LEFTERIA

LEFTERIA Motrës sime Eleftheria Nika

Javën e dytë pas ardhjes nga materniteti, në shtëpinë e Lefterisë u mblodhën fqinjat për ta uruar. Të mos merrnin mësysh nënën dhe fëmijën, hidhnin sytë pas supeve të njëra-tjetrës. «Në fisin tuaj» tha njëra prej tyre, «bukuria ka ardhur brez pas brezi. Flitet për një Hajdho; Ali Pasha e kish të parën e haremit; kur e nxori nga saraji, e martoi me hyzmeqarin e vet dhe si pajë, i fali një pasuri të madhe. Akoma më e bukur, një më e afërt. Një mëngjes nxori bagëtinë dhe humbi fushave; duan të thonë, se e vodhi trimi që e kish kërkuar.» Ndërkaq, gratë afronin dhuratat; të gjitha veshje të pambukta, të përshtatura me lëkurën dhe mishin e foshnjës. U dëgjuan urime për jetë të gjatë, por pa kaluar të njëqind vjetët: këtu, mbaruan gojëdhënat. «Të jetë dhe e lumtur!» çoi zërin folësja! «Për nënën e saj mund të them shumë të vërteta; ishim shoqe shkolle. E dashuruan shumë vërsnikë, por ai që e fitoi, ishte mësuesi. Pastaj mjeku që e donte për vete, i tha se vajza ishte e ligështuar. (E tha mësuesi; mjeku, asnjëherë nuk e pa me atë sy vajzën.) Pas shumë vitesh, për fjalët që mëshoi i kërkoj të falur.» Krenohej Lefteria për bukurin fisnore dhe akoma më shumë, që për vajzat interesoheshin trimat. Kalonin ditët, muajt, vitet; rritej Lefteria, bëhej akoma më e bukur bashkë me të bijën. Një pranverë, i ftuan në një dasmë; gjatë vallëzimit, ngatërroi hapat dhe doli nga vallja. «Mos u mërzit!» i tha e bija, «të gjithë e kemi pësuar!» Dhe me të vërtetë, po atë mbrëmje, ngjarja u harrua. Një ditë tjetër ama, vinte rrugëve dhe s’ po kujtohej pse kish dalë nga shtëpia. Pastaj erdhën dhe ndodhi të tjera të kësaj natyre. Këtë vit, ah këtë vit, iku e s’ u kthye! Ndoshta, ndoshta e mori përdore ndonjë nga trimat e gojëdhënave!

Vasil Klironomi