Kjo poezi është marrë nga koleksioni i veprave të Heaney me titull Feneri Haw, i cili u botua në 1987, disa vjet pas vdekjes së nënës së tij Margaret.
Në emigracion, nëpunësi ishte një burrë i moshuar
i cili zgjati një portofol nga palltoja e tij
dhe më tregoi një fotografi të gjyshit tim.
Gruaja në doganë më kërkoi të deklaroja
fjalët e kurave dhe hijeshive tona tradicionale
për të shëruar memecjen dhe për të shmangur syrin e keq.
Asnjë derëtar. Asnjë përkthyes. Pa taksi.
Ju bartët barrën tuaj dhe shumë shpejt
simptomat tuaja të privilegjit zvarritës u zhdukën.
II
Mjegulla është një ogur i frikshëm atje, por vetëtima
parashikon të mirën universale dhe prindërit varin
foshnjat si tufa në pemë gjatë stuhive.
Kripa është minerali i tyre i çmuar. Dhe guaska deti
mbahen në vesh gjatë lindjeve dhe funeraleve.
Baza e të gjitha bojërave dhe pigmenteve është uji i detit.
Simboli i tyre i shenjtë është një varkë e stilizuar.
Vela është një vesh, direku një stilolaps i pjerrët,
lëvore një formë gojore, djepi një sy i hapur.
Në inaugurimin e tyre, udhëheqësi publik
duhet të betohet për të mbështetur ligjin e pashkruar dhe të qajë
për të shlyer supozimin e tyre për të mbajtur funksionin -
dhe për të pohuar besimin e tyre se tërë jeta lindi
nga kripa në lot që perëndia e qiellit qau
pasi ai ëndërroi, vetmia e tij ishte e pafund.
III
Unë u ktheva nga ajo republikë e kursyer
me dy krahët e mi sa një gjatësi, zakonet,
gruaja që insistoi që lejimi im ishte vetvetja.
Plaku u ngrit dhe më vështroi në fytyrë
dhe tha se kjo ishte njohje zyrtare
që tani isha një qytetar i dyfishtë.
Prandaj ai më dëshironte kur shkova në shtëpi
ta konsideroj veten përfaqësues
dhe të flas në emër të tyre në gjuhën time.
Ambasadat e tyre, tha ai, ishin kudo
por veproi në mënyrë të pavarur
dhe asnjë ambasador nuk do të shqetësohej kurrë.
(Përktheu nga origjinali: Fatmir Terziu)
