Kurbeti
Nga Marsela Gjoni Dhuli
Deti shkumëzon egër përmbi valën e bardhë
Tokë e ngopur ,det i harbuar,sy i verbuar në lot
Zemra më rreh fort me dashuri dhe mall
Kurbetin ditë e natë zemërthyer mallëkoj
Ah ,kurbet i mjerë, Zana ty të shitoftë
Larg në Itali kam një pjesë të zemrës, të njerëzve të mi
Fati i hodhi në rrugët e mundimshme të mërgimit
Ditë të mallkuara të pashpresë të trishtimit
O det i trazuar i paanë e i thellë
Në humnerën e kujtesës më zhyt
Sa herë të shoh mendjen ma merr
E yjet më ndezin dritë tek sytë
Rrugët e kurbetit, rrugë të gjata çdo gjë heshtja e tret
Hëna e zbehtë,qielli muzg i errët
Sytë ngelur në horizont të tretur nga gjumi
Të eci si thëllëza dua,që mbi barin plotë vesë,pret
Me mëndje dhe zemër, të shkojë largë në Itali
Të takoj të dashurit, të shtrenjtët njerëzit e mi
Me ju zogj shtegëtarë dua un të vij
Më jepni ju krahët të shëtis e lirë si një zgalem
Bregdetit me gjinjë të bëshëm e të kaltër të fluturoj
Kudo ku ka Fteriotë ti takoj,dua, pranë ata ti kem
Në çdo kontinent të ndalojë ,nipa mbesa, të dashurit dhe vëndsit e mi t'i takoj
Të takohem me ta, të rri,të bisedoj të çmallem
Kthehuni në Arbëri,jo më në dhe të huaj,larg tokës amtare
Me ju si ikona në gji e në krahë të krenohem
O ju më të ëmbëlat,e të adhuruarat, krijesa planetare
Si erdhi kjo kohë erdhi prap kurbeti
Një plagë e pashëruar, trashëgim në shekuj mbetur
Turfullojmë me dëshpërim ,fatin duke kërkuar
Nënat në dritare si vajz e valëve shikimin tretur
Në vetullat e portave me qemer alabastër, përgjëruar
Presin pa fund,ashtu,me shikim të verbuar
Morët arratinë nga mali e nga deti
Qajnë Shtëpitë ,haurët ,gurët për zot'
Mure të gjymtuar, pleqtë mbetën të vetëm,
Çati të rëna mbuluar me mantel të zi
Kurbet i zi që linde me të qarë dhe vazhdon me të njëjtën melodi
Sytë presin nga porta zemra pret nga deti,sa dhëmbin plagët
Si mjegulla të varura në male e kodra, të shpirtit dallgët
Zemra të ndara më dysh dhimbja si egërsia e vrullshme e lumenjëve
Furishëm pandalshëm gurgullon në venat dhe arteriet e mërgimtarëve
