Petrit Malushi: Në Tiranë...

Në  Tiranë...

Nga Petrit Malushi

Në Tiranë ndryshe nga çdo qytet 

Vrullshëm lëviz e të rrëmben jeta.

Vrapon, ecën, ndalesh apo pret,

Ballesh me të pritëshme dhe të befta.         

Takon njerëz, simbol mirësie                    

Mbreslënës me sjellje edhe fjalë.

Punëdashës që s’rrinë në hije

Lodhen, përpiqen e dalin në ballë.

Përshëndet të moshuar “vitezbritës”

Të rinj, ndërtues, tregëtarë, mësues,

Mjekë, bankierë, bananeshitës,...

Hajdutë, gangsterë, dashnorë, mashtrues...

Rrena ia merr këngës fare shtruar,  

Bukur luan melodinë e së vërtetës.

E vërteta pëshpërit e frikësuar,

Kakofonët hiqen si zemërprekës.

Në Tiranë deputetët “treten” te selia,

Presidenti “dergjet” te presidenca,

Kryeministri “djersin” te kryeministria,

Ministrat ngjirren nëpër konferenca...

Kullat rriten me kate qiellore,

Si përbindësha shfaqen para fytyre.              

Kujtesën e qytetit dhjetrashekullore

Fosile e bëjnë nën këmbë e tyre.                                 

Luksi “zbukurohet” nga trishtimi

Si mozaikë pa formë e pa anë.

Shkëlqim dhe zbehje të rrok shikimi,

Kufij ndarës midis nuk kanë.

Mesnatë kryeqyteti 

Kryeqyteti s´ka qetësi,

Mesnata duket si mesditë.

Fësh-fësh fshin një fshesaxhi,

Gati për nisje presin taksitë.

Spitaleve llambat rrinë zgjuar,

Ndezur mbajnë shpresa e jetë.

Lëvizjet në rrugë s’kanë të pushuar,

Një rendruajtës të përshëndet.  

Punëvonët rendin drejt shtëpisë.

Të dashurit zgjuar ende i presin.      

Urojnë që e nesërmja ditë të nisë

Fatsjellëse, gremisur tutje stresin.