NJERIU ELITË
Ese
Ai është vetëm!...Vetëm?!...Vetëm fare!... Ai në të vërtetë është vetëm me unin e tij, në qenien e tij!.... Po, po... vetëm edhe pse përpara e pas tij, anash tij, në të djathtë e në të majtë të tij ecin njerëz, ai është vetëm! Është vetëm dhe pse flet me ta, dëgjon mendimet e tyre, thotë dhe ai të tijat dhe, përsëri, është vetëm me aluçinacionet e tij, me imazhet e gjenialitetit të tij me iluzionet e tij. Edhe pse jeton në këtë gjendje, ai nuk është i fiksuar, nuk është i çmendur.
Ai vështron përpara, ecën përpara, punon e synon për të qenë përpara. Koha për të ikën, fluturon!
Ka shokë. Nuk din se sa! U beson atyre, madje u beson dhe ëndërrat e tij. I fton ata që ti bëjnë realitet së bashku dhe... Ata ecin përkrah tij, pastaj, kur duan të përfitojnë më shumë se ç'u takon prej tij, ai i shmang, i braktis në fatin e tyre pa vështruar ç'ndodh me ata që kanë përgatitur vetë fundin e tyre.
Ai thërret, fton të tjerë, të tjerë e të tjerë, shumë të tjerë për të fluturuar drejtë vizionit të së ardhmes si zgalemi që kërkon furtunën, katraurën për të triumfuar mbi të sepse ai është i tillë, triumfatorë, guximtarë, i palodhur, në kuptimin real, njeri i veprimit drejtë idealit.
Pranë tij janë shumë njerëz, kolegë, të rinj e të reja, të njohur e të panjohur, shokë,shoqe që e ndjekin, që e adhurojnë, që e komentojnë, që e simpatizantë,që e urrejnë,që e kanë cmirë, bashkë udhëtarë që i shkojnë pas se e duan por, edhe që nuk e duan.
I tillë është ai,njeri i dijes, i lexuar, i dashur e i urryer, i lëvduar e i sharë, i frikshëm e i admirueshëm, i drejtëpërdrejtë, i papërmbajtur, xhentil e arrogant, i pamëshirshëm për drejtësinë e merituar. Ai është qenie e gjallë, është njeri që ndjenë, që dashuron, që dëshiron e kërkon të bukurën, të vërtetën, të drejtën. Është njeri që nuk kënaqet me arritjet, që dalldiset e mërzitet se ka humbur kohën, se ka vrarë ndjenjën për një ëndje më të bukur, më të mirë, më me vlerë me unin e tij që nuk njeh kufij, që nuk rrok vetëm një fushë, një drejtim por, kërkon e rrëzon pafundësisht për të ndeshur kufinjtë që, për të, në realitet nuk ekzistojnë.
Niçja ka luajtur me mbinjeriun por, ai nuk është i tillë dhe pse e mbajnë për të tillë. Ai është "homo sapiens" që nuk njeh kufinj sepse, ndjenja, dëshira, dashuria për të nuk ka fund, jeton dhe përtej universit, përtej arritjes, përtej të prekshme, përtej dashurisë.
Ai nuk është "Mesia" nuk është as djalli dhe pse janë ato që e shtyjnë drejtë të panjohurës, drejtë të resë, drejtë të bukurës, drejtë të shëmtuarës së bukur, drejtë të mirës, drejtë utilitares sipas mendimit të tij që, ndoshta është i pranueshme e ndoshta jo, nga të tjerët.
Ai e ka të qartë se idealet, jeta dhe lufta nuk janë një entitet i pavarur, individual por, ato i përkasin familjes, brezave, atdheut e kombit. Megjithatë, ai jeton me idealet e tij dhe për to, për të bërë ato realitet ai përqendron të gjithë arsenalin e tij të dijes e të mendimit, të ndjenjave e të veprimit, kohën e ritmin e jetës te ideali duke tërhequr dhe të tjerët pas vetes.
