OBELISK NDARJES

Një poezi me aromë adoleshence: ........................................

OBELISK NDARJES

(Sepse vijnë e ikin stinët, sepse blerojnë, zverdhen dhe bien gjethet, sepse na jepet dhe e shpërfillim rininë. Ndoshta, edhe jetën)

U ndamë,

si nga nëna,

si nga dashuria,

si nga jeta,

u ndamë.

*

Erdhën pas meje;

ngrohtësia e dorës vajzërore,

njomështia e brishtë e buzëve,

rrezatimi thëngjillor i syve,

përskuqja e turpshme e mollëzave,

bardhësia e virgjër e lëkurës,

trokitjet e shqetësuara të zemrës,

ofshamat ndjellëse të shpirtit,

drithërimat e papërmbajtura të kurmit,

dy lotët që rrodhën mbi mollëza,

fëshfërima e flokëve në rrotullim

dhe rënkimi i hapave që largohen,

...që largohen...

...rënkimi i hapave -troku i zemrës sime.

****

Fal ndarjes!

Dora jote s'u rreshk kurrë më,

buzët mbetën të brishta përgjithnjë,

thëngjijt’ e syve u shndërruan në yje,

zbehtësia s'u ul mbi mollëza,

lëkura rrudhën s'e provoi,

troku i zemrës mbeti aq rinor,

ofshamat e shpirtit ftojnë e ftojnë,

kurmi akoma drithërohet si bisk i njomë,

dallgët e flokëve më rrahin fytyrën në çdo zgjim,

rënkimi i hapave më jehon,

më sulmon pa kthim troku i tyre.

Ndarja…

përjetësoi dashurinë tonë.

1996