Fatmir Terziu
Në fakt të gjithë ishin edhe s'ishin aty. Edhe vetë Ai mungonte. Thoshte nga matanë se „ishte tjetër puna e priftit dhe tjetër puna e zjarrit“, edhe pse dihej se zjarre të shumta kishte vënë vetë Ai, pa menduar se prifti në këtë rast ishte dhe s'ishte sikur të gjithë që s'ishin aty. Ishte vërtetuar se zjarri ishte kryer në atë mënyrë:
(Sh)Kruesi, penëçartësi, në të gdhirë të sabahut kishte zgjuar qentë e mëhallës së tij (nëse i kishte mbetur ndonjë nga ato të gjinisë femërore përqark), në breg shkëmbor, kishte nxjerrë fytyrën e tij të vërtetë nga pas shkurreve, ndërsa lapsi, si roli i viktimës po në atë dorë do të bënte një zhgarravinë në letrën ku dikush kishte bërë adetin e domosdoshëm pas një nate me pije, dorovitje biznesmenësh, gjobitje kolegësh, dollibashje dhe deri në dehje, deri në atë pikë sa sytë nuk shohin më derën me inicialet „WC“.
Në anën shkëmbore deti me kusuret e tij dimërore kishte mjaft arsye të mblidhej e të shtriqej dimërisht deri në atë skutë, ku petkat e lëna mënjanë nga vetë (Sh)Kruesi thuajse imitonin shushurimkat e ndjeshme minifundëshe, që pasonin dhe shoqëronin gjithnjë kalemin e tij kopjativ në raste ceremoniale, ose poetike, sikurse i kishte nënfolur ai në një zhubrosje letrare. Normalisht avujt e shumtë të alkoolit nuk mund ta sillnin në lëkurën e tij të rregjur të ftohtin e stinës, as mornicat sa një kokërr vezë pashke, që pështillte në lëvizjen e tij kalemi i tij, apo më saktë lapsi letrar.
Por ama dora e tij dhe fytyra e vet, thuajse ishin një në sekondat kur shtrëngonin lapsin me të gjithë format e mundshme që një i tillë mund të shtrëngohet, duke ia behur tërë trupthit të tij larush ngjyrat e sulmit të përbrendshëm, ato të inatit, mllefit, xhelozisë, injorancës, cmirës dhe mbi të gjitha vetëizolimit si në kohë pandemie të tjetërtjetërsuar në kohë të Covidit 19. Sgurisht që të dy kishin maskë në raste të tilla, dhe ky ishte dhe është ende një lapsus jo i lehtë për të kapur detajet e sakta nga skena dhe skenari. E ashtu nën maskë kishin parë shkëlqimin e zi në dritë të hënës, kishin shtrënguar fort retinat nën qerpikë dhe ndjenja u ishte çliruar nga vijënxirrja e hollë e lapsit poshtë syve tashmë të shtrënguar fort nën qerpikë.
Lapsi dhe duart tashmë ishin një shallore e zymtë në sytë e tij, ku mund të pështillej e gjithë makutëria e një trupi të tillë, të ushqyer me forma të cilat vetëm nxjerrja në mejdan e surratit e bënte arsye. U duk sikur ndjeu shkëlqim në sy, por pëllëmba e shtriqur me kalem të sakëlldisur ndjeu një shtypje, aq sa kjo ia bënte shalloren një vezore të ngjashme me ato që ai kishte shtypur me këmbë në kohë të tjera. Nuk i ngjante se me këtë lëvizje lëndonte Njeriun, as që i shkonte ndërmend të bëhej të paktën pendues, por pendimi e ndiqte deri tek shenjat e gishtave me të cilat tashmë kishte lënë atë që i duhej vetë skenës.
Ta quanin fatale? Përse (Sh)Kruesi ta kishte lëvizur kalemin e tij nën atë fytyrë të paparë në asnjë rast tjetër në ato anë? Përse i duhej kjo zhgarravitje, aq më shumë një „prift dhe një zjarr“? Përse Ai, vetë Ai që e kishte lexuar nuk merrrej më me të? Sytë e tij shikonin lart dhe luteshin për sytë e tij të zëna nga qerpikëngjeshja në retinë. Me shukamën e shfryrjes për kusure të veta me tjetrin ngriti dhe përveshi mangët dhe sikur të ishte Gusht u ul matanë një ferre i mbledhur grusht. Por tashmë nën sy vëzhgonte rrugën që ia kishin mbyllur një herë e përgjithmonë. E vështronte dhe tundte kokën. Kokën, thuaj se vetëm ajo i kishte mbetur në atë pikë, të tjerat kishin metuar në strukjen e vetvetes në atë zhgarravitje me kalem, me laps letrar.
Disa shkurre më tutje, në atë zallamahinë tjetër të padukshme, një nga zonjëzat, ndoshta Zonja Tiare, kishte zënë një pozicion ndryshe. Me shkumën e saj të quajtur bluzkë, i sillej natës si në të s'ëmës duke pritur radhën që dikush t'ia hidhte syrin nga gjithë ajo burrëri e strukur në ferra. Nata si natë bënte dhe grisjen e pëlhurave që pështillnin trupat. Prifti nuk ishte aty, as zjarri ende nuk kishte lëshuar xixllat e para në atë vijësillje të lapsit letrar në atë kënd. Nuk dihej pse ndodhte gjithë kjo vonesë.
