Ermira R. JUSUFI
ME LUNDRËN E VARGJEVE
U nisa që me agun e parë
Me lundrën e vargjeve hapja valët
Dallgë ndjenjash ma përshkojnë shpirtin
Hapërimi merr frymë fushës kaltroshe të yjeve
Deri në ankorimin e parë
Brigjeve të dashurisë që nuk mbaron
Mos humb rrugë në pikëditë
Shtigjet janë mbyllur për harrestarë
Si vetëtimë moti me shtrëngatë
Përplasen kujtesës së vargjeve
Dhe rrëmbej frenjtë e drejtimit
Vargjet thyejnë shtizat e guximit
Kjo nisje e vonuar më shqetëson
Edhe njëherë i hap velat e erës
Me lundrën e vargjeve dua të arrij
Atje ku dielli ka harruar rrugët
Këto vargje dijnë lundrimin
Përtej kohës së parashikur
Drejt cakut të ëndrrave me saktësi
Përtej lëkundjeve të kohës po nisem
Me besimin se një ditë tjetër do të arrij
Me lundrën e vargjeve
Valëve të jetës do tu takoj
Përsëri
Avignon – Francë
05.12.2019
KUR VIJNË FJALË NGA LARG
Kur vijnë fjalë nga larg
Fjalë me aromë atdheu, gjithësesi
Shpalosim pak mall që djeg në shpirt
Pak dashuri e përqafime shpalosim
Dhe shpërfillshëm si pa takt
Ditën përshkojmë
Kontinenti po tkurret
Në gjeografinë time të kujtimit
Sa më afër më shpie mendja
Në truallin e tim eti
Poaq më i shkurtër udhtimi
Në qiellin që nuk përfundon
Kaltërsive të dashurisë sime, atdhe
Zbres fuqishëm
Si shtojzavalle që përfton
Mbi kreshtat plot fole të braktisura
Dhe rikthej jetën
Në ardhje të stinës së luleve
Atëherë kur vijnë lulet me blerim
Kur vijnë fjalë nga larg
Jetës i kthehet dita e re
Stina ime e dashurisë
DY STINËT TONA
Stina ime prej ëndrrave
Dhe stina tjetër që e mediton ti
Janë stinët që në vazhdimësi jetohen
Dy stinët tona të përhershme
Që përjetohen
Në shekullin e jetës
Ngrita kështjellën e durimit
Deri në pikëpjekjen tonë
Dhe stinët mbetën në mes
Si kujtimet që nuk treten
Asgjë nuk ka kuptim
Pa ngjizjen e stinëve tona
Prekje që rrëzon mite
Kjo lëkundje dridh majat e guximit
Për një stinë të vetme
Dy stinët tona
Unazë që lidhin jetë
NGA KROJET E MALLIT TËND
Sa etjen piva nga krojet tua prej malli
Fuqi kreshnikësh nga zanat e Jutbinës fitova
E shpatat vringëllimë me e zënë perin e hollë
Fije floku prerë me Shpatë Damokleu
Deri në palcë të dashurisë së djegur
Mall i kallur afshi prej krojeve të bardha
E flakë jete mbi syprinën e ëndrrave esëll
Pandërprerë rrjedhin damarëve tanë
Dhe mbushin liqene të etura
Nga krojet e mallit tënd
GJITHÇKA MBI DASHURINË
Edhe kur ëndrrat ikin përtej harrimit
Mbetet hija e farfurimës së panjohur
Dhe tis mjegulle në kujtesë përqëndrohet
Po ndodh të harrohet dita e njohjes
Nuk ka asgjë të keqe, se rikthimi ka arsyet
Dashuria nuk është veçse fluskë e shumëfishuar
Që shqitet në kohë e pakohë të kujtesës
Asgjë nuk ndodh për dashurinë
Edhe kur fjalët përplasen udhëve pa fund
Përtej kujtesës pa paragjykime
Se dita sjell të reja e guximi rikthehet
Bashkë me dashurinë në katror
Gjithçka është normale për dashurinë
Edhe atëherë kur dashuria çalon
Mbi paterica të durimit
SA E HOLLË FIJA E MENDIMIT
Sa e hollë fija e durimit
Deri në ndryshimin e kohës
Për të mirë
Sa e hollë fija e dashurisë
Deri në pikëtakimin e përhershëm
Për shpirtërat tonë
Sa e hollë fija e guximit
Deri në shembjen e smirës
Me prekjen e dritës
Sa e hollë fija e mendimit
Deri në kupolën e ëndrrave
Për ne të dy!
KTHEMA KOHËN TIME
Varur në degë pikëllimi
Pikon jeta pikë helmi e zhgënjimi
Të përgjërohem pa mbarim
Për mirëkuptim njerëzor
Kthema kohën time
Edhe këtu në poezi
Kthema kohën time
Që pezull ma mban si degën
Kur pikon mall i ikur
E fjala gjithmonë e heshtur
Fjalë e varur në ingji
Kthema kohën time
Edhe këtu në poezi
SPROVË PËR NJË VARG TË RI
Mëngjeseve kur zgjohem pranë teje
Nuk gjejë fjalët që dua për t’i thënë
As shprehjet më të bukura prej zemre
Që do t’i shkruaj në letër të bardhë
Këto qëndisma shpirti që më mbajnë gjallë
Ku t’i gjejë të mirat e dhimbjet e mia bashkë
Që vrragë shpirti më kanë lënë pafundësisht
E asnjëherë s’kam pasur guxim të t’i them
Nga frika se të thyej në shpirt
Druaja se miqësia do kthehej në armik
E durimit pastaj i humbet arsyeja
Or mik!
