe një çift,
Që puthet në stolin e syve të mi.
Pranvera s’është më prej gënjeshtre tani.
DERI KUR...?
Deri kur një dorë e dridhur
Do më zgjatet si një dhembje,
Si një ëndërr e këputur
Nga gërshëra e urisë?
Deri kur në pika loti
Do të lahet botë e vjetër
Dhe pas larjes do të mbetet
Më fatkeqe, më e pistë?
Deri kur një dorë e dridhur,
deri kur një pikëz loti
Do të jenë varr i gëzimit
Në një hon të çmendurisë?
TIP BALADE
Në një rrugë, ku nxijnë paratë,
Atje, ku ndodhet një bankë,
Na u gjend një rob i vrarë.
Ju, o njerëz, të zes korba,
Hani kohën sa të doni,
Sytë e zes mos m’i qërroni,
Në më vratë... mos më shëmtoni.
Motër, moj e mira motër,
Sa ditë zi do të mbash për mua?
Sa t’i shtien pemët gjethet.
Grua, moj e ëmbla grua,
Sa ditë zi do të mbash për mua?
Sa t’i vë një firmë çekut.
Nënë, moj e zeza nënë,
Sa ditë zi do të mbash për mua?
Sa t’i zbardhen pendët korbit.
Në një rrugë, si hon i marrë,
Humbi jetën një i vrarë.
HANDIKAP FATAL
Rrojmë në shekull të atomit,
Kemi mendjen e majmunit.
Kur s’e gjejmë shtegun e fjalës,
Trokasim te portë e plumbit.
Ne i marrim ditës dritën,
Hënën natës peng ia marrim.
Jemi orë e verbërisë,
Për akrepa kemi djallin.
Rrojmë në shekull të njeriut,
Kemi mendjen e largqoftit.
Veç një çast të ishim ndryshe,
Do dilnim nga streha e lotit.
POEZI ME RIMA FOLJORE
-Ose shenjë e arratisë së poezisë –
Unë do ta ngre, për ty malin, do ta ngre,
Dhe përmbi të do të të vë e do ta bëj.
Do të të them çfarë je aty e çfarë nuk je,
Do të të them se ç’do të bëj e ç’do të zhbëj.
Larg do të shkoj, sërish pranë teje do të vij,
Dhe do të flas e prapë si ketër do të hesht.
Të pëshpëris? Tronditshëm, do të ulërij,
Do të vajtoj, pastaj plagosur do të qesh.
***
Dhe, kur t’i kem bërë të gjitha nëpër çmendje,
Do të marr frymë syvëngër, i paflokë,
Se poezinë e bëra zemrën tënde,
Që s’dihet në ka qenë dikur mbi tokë.
RRËFIM PËR DASHURINË.
Agimet kishte sy dhe flokët si mëndafsh,
Ndërsa për buzëqeshje, margaritarë e mjaltë.
Në hon të asaj zemre më shkau këmba, rashë…
KOPËSHTI I POETIT
Një ditë mbolli në kopështin e tij disa deputetë,
Por asnjëri prej tyre nuk mbiu.
Duhej të kishte qënë fara e prishur,
Me siguri.
Në një kënd të tij mbolli dhe disa kryeministra,
Por ata i dolën kunguj.
Poeti u përlot për kohën e humbur.
Nuk guxoi të mbillte atje ndonjë president,
Se pati frikë mos i dilte kallash apo tritol
Në rrjedhën e ditëve.
Eh, ky kopështi i poetit, me plot çuditje!!!
