Poezi nga vëllimi poetik: „SYTË E EGNATIAS“
Fatmir Terziu
Përse „Sytë e Egnatias“?! Syri është një nga simbolet më të fuqishëm të njohur për shumë kultura. Mund të jetë tregues i së mirës, së keqes, mbrojtjes, mençurisë, njohurisë, sekretit dhe misterit. Pas gënjeshtrave mashtruese të dëshpërimit, sytë janë ato që depërtojnë në thellësi të pandjeshme, të pa-aritshme. Fjalët preket nga sytë. Fjalët meken tek sytë. Fjalët ndërtojnë besimin, fjalët mes syve prekin dëshpërimin, zhgënjimin. E aty është stacioni që zhbirron, që kupton.., dhe kur vetë Gënjeshtra na gënjen. E pastaj…
Gënjeni, fjalët lënduese që zemra juaj nuk i duron, mbajnë lëngun e syve. Mbahen tek lëngu i tyre. Aty, ndonjëherë e vërteta, është thjesht e neveritshme. Djegia e atyre që afrohen shumë, është si gurët e kalldrëmit. Kalldrëmit, që u shtrua hershëm të mbajë trokthet e Kalasë, Rrugës së quajtur „Via Egnatia“. E aty u harruan dashuritë. A aty mbetën vetëm sytë. Janë vetëm sytë e Egnatias. Koha ikën, kalon, fluturon… Asgjë nuk ndryshon.
1. Sytë e Egnatias
Në tenderin e miklimit sot ju trembeni nga retina
shtrydhni lëngun metabolik
kinse mbani në vegimin tuaj plazmën nga kthina,
një trokth kuajsh që çbendet nëpër apokaliptik
nga redaksitë, historianët, kërkuesit,
dhe nga shkëlqimi i ekraneve inteligjente të listës së pasme
firmëtare e rrjeteve sociale.
Për ju, ne kemi zbrazur shkollat tona,
grila u kemi vënë dritareve
dhe qepena
maska gojës, fytyrës,
syve,
i dashur i egër, i panjohur,
mes të gjitha troktheve e mizorive,
kemi ngrohur e ftohur,
kafenetë, pikniqet nudo buzë detit. Sot, kam besim
vetëm peisazhi i pavendosur,
mbetet në tenderim,
sikurse magjia,
misioni kalimtar i luleve të avllisë
të gurë-rrëzuar këtu në rrugën Egnatia. Si të gjithë,
mendoj se djegia e brendshme e zemrës, fyti i tharë
së pari prek sytë,
pastaj nuk është më një rrugë, por një autostradë
në këtë tender të miklimit pa një të dytë,
mes pandemive që udhëtojnë nëpër trupat tanë.
2. Ti josh me trokthe
Përsëri e kam me sytë e mi. Sytë e tu
të cilat aq shpesh i adhuroja,
kanë shkuar tej të ngurtës për të ringritur Adamin,
për të rindërtuar një Evë,
ndryshe, si Zanafifëllëse, të magjishme,
eh, na qenka shkruar me gurë do të shtoja,
në një vështrim të zgjeruar të yjeve të ndritshme.
Përsëri e kam me sytë
thellë brenda ngathtësisë së penës sime
Ti josh me trokthe,
apo, ke harruar?!
I zbret trokthet si barra e produkteve të Venedikut,
vetëm lulet, puthjet, dashuritë
të gjitha shtyhen për një kohë të pacaktuar.
Në vend të syve zhvendos sipërmarrjen e trurit nga jashtë
te Farmacia e Kiço Shqaut me recetën e Doktor Nosit,
raftet e trazuara nga gjuhët
melheme të ndryshme stogje
më thuaj çfarë mund të bëjmë me trupat tanë
jam nën maskë nuk të ndjej, apo ende josh me trokthe?
3. Duke rikërkuar emrin tënd të mirë
Edhe Bibla, edhe Kurani janë shkruar në sytë e tu
qëndrojnë në Portikun e larë me ar
praktikojnë në të qelqtën blu
arien e plasaritur
duke u shtruar nëpër rrugicë
si në Verona, por fatmirësisht,
ne elbasanasit kemi lindur këngëtarë ndryshe,
dehemi me këngën e Myzyrit kur pimë,
pa bërë zhurmë. Çfarë mund të bëjmë, përveç se të këndojmë
që në të gdhirë? Gërvishtim një kod në vijën tënde të lakuar me vija,
duke imagjinuar ditën kur do të rimarrim emrin tënd të mirë.
Prill 2001-Prill 2021
