Një Shën Valentin i ëmbël për Kolonelin
Tregim nga Fatmir Terziu
Ekzistenca është një detyrë, - lexon librin-rregullore që ka në duar, dhe tund kokën. Pastaj shfryn. Kundërshton, po vetveten, dhe hesht. Pastaj e pohon me një arsyetim tjetër. I hyn me një ngut të thellë errësirës. Nga e gjen? Nga e shpik mendja e tij? Dhe i flet sikur ta kishte në majë të syrit. Në errësirë hyn vetëm mendja – ia pëshpërit vetes. E pastaj hesht ashtu i mbytur në djersë. Të gjitha i kryen para dritares. Të gjitha në një kënd ku fusha e hapur përballë i duket si një uniformë laramane në trupin e saj. Pastaj i kthehet vetvetes, vetvetes dyreflektuese, që i reflektohet herë në xham, e herë në pasnajën e qeltë të kthinës së dritares …
-Jeta është një uniformë, dhe të qenit është një detyrë që e kryen ndërsa merr frymë. Kushdo që pretendon të kundërtën është një ëndërrimtar i papunë, pa kursime për një pleqëri të disiplinuar.
Vazhdon t'ia komunikoj vetvetes me një ritëm disi ushtarak. Edhe kjo risia e viteve të fundit e ka bërë më të arsyetueshëm këtë ri-ritmim në të folurën e tij të brendshme. I duket se tashmë nuk është më një shkrepës pushke i tejet disiplinuar. Qëkur erdhi dhe kërkoi azil babai i tij, ai flinte me ëndrra për të qenë një ushtarak si i ati, por që fati i keq e kishte detyruar të atin e tij, të arratisej bashkë me familjen, për ti shpëtuar burgimit të përjetshëm për një akuzë që nuk e kishte bërë kurë. Kur rritej, i ati ia kishte thënë disa herë, unë nuk u bëra ai që ëndërroja, por të paktën ti duhet të bëhesh ashtu si kam ëndërruar unë. Dua të bëhesh një ushtarak i zoti, i disiplinuar. Dhe kështu ndodhi. Ai u bë një i disiplinuar i fortë. Madje i pakrahasueshëm. Kështu të paktën e kishin quajtur kur mori pjesë në dy luftërat e fundit të Ballkanit. Disiplinë. Vetëm të tillë e kërkonin rrjeshtat e uniformave. Dhe ai ishte i pajtuar me këtë risi, thuajse gjatë gjithë kohës, që mbajti uniformën. Ndaj, jo më kot, e graduan Kolonel, vetëm tre vjet pasi mbaroi shkollën ushtarake në Britani të Madhe.
***
Koloneli e çoi karrocën e tij me rrota te dritarja. Nga cepi i syrit të tij të thinjur, ai pa uniformën e vetë të hekurosur. Madje në mënyrë të përsosur. Pastaj e vëzhgoi disa sekonda, ashtu të varur në parvaz, duke e lënë perden të tërhequr mbrapa. E vetmja dëshirë e çuditshme pas pranimit të tij në Institucionin e Trajtimit të Sheqerit të Tepërt në trup, ishte të kishte uniformën e tij me vete.
Uniforma është gjithmonë në funksion të të gjallëve, - u pati thënë ai. Dhe ata e dëgjonin me vëmendjen më të madhe kur ai shtonte. Ndërkohë që shërbimi vazhdon. Vazhdon deri në raportin e fundit para kordonit të vdekjes.
- Si jeni sot Kolonel? A i keni marrë ilaçet tuaja? Keni ndonjë ankesë?
Pikërisht në orën tetë, një tabaka plastike me ngjyrë të gjelbër, me tas të integruar dhe vegla me shkëlqim, si armë muzeale për përdorim rituali, sulmon butësisht botën e tij ndryshe në atë dhomë. Diçka kumbuese, dhe diçka shqetësuese në timbrin e huaj të infermieres lë të kuptohet për dimensione të tjera të ekzistencës. Duke buzëqeshur ilegalisht. Kaotike. Dhe mendimtarët e lirë, mund ta konsideronin këtë si herezi. Dhe ai është po ai që është. Koloneli! I maskuar me uniformë puritane, i provokuar nga kthesat rubensiane të rinisë.
- Jam mirë. Faleminderit - përgjigjet ai rreptësisht. Mirësjellja është një takt në strategjinë e ditës. Gatishmëri për të negociuar me të paevitueshmen e asaj shtëpie të përkujdesjes, duart e buta të së cilës shpërndajnë tabletat e shëndetit të tij të kapur nga sheqeri i tepërt në gjak.
- Më premtove që të mos e teproje me ushqimet e ëmbla. Sheqeri juaj në gjak është kritik. Ju lutem! Mendoni për veten tuaj. Vetëm një dietë e mirë garanton jetëgjatësi. Dhe ju dëshironi të jetoni shumë vite të tjera, apo jo, Kolonel?
Kjo nuk është një pyetje që i bëhet një Koloneli në një situatë të tillë. Sa më shumë, ndoshta dhe jo aq shumë. Mobilizimi për në jetën e përtejme duhet të jetë i shkurtër, ama duhet të jetë dhe i qartë. Një udhëzim për përfundimin e borxhit. Një vështrim lamtumire në uniformë. Fryma e fundit. Shkarkimi nga të gjitha disiplinat.
- Sot gruaja juaj do të vijë për vizitë. Do të jetë mirë të kaloni disa orë së bashku. Duhet të dukesh mirë. Duket se jeni i emocionuar?
