SA ISHE I VOGËL
Erdhe në këte jetë nje mëngjesi polar
Me qeshjen e parë ndrite fytyrat e t'pranishm've
Te jetë i lumtur-uruan sa të panë.
Dhe, gëzimi nisi me ,,Bajadera” të jashtme.
E shkumbë shampanje.
Nisi dhe troku i jetes meskine. S'ndaloj asnjë çast!
Dhe nje dite më vonë, nje dite tek zure shtatin
Se ç’ndalove kërkuar nga bari i keq në udhekryq.
Me shikim të tretur në të panjohurat hapesira.
Mërmëroje nga zemrimi se s’dije nga t’ia mbaje.
Si një jabanxhi në një qytet të huaj, pytje:
E kjo anë nga të çon. Po kjo tjetra, ju lutem? E treta?
Dhe nje shoqëruese që t’a kishte krijuar nje çast i shpirtit pisk
Si një fantazmë e shpifur, të kishte lidhur për fatin e vetë
T’a tha: Nuk më dha zoti të tëren. Zoti!
Veç rrugen e jetes të rrokullisem pa ndalim
Do lëndohem në rënie, e ti-po t’u dha, iken nga akcila anë
Ecen nga të çojnë syt e mbyllur e mendje e terratisur
Po në këte pikë të vdekjes mos ndal!
Ti! molekula pa peshë në Universumin pa fund!
Ti. Doje që të ikje nga burg vetmie, bonjak i përultë
I vetem, nëpër kallvarët ndëshkuese
Të lidheshe për një degë jete, për një çast lumturie
Po, s’të doli jetë e imagjinates, e ëndërrave rinie
Mu në prag të saj, të doli një gogol!
Të trazoj! Të trembi! Të ç’orientoj!
Dhe tani, nga kënd largë syrit në gjamë e them:
Se ç’huqi aheng me ,,Bajader” të jashtme…
Sa i marrëzishëm që ishte guf shkumbe shampanje.
