Nga Fatmir Terziu Është kjo ku ju ëndërruat ëndrrën tuaj të madhe,
pa re
dhe dele turravrap poshtë Alpeve
drejt Adriatikut,
vinça dhe aspiranca
dhe banesa të reja
shtriqen gjerë e gjatë deri në Jon.
Mund të shikoni pjesën time nga hoteli juaj
ura mbështetëse,
shpirti i Shkumbinit
Ora kullëngritur e Kalasë
diellin e verdhë në dritaret tip gurabije
apo është drita juaj e kristaltë,
verbuese.
Këtu unë po qëndroj
prapa xixëllimeve, pranë kullës orë
prapë në kalldrëme,
në takatuke të ndjeshme
nga violina apo këngëtarë,
rakipirës në buzë të Remës
shtrydh një limon,
qesëndis një hurmë
shtegëtarët erdhën me vrap,
stinakë të mirëseardhur
vrapin ndalin aty mbi mardanoz, që bëhet dy herë në sene.
Heshtja e tyre zgjon heshtjen në një botë tjetër
mbushur me erën e karakafteve
e dashura të vjen pranë pa ndrojë
hedhur një cullufe mbi ball
gjinj që kërcasin nën dhëmbë:
Sa jetë një person mund të jetojë?
(Saturday, 2 February 2008)
