Mexhid Mehmeti: ASGJË DHE GJITHÇKA

ASGJË DHE GJITHÇKA

Jam,

por nuk jam.

Hapi sytë,

errësira nuk ikën.

Mbylli sytë,

drita shpërthen.

LINJA QË S’PËRFUNDON

Një pikë.

Një vijë.

Një rreth.

Një fillim.

Një fund që s’mbërrin.

NJERIU QË KËRKOI VETEN

Hapi derën për të ikur.

U gjet brenda.

E mbylli.

Mbeti jashtë.

FJALA QË S’U THA

E shkrova,

por letra mbeti bosh.

E shqipëtova,

por s’e dëgjoi askush.

E harrova,

por e ndjeva thellë në brinjë.

PESHA E KUJTIMIT

Një fjalë që s’thashë.

Një kujtim që s’e preka.

Një dritare që nuk e hapa.

Një botë që s’e jetova.

Dhe megjithatë,

ndjej peshën e gjithçkaje mbi supe.

MURI DHE DERA

Kërkova derën,

gjeta murin.

Trokitja nuk u dëgjua,

sepse isha brenda.

ZË I PA TINGULL

Dikush foli.

Fjalët u përplasën në ajër,

por nuk ranë askund.

Zogu ndaloi fluturimin,

sepse nuk kishte më qiell.

ORA QË NUK E DINTE KOHËN

Tik.

Tak.

Asnjë akrep nuk lëvizi.

Koha fryu si pluhur

nga duart e askujt.

HIJA QË HUMBI NJERIUN E VET

Dielli doli,

por hije nuk pati.

Hija priti.

Njeriu nuk u kthye më.

DRITARJA QË SHIKONTE NGA BRENDA

E hapa,

por nuk pashë asgjë jashtë.

Qyteti nuk ishte më,

ose unë nuk isha më në qytet.

RRUGA QË NUK ÇONTE ASKUND

Hapa një hap,

dhe u ktheva prapa.

Eca më shpejt,

por isha ende aty ku nisa.

Ndoshta rruga më ndiqte mua,

ose unë nuk lëvizja fare.

LETRA QË NUK U HAP

Mbi tavolinë, zarfi i mbyllur.

Brenda, fjalë që do ndryshonin gjithçka.

Askush nuk guxoi ta hapte.

Kështu, gjithçka mbeti e njëjtë.