Në pije më pyeti një mik i mirë!

Nga Fatmir Terziu

Dje pimë raki. Raki

në shtjellë. Në llafe. Muhabet me histori.

Në letërsi.

Një mik më pyeti:

si është të shkruash një poezi?

Doja të thoja, të flisja, të tregoja,

heshta, pastaj pse fola nuk e di,

i thashë: mbylle veten në një dhomë,

bërtit derisa të të vij një zë,

pastaj i shtova: dëgjomë,

veço atë zë nga një asgjë.

Fryji venat dhe pompo sa më shumë gjak

derisa sa të ndjesh kockat të kërcasin

pastaj zhytu tutje në një botë pa kthim

janë fjalë të pastra

dhe pikëllim,

vepro sikur je diku në gara

ngit kuaj në mjegull mbi re,

nis të dëgjosh pendimet nga e para,

dhe tashmë shtrihu të flesh…

… kështu ke kohë të korrësh më të mirën

dhe nuk do të kthehesh për një kohë

deri sa e ke mposhtur brenda teje errësirën.

Sepse të shkruash poezi është të udhëtosh

nëpër të shtatë shtresat e Ferrit

dhe mohimi i çdo gjëje është i gabuar se të josh

të kalosh në vrimë të gjilpërës majën e perit.

Harroje ta duash veten

kur gjithçka që ke është një stilolaps dhe një letër

fjalë që në kompjuter të treten

e të bëhen modë e huaj

shkrirë në kyçin e dorës që prehet

kur dikush troket në kafkën tuaj

duke thënë kthehu tani:

Paralajmëroni fqinjët se nëse kanë dëgjuar zhurmëra

është vetëm shpirti yt që vuan

duke u përpjekur për të hyrë në derën e përparme

ku një qen a një bishë gjithnjë me shkelma gjuan.

Pra, mëso si të jesh vetëm.

Mëso si të humbasësh gjithçka që ke

për të ndjerë lirinë,

mëso se si të ndjehesh vetëm si i dehur,

tani e tutje jeton me poezinë.

Pastaj vazhduam prapë të pimë. Në pije më pyeti ky mik i mirë,

si është të jesh poet medoemos.

Gjithçka që thashë ishte një vargëzim i lirë,

Por ti, i thashë ndjehu mirë! Më saktë mos!