LECKA CEREMONIALE

Fatmir Terziu

Në sytë e tyre pashë hutimin dhe vetminë e Botës

të dy ishin pusulla të shkëputura nga sfilata e kohës

kurse e fshehta çlirohej nga padurimi për të njohur

anën tjetër prapa maskës,

në sytë e tyre kisha ngrirë edhe unë. Të gjithë

ishin atje, me modën e re të kollës,

nuk e njihnin më njëri-tjetrin

bënin ndryshe dashuri

në ekrane të ftohta linin buzët.

Në sytë e tyre ishte edhe ora.

Trokiste për inatin e tyre me akrepa thuajse të palëvizshëm

numrat gërryenin si mola

fusha ishte një dremitje. Zgjaste shumë

koha dhe vetmia për të prekur tej prekjes

trupa të shënuar në një fletore

drejt vdekjes.

Në një fletore të tillë sytë e tyre

pikturonin vetëm numra në çdo qytet,

me gjasa bënin vend në zemër të kohës

piklat që ushqenin dallgët

dhe kur pashë zbrazëtinë e zemrës sime

mjafton, me kaq thashë,

më tmerron çfarë pashë.

Nga sytë e tyre tek sytë e mi kishte qindra prita

brenda qerpikëve të lodhur s'ulej dita,

rrënjët lëkundeshin në varëse si dallgë deti.

Edhe kur nata ikte përtej tyre

brenda syve shkruhej me zjarr

e zjarri shuhej pa fjalë

si qëmoti:

ndoshta historia është një gabim, psherëtinte poeti.

njerëzimi ishte një gabim? – pyeste veten Zoti.

Përtej syve koloriteshin leckat ceremoniale

asnjë zhurmë nuk shkonte më përtej fjalëve

maska është e korruptuar

si besohet më shumë se sa një brezi rreth brinjëve,

njerëzit janë një gabim? Ripyeste Zoti.

Unë kam ardhur për t'i rregulluar gjërat mirë

u lodha duke përzgjedhur fjalë të përdorura

që nga leckosja e këtij moti.

Kur s'gjendeshn fjalët rishfaqeshin të huazuara yjet

por kjo kushtonte shtrenjtë

se duhej të mbulohej e gjithë nata e tillë fatale

nga pëlhurat ment-afsh për lecka ceremoniale.

Për të zbutur sytë, më duhej të imitoja kuajt

lakun dhe lukun e tyre

e të ulesha këmbëkryq si i paftuar

për të ç'ekulibruar buzëvarjen e ftohët

brenda kësaj merakotje pa fjalë

që ha leckat e kohës.

Kjo është e vërteta:

Të pres poshtë syve. Në mos më lexofsh

Zoti i lexoftë dihamat e mia të fshehta.

Nëse ndodh të mos gabohet se njerëzimi ishte një gabim,

duke korrigjuar këto maska mbi fytyra

të paktën le të mos ketë më hidhërim,

nuk duhet asgjë më shumë se liria dhe dashuria.

Këto janë sytë, këtu janë të dyja

ndoshta ngaqë them se i duhemi kohës

në sytë e tilla fshiva hutimin dhe vetminë e Botës.