Njerëzorja s'duhet të mbetet në mënyrë pasive
Fatmir Terziu
Lartësitë. Kurë nuk tentojnë të hedhin kokën poshtë. Nga mesi i maleve, emocioni i syve duket një dështak i paisur me cmirën e një fëmije. Një rrugë për t'u ngjitur përtej qiejve sipër, është e ndriçuar me yje. Një urë me yje lidh qiellin, ku asnjë re errësuese as nuk guxon të arrijë këtë peizazh, as nuk shkon më tej e tutje një imazhi të fiksuar në karton. Megjithatë vizioni im është i errët, sepse nuk mund t'i kuptoj ngjarjet e asaj që po ndodh nën mua. Nëse kjo tokë do të dridhej, jam i sigurt se nuk do të kisha dijeni për të.
Derisa të tërhiqesha nga kjo ëndërr e mrekullueshme e një iluzioni pa asnjë dhimbje ose vështirësi, një mirazh i një peizazhi të pajetë, më vjen në memorjen time. Ajri është aq i hollë, aq sa të merr frymën, në heshtje, pa pushim. Pemët përqafojnë malin ashtu si një hapësirë mëngësh të gjelbërta.
Jam i sigurt, zhurma e jetës është ajo që po më përqafon pasi të jem në pikën më të ulët, ndërsa aroma e luleve që çelin përhapet në të gjithë tokën, megjithëse rrezet e diellit mund të merren nga qielli nëse qëndroj në këtë iluzion. Kështu që jo rastësisht solla një jetë të izoluar, duke marrë zërin tim për të parë dritën krenare të shkëlqimit të mëngjesit që ngroh lëkurën time të vetmuar. Dhe kjo ishte e njëjtë? Fundja e kishte një emër: izolim. Izolim nga bota e tutjetejshme. I padëgjuar dhe i paparë nga askush, vetëm për shkak të frikës. Frika nga kush? Frika nga cili?
Se retë e shiut që ranë para pak çastesh sa të fiksoheshin këto momente me një shko fëmijërie, mund të lajnë ende atë pak lumturi që unë mendoj se ka mbetur në sytë e mi.dhe unë e vetëquaj marrëzi një izolim në të gjitha kohërat. Megjithatë, çmimi për një marrëzi të tillë e konsideron veten shumë të lartë. Nga atje lart. Ndërsa humbet shikimin, se çfarë tjetër është e bukur, në këtë fotografi, hë pra çfarë tjetër? Cikli i kohës, cikli, i moshës, cikli gjeneratës, cikli i jetës. Jo lartësitë. Kurë nga lartësitë. Njeriu duhet të respektohet ashtu sikurse është, sikurse e ka jetën në udhën e tij. Ndryshe ndodh fundosja nga dëshpërimi.
Dëshpërimi. Një emocion kaq i duruar, por aq mëkatar, gjithmonë në pritje të një momenti të dobësisë për t'ju goditur dhe për t'ju rrëzuar me të. Të kesh sukses atje ku as urrejtja dhe frika nuk mund të arrijnë kurrë, është vërtet një arsye e lartë njerëzore.
Ngadalë, butësisht duke u mbështjellë rreth mendjes së tyre, duke turbulluar gjykimin e tyre, duke konsumuar, shkatërruar dhe manipuluar derisa të mos mbetet më forcë vullneti dhe as energji për t'i rezistuar peshës së këtij ferri të veçantë. Ftohtësia, distanca e pafund, vetëm për t'u arritur nga dashuria e vërtetë, por plotësisht në këtë gjendje të mallkuar, dikush nuk mund ta kuptojë më "dashurinë".
Mjerimi i mpirë me sa duket pa fund s'ka as fillim të vërtetë, s'ka as emocion të vërtetë. Një ndjenjë kaq agresive është duke prodhuar dhe duke e zënë ngushtë viktimën e saj. Megjithatë, njerëzorja s'duhet të mbetet në mënyrë pasive duke e paraqitur atë triumfatore të lartësive.
Cili është qëllimi i tillë? Unë heq dorë, është i pashpresë. Unë jam rrritur me respektin për secilin, për të gjithë që më respektuan njësoj në jetë.
Ëndërrimtarisht
Duke psherëtitur në ëndërr në thellësinë e një nate të hëne, shfletoj momente të Vitit të I-rë të Shkollës së Mesme të përgjithshme, „Dhaskal Todhri“. Ishim gati dymbëdhjetë klasa parale. Emra që nuk ishin dëgjuar më parë, ndoshta me përjashtime të vogla. Në këtë rast kisha një shok, i cili qëlloi të ishte me mua në një klasë, para se të ndaheshim sipas rezultateve të paraprovimeve të nivelit përcaktues në matematikë. Ai quhej Besnik Kadriu dhe në ditën e dytë të shkollës fiksuam këtë fotografi diku në afërsi të „Skampa“'s. e ndërsa fiksonim foton retë kishin ngritur kryet mbi Elbasan.
Mbi të gjitha retë, mbi të gjitha problemet tona të vogla yjet shkëlqenin. Shkëlqenin në pikën blu, që trazohej me veshjet tona, pak pothuajse të pakuptimtë që ne t'i quanim në shtëpinë tonë, sferën e mbushur me dhuratën e jetës dhe të papriturat e saj.
Ndoshta tashmë armëpushimi i një mendje të vendosur në trazira dhe të gjitha ato shqetësime, i kapërcen ato që janë kaluar. Dikush mund ta quajë atë një parajsë të mrekullueshme, një tjetër mund ta quajë humnerën e jashtme që afron, ndërsa nëna jonë e ëmbël natyrë që kthehet e tëra nga drita, ka mijëra gjuhë të na thotë të vërtetat e pathëna.
Por ka një gjë për të cilën duhet të pajtohemi të gjithë, vetëm një herë, qetësinë e natës, yjet joshës të gjithë shkëlqejnë. Ndërsa çdo krijesë njerëzore ka vendosur për të pushuar dhe përgjumur memorjet e viteve, fotot bëjnë të kundërtën, zgjojnë me mijëra enigma, kujtime, harresa, edhe në këtë rast, kur Besniku iku dhe nuk e mabroi dot shkollën. E këtu fiksohen dhe ndryshimet. Papritmas të gjitha ndryshimet, besimet dhe argumentet tona, gati stimulohen së bashku me dritën në errësirën konsumuese.
Në orkestrën e jetës, të gjithë kemi marrë rolin tonë, një mund të jetë padyshim më i rëndësishëm se një tjetër. Por të gjithë jemi thjesht instrumentë jete. Sidoqoftë, të gjithë instrumentet janë të nevojshëm për këtë koncert. Edhe sikur të mos vinte fjala nesër, nuk do të më interesonte. Mbi të gjitha, jeta është shumë joshëse për të pushuar sytë e mi nën këtë lumë yjesh, kujtimesh të arta të rrugëtimit jetik! Dhe kalueshmëria e saj e bën atë një qasje të magjishme të përcjellë në këngë, me një zemër të hapur për atë që do të sjellë ëndrra tjetër, kujtimi tjetër i fiksuar dhe i pafiksuar në ndonjë karton të kohës bardhë e zi.