Së fundi nga matanë, madje shumë më tutje se këndi ku varreshin gjethet e lodhura nga lagështia u duk tundja e shkopit në ajër, si fillim ndodhi kështu e më pas këpucët me lustër e bënë shkeljen në asfalt si një lloj mandoline me tela të shtrënguar fort. U dha melodia e parë. Tingulli ishte aritmetik, sikundër ndodh akordimi i një vegle muzikore dhe ashtu me sytë të shtrënguar nën qepalla u ndje tingulli i parë, i dyti dhe i treti me radhë. Asfalti tashmë numëronte edhe tik-taket e shkopit të tij dhe po aq edhe tingujt si të mandolinës, që shpallni trokthat e këpucëve tërë stërkla e xixlla.
(Sh)Kruesi lëviz enkas nga ferra: nuk do të humbasë asnjë lëvizje, asnjë tingull të tij. Ndërsa Zonja Tiare pasi ndjeu diçka si fëshfërrimë, u shkund dhe u alarmua në të njëjtin çast: „Uf, sa e qelqtë më duket vetja, … vetvetja. Kush më ka (k)thyer kështu?“ pastaj iu duk sikur lëpinte ndonjë akullore. E ashtu habia e kishte bërë të habitej më shumë, edhe dimër, edhe akullore, edhe ftohtë edhe lakuriqësi…, eh, ku po na shpie kjo çmenduri?!
Zonja Tiare kishte tashmë dy rrugë. E para ishte ajo që i qasej në sy, dhe e dyta ajo që i dukej rrugë e vërtetë. E pa ecjen e Njeriut me shkop, dhe iu duk se edhe ajo tashmë duke u mbështetur te shkopi, ndoshta jo tek shkopi i tij, do të shkonte… po ku do të shkonte pastaj? Në sfond ka mijëra arsye që shkojnë në ngjyrime të ndryshme: e joshte qielli i natës, bluja e thellë, ajri dhe shukat e letrave në duar. Sa shumë kishte fituar atë natë? Po ku duhej ti mbante? Lakuriqësia të jep ndonjë arsye, por të zbeh nga qindra të tjera. Eh, në fakt do t'i shtrëngonte aq sa të kishte fuqi. Do të duhej t'i mbante mirë, se një ditë, ajo mos qoftë…, ndoshta do t'i dukej vetja si Ai me shkop. E ashtu me sytë nga qielli kërkon të bëjë përzgjedhjen me lëvizjen e lapsit letrar dhe dorës që e mban, pra asaj të (Sh)Kruesit.
Në këtë përzgjedhje dalloi menjëherë, se të dyja ishin si thika, dy anët e saj, me majën në sytë e saj, e me dorën nga pas, si formë e një tufe lulesh nga më të përzgjedhurat e kopshteve. Duhet të vazhdojë rrugëtimin, tha më në fund me vete. Ndoshta i shmangem kësaj frike, më saktë kësaj dite. E ku pastaj?
„Zonja Tiare?“ - I bëri zë nga ferra, pikërisht ai që e kishte dorovitur edhe herë të tjera. Ishte (Sh)Kruesi me dorën të shtrënguar pas lapsit. Mos ia beh nga shkopi, nga Ai…, mos atje letrat flasin ndryshe dhe ti nuk do ta besosh, se nën Çinar ka qenë dhe misioni i vërtetë letrar. Do dëgjosh atje zëra. Do të të vrasin veshët zhurmëra. E aty do të duhet të mësosh se “E pat dhe kjo punë!” Unë nuk do ta mbaj më lapsin, jo. Nuk do të ndez më zjarrin. Nuk do të mbaj më këtë, këtë stilin, ritin dhe nuk do ta përmend më Priftin.
Eh, eh, eh… sikurse e ndjen dhe e sheh… vetë e ndjell. Ai tashmë ka mbërritur. Edhe atje ka një fjalë tjetër, po aq e lashtë, po aq e vjetër, sikurse doli kur e rishqiptoi dhe e ridimensionoi Noli:
„Imzot, në Shkodër ka rënë zjarr!?
„Ah, po në Zdralaj?“
„Në Kishë ishte afruar flaka e tij pastaj…“
„Po tek ulësja e Priftit?“
„Më duket se…“
„Epo, larg prapanicës sime…“.
Në këtë mënyrë dikush e përhapi lajmin se atje, nën Çinar tashmë shkopi kishte bërë detyrën e vet.
“Gëzim i lapsit! Një vlerë tjetër e kokënxjerrjes nga ferra, tamam si në herët e tjera. E fundja ku qëndron vlera? Ku ishte Prifti, ku ndodhi zjarri”
Zonja Tiare nuk kishte mundësi tjetër. As të ndodhej atje, as të fliste me letër. Ishte dhe mbeti mesele e vjetër. E vjetër …?!
Zjarri nuk kishte ndodhur. Prifti nuk ishte përmendur. Fundja „tjetër prifti, tjetër zjarri“. A kishin veshë të Tjerët?
Njeriu me shkop nuk mund të vazhdonte më atë ditë. Ndoshta ngaqë e ndjente se i ishin lodhur sytë. I kishin shkuar gati në gjysëmbyllje, e gjithë nata e kishte lodhur me këtë mërzitje pa lidhje. I shfaqej, por edhe i zhdukej lodhja. E kujt mund ti hyj në punë merakotja?
