URDA ZJARRI
Nga Fatmir Terziu
Në prill dhe në maj
ajri bëhet pakëz i ngrohtë.
Duket si një hapësirë ujore
ku dielli hepon me mjeshtëri,
një materie së pari e profiluar, tornuar
gjersa është bërë gurgacë, flakë minerale,
ama flakë e zjarrtë, e ndezur si buzët
që skuqen në tehun e territ,
grashina e flaktë rituale,
që jep bardhësinë fosforeshente,
të pastër dhe nënujore
të acetilenit... Prill, Maj
dy muaj që i veçojmë, i duam
na ndjekin ndryshe të dy
dielli na zjarrmon drejt e në sy.
Qëndruam në skelën e tyre të ajrit
si dy diej imitues me dritën e ndezur prej fatit
një urdë e ndezur mbi dy ikona
tejçoi në ujëra zjarret tona...
Dhe ujërat alarmuan menjëherë
u shkund nga gjumi hapësira mbarë
kur ti u zgjove,
bota ishte në zjarr.
PËR ATË VEND ANTIK
Nga Fatmir Terziu
E pashë një njeri nga një vend Antik
fliste me veten: “Dy këmbë të gdhendura prej guri,
qëndronin në hapësirë ... Afër tyre, në ballë,
dy gjysëm-koka valëviteshin pa u ndalur, prej të cilave,
një gojë e hapur, e përtharë dhe mëndafshi me komandë të ftohtë,
kujtova se ishte skulptor kur e pashë kokë e këmbë me baltë,
ndjeva se e kishte në gjak këtë pasion
për të mbijetuar heshtjen e trazonte me fjalë,
por kur nata i nxiu dhëmbët përjashtë
njeriu nisi duart ti bëj krahë, fluturoi në qiell të bardhë,
të tjerëve u la vetëm fjalët:
“Atje lashë një egërsirë, disa grabitqarë, gjakpirës dhe imoralë,
dola nga tufa e tyre e mjerë plot frikë
të bëhem njeri të paktën një ditë
për atë vend përrallor Antik...
Kur ktheva sytë asgjë s’kishte mbetur në atë cep. Rrotull
vetëm në Frymë, në gjunjë dhe në gjoks
vetmia tkurrej e bëhej kockë.
SKAJ
Nga Fatmir Terziu
Tashmë çerdhet e dallëndysheve montohen.
Bina të tëra thajnë baltën nën sqep
dritaret luten me sytë nga Qielli
si nëna për foshnjën në djep
... të dëgjojnë sinfoninë e strehave.
Dredhëzat kanë shpërthyer gjokset
bulëzojnë kokrrat e tyre
shtrati është bërë pyll
i populluar me ëndërra
produkt i këtyre kompozimeve.
Në këtë rajon vrulli
unë eci si pelegrin
murg më mbeti tundimi
pas çdo kthese produkt trilli
shfaqet një fytyrë e rrezatuar
piktor është Dielli.
Trupi im është një sistem
Diellor i përvijuar
në orbitën e zjarrit.
Të bëra lëmsh janë rrezet
rënjët e mia prej mishi
në këtë udhesë konfuze
që të trazon edhe shpirtin.
Dallëndyshja ime zbukuruar
shpesh ka bunacë në faqe
kot turrem për ta takuar
me skajin e erës... bëj paqe.
Ikën kaltërsisë gërshërë
e brishta puth dheun kokëulur
i ndreq gjërat menjëherë
që fluturimi ia ka shthurur.
FASHITJE
Nga Fatmir Terziu
Në këtë hapësirë
ende jam gjiton i huaj
muret më ngucin skeletin
hesht ta them ...
... druaj
shkul dhëmbin e gjykimit.
Pa tavan e shoh këtë kuadraturë
peshtafe drite të mekët
drithëse, boshe e errët
fjalë që ulërrijnë: ‘Mjaft!’
pasthirma xhungle mbi asfalt.
Nuk e kuptoj ku bitis
mekanizmi i torbëikjes
s’ia dal mbarë ta ndaj
pëshpërimën e pritjes
nga vetë uturima e saj.
Trokthi i çalë i mendimeve
rrjepur mbi samarë të plasur
më kot i mbulon me fasha
plagët që çdo ikje ka hapur.
Pas angështisë së dritës
e kaltra më përshfaqet
mbjell ëndërrat e mesditës
kështu qenkan shkruar fatet.
METAFIZIKË
Nga Fatmir Terziu
Dera mbyllet me çivi. Fjolla
rrëshkasin tutje në muzgun që vlon
metafizikë e fortë e bririt
me natën pus valson
ti dremit duke parë ëndërra
harmonia që dergjet në botëfjetje
shkërmoqet nga e zhbëra.
Kënga e natës zgjon bulkthat
në dritare ke ngrirë
muzikën e largët kukullat
nga kujtesa ta kanë fshirë
një gjuhë të sajdis ndryshe
gotën ke lënë pa pirë.
Fletë e bardhë
si kroneja e syrit
ngutet të qëndis një iridë
si dikur aty poshtë blirit
kur sytë bënin pritë.
Qielli thjesht një imitim
përmbush mrekullinë e prehjes
ulet me kujdes në gjunjë
si kuajt pas dehjes
kodrat i pështjell deri në fyt
gjymtyrët në Tokë, dhe pikë.
Është teatri tekanjoz i shtratit
që paloset basorelieveve të murosura
një re ngrihet e një tjetër vrapon tutje
për ta dehur çarçafin me verë ëndrre.
QASJE
Nga Fatmir Terziu
Sikur fjala ti mungojë vetvetes. Halli
malhumbur do të mbetej mes gjuhëve
horizonti i tij lakorja
që bluhet bulbave
i qelqltë prapandjekës.
E majta e fjalës e djathta e saj
paradë e avullt djersitje imazhesh
truri një sahan ku gatuhet turli.
Ku e hedh hijen e vet fjala
passhpina e saj si do të jetë?
... nisin e bitisin tek të çarat e ditës
gjurmë të vetvetes nga pak
përtej fjalës mbi tisin grishës
çdo fjalë ka një lak.
Pra fjala është metamorfozë
shkaqet janë re në humbëtirë
vetë e ke fatin ta bësh bozë
sa herë që lypset për ta pirë.
Fjala ka trup dhe gjymtyrë
është si një pus i kredhur në mish
të plaset si mbetje në fytyrë
këtë duhet mirë ta dish…