Sytë e tij të lodhur, këmbët e tij të mbledhur shuk, gati vizatojnë një vijë debarkimi në grinë jehonjëse të dhomës. Një ndikim izolues për dobësinë e tij. E gjitha kundër forcës së përgjigjes së tij të disiplinuar ushtarake, për një vajzë të re, që kërkon të hyjë thellë në një botë tjetër me shakatë e kësaj dite. Infermierja i duket si një ilaç tjetër disipline për ëndrrat e ndaluara. Një ndjenjë e pakthyeshme, tek ajo disiplinë që renditi gjatë rrjedhës së jetës tek ai bilancin e fitoreve të panumërta.
- Këtu është vapë, do të hap dritaren - thotë infermierja. Dhe i bën të dyja duart lart të prekin pjesën e hekurt që bën hapjen e mundimshme të dritares. Butoni i sipërm i uniformës së saj mjekësore të puthitur pas gjoksit papritur fluturoi si një plumb qorr në boshllëkun e korridorit. Gjoksi i saj u shkund nga vendi, duke u lëkundur me një indinjatë rebele. Mënyra se si ajo rregulloi flokët e saj e çmendi atë. Disiplina e tij ushtarake është si një agjërim. Por, ama mendja edhe e tejkalon këtë vendim. Tashmë nuk mund të qëndrojë në agjërim deri në fund. Rregullat bëhen dezertuese.
„Ti sot ke veshur një fustan të kuq nën përparëse,“ - i thotë Koloneli, - „duket qartë… Nuk ke frikë se mund të të vënë re?“
Dëshira ndryshe zvarritet në shpirtin e tij këndor. Dhe pastaj hesht. Bëhet si i zënë në faj. Ai i lejoi vetes një koment jashtë uniformës. Bota iu duk se papritmas humbi direktivat e saj të njohura. Në forma plazmodiale, si embrionet, në mënyrë të pavetëdijshme, por të gjalla, të pafuqishme, pushtojnë dhomën në një fraksion të sekondës ditë me diell e ditë me netë, me vapë, e me të ftohtë, me një të folur të panjohur, me ngjyra dhe ngjyrime, me të qeshura, dhe kështu gjithëandej në atë hapësirë lëviznin vetëm fëmijë të zhytur në thellësinë e përhumbjes... Dhe fap, një grua me flokë të padisiplinuar ngjizet nga kaosi. Dhe ai dëgjon një britmë. Britmë foshnje. Dhe e pa vetë. Gruaja e lindi atë. E lindi Kolonelin. E la në këtë jetë. E la të pambrojtur. Të alarmuar. Duke qarë. Deri diku të pagojë. Gëzuar... Dhe ai me sytë nga dritarja. Ai duket i zverdhur. I trembur. Çuditërisht asnjë luftë nuk e kishte trembur. Asnjë…
- Më falni, po më bie celulari. Do dal pak nga dhoma - qesh vajza infermiere - E di që nuk kam të drejtë të bëj biseda private kur jam në punë. Por sot është dita e të dashuruarve. Dhe unë e prisja këtë telefonatë shumë të rëndësishme ...
Fustani i kuq i saj dhe përparërsja e spitalit vërtiteshin pas saj si një stuhi që iu duk se u shqye nga forca e pulpave të fryra të këmbëve. Nga xhepi i saj i del jashtë si me një forcë të mistershme nga graviteti një kuti në formë zemre, një kuti me pesë çokollata. Ajo nuk e ndjen. Ai nuk i shkul sytë. I duket sërrish diçka unike, diçka uniformë. Uniforma e dashurisë. Kutia më pas bie në tapetin e butë. Bie si një organ i shkulur nga trupi i shëndoshë, por që nuk ka arritur transplantin jetëshpëtues. Infermierja e ka mendjen diku tjetër. Ajo gati fluturon jashtë. Në vijën e drejtë të korridorit, ku shtrihet tapeti i butë, dhe që i duket si një pistë për fluturime Koloneli përkulet nga karroca dhe merr kutinë. Dera e korridorit lë pas infermieres një britmë. Por koloneli nuk kërkoi ndihmë. Tingujt e një gjuhe të panjohur hyjnë papushim nga jashtë. Një zhurmëri tmerrësisht e çrregullt. E pabarabartë. E ngurtë. Pastaj pushton një e qeshur. Një zhuzhërimë. Një pëshpëritje e ndjeshme. Gudulisje. Ashtu si zogjtë. Koloneli nuk ka qëlluar asnjëherë për zogj. Ai hap me kujdes kutinë e çokollatës në formë zemre dhe me disiplinë fillon të gëlltisë ëmbëlsirat. Një për nënën, që ndodhet në qiell. E dyta për babain, që është në duart e Zotit. E treta për gruan time të bukur, që më ndriçoi jetën. E katërta për infermieren e bukur ... Dhe pjesa tjetër pa identitet, hyn ngadalë si një mjegull në perdet e dhomës, ku menjëherë i shfaqen shtëllungat errësuese, nisin ti parakalojnë uniformat. Uniformat… në fillim ajo e mjekut, pastaj me rallë. Mjeku është tmerrësisht i shqetësuar. Ia ngul sytë. E ndjek. Ai udhëton diku pakuptueshëm. Belbëzon. Uniformat japin alarmin e panikut. Infermierja lëviz aparaturën dhe ia bën me kokë doktorit. Sheqeri... Një Shën Valentin i ëmbël për Kolonelin.
Ai ngre dorën në shenjë lamtumire, dhe me një përpjekje të fundit gëlltit ëmbëlsirën e pestë, duke i dhuruar infermieres një buzëqeshje të verdhë, duke udhëtuar. Duke udhëtuar, udhëtuar… Rreth vdekjes. Koloneli nuk ka frikë prej saj.
Comments