LUNDRO MATO, LUNDRO...!

Agim Gjakova

LUNDRO MATO, LUNDRO...!

Duke lexuar “Lundrimet” e Agim Matos

O trumcak i uritur për një gllënkë qiell (12)

a nuk e sheh si përditë mbledh... shpirtin tënd (12)

sërish të sulesh drejt të pamundurës (22)

të ngjitesh në fronin e perëndive,

të soditësh si vijnë rrotull në hapësirën qiellore (23)

dhe pastaj të mësohesh me gjembat (25)

e të mos qash me dyzetë palë lot (25)

por të ndjesh si të mbështjellë

aureola e perëndive pellazgë (26)

Kur do të lundrojë i qetë shpirti Yt (29)

sepse neve na mungon prania e një poeti të bukur (29)

që të na çojë përdore

në lëndinat e pranverave të reja (28)

ku bien gjethe hëne dhe luspa yjesh (31)

dhe jeta na provon se është një vuajtje e bukur (32)

që ulet në degëzen e lulëzuar të shpirtit tënd

dhe tonit? (33)

Lundro Mato, lundro...!

Fytyrën tënde nuk mund ta ndash nga buzëqeshja e portokalleve,

nga trungjet e menduara të ullinjve (50)

e ngritur mbi shkulmë drite, mbi vela ëndrrash (40)

Brenda teje janë shembur muret që ndajnë kohërat (38)

mbi lulet e thara të përkdheljeve (89)

kova e mbushur me trishtim u derdh (90)

qëkurse doli pushka dhe u shpik shtypshkronja e Agim Matos (111)

ku njerëzit dhe malet mbështesin fort poezitë e tij (125)

ku flenë bubullimat (100)

që lundrojnë drejt nesh me velat e nderura në hapësirë

ku pas shkëmbinjve rrinë mjegullat në pritje (132)

dhe stuhia fle në vargjet e tua (127)

Luundro Mato, lundro...!

Recent Posts