Ku ka shkuar Mësuesi Shqiptar?!
Flet urtësia e pashprehur
Fatmir Terziu
Qofsh i paharuar! Ti që më ke dhënë dijen, leximin, mësimin, Gjuhën Shqipe, që më mësove atëherë të shkruaj emrin tim. Ndërsa edhe erërat ndryshojnë drejtim, dhe gurët më të fortë gërryhen me kalimin e kohës, dëshira dhe dashuria ime e vetme do të mbesin mbi këtë lidhje të pashkëputur ..
Ndaj nuk di si ta shkruaj këtë dëshirë dhe dashuri në kushtet e sotme me një arsye të pavdekshme drejt lumturisë. Sidoqoftë, Ju na kishit mësuar që urimi le të shkëlqejë, edhe në kohërat më të errëta, edhe në këto kohë me Covid-19. në këto ditë të tilla, në këto vite të ngrira nuk e di pse më vijnë në mendje këto pyetje:
Ku kanë shkuar mësuesit e vjetër të shkollës? Mësuesit që dinin të hyjnë thellë brenda vetes. E kjo, për të gjetur një mënyrë „efikse“ për të prekur zemrën dhe mendjen e një nxënësi, apo nxënëseje. E kjo, duke i inkurajuar ata të vendosin qëllime dhe ëndrra që i përshtaten rrethanave të tyre të veçanta, ndërsa besonin në mundësi edhe më të mëdha për të ardhmen e tyre.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër i shkollës? Mësuesi i cili kishte aftësinë e mahnitshme për të parë „talentin“ në shpirtin e një fëmije dhe për të sjellë një buzëqeshje, si dhe një dëshirë për të arritur, qoftë vetëm për të kënaqur mësuesin.
Ku ka shkuar mësuesja e vjetër i shkollës? Mësuesja që e kaloi kohën e lirë duke gjetur mënyra për të motivuar një fëmijë në një shkallë më të lartë suksesi, pa marrë parasysh idenë e një shpërblimi, përveç një buzëqeshjeje të arritjes që shkëlqen në fytyrat e nxënësit të dashur të saj.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër i shkollës? Mësuesi që i pa shpërblimet si përkushtimin më të madh e më të ndritshëm të shërbimit profesional, në arritjen e një nxënësi me një temperament të mjaftueshëm të kënaqshëm për t'i inkurajuar të gjitha ata me këtë shembull që të kërkojnë një tjetër që mund të përdorë drejtimin dhe ndihmën e tyre të kujdesshme.
Ku kanë shkuar mësuesit e vjetër të shkollës? Mësuesit që ishin të rreptë në kërkesat e tyre dhe pa kompromis në pritjet e tyre nga një fëmijë, sepse ata e kuptuan që shoqëria do të kërkonte më shumë nga fëmijët sesa nga një i njohur e miku i tyre, sepse ne jemi të programuar me idenë që të jemi më të mirë sesa të bëhemi të barabartë. Një besim që ka ndihmuar shumë prej nesh në një nivel më të lartë të arritjeve.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër i shkollës? Mësuesi i cili nuk do ta konsideronte ndryshimin e një note në një më të lartë kur përpjekjet e një fëmije nuk e justifikonin atë, sepse ai e kuptoi që shoqëria priste që një fëmijë të bënte shumë më tepër përpjekje sesa një e vetme „me dorën e një miku, apo paterice ekuivalente“, ose të vuante realitetin e ashpër të dështimit pa pushim.
Ku kanë shkuar mësuesit e vjetër të shkollës? Mësuesit të cilët ishin të thjeshtë dhe të respektuar nga shumica e nxënësve të shkollës dhe mbetën të tillë edhe pas ikjes, ende të nderuar për integritetin e tyre dhe angazhimin e palëkundur ndaj standardeve të tyre personale të edukimit të fëmijëve shqiptarë.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër i shkollës? Mësuesi i cili mund të qeshte dhe të buzëqeshte me ty aq lehtë të jepte notën më të ulët të fituar kur nuk arrije të përmbushësh standardin e pritur për të arritur një më të lartë.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër i shkollës? Mësuesi, standardet e pakompromis të të cilit i vendosnin mendjen një fëmije në drejtim të arritjes së suksesit, pavarësisht nga kostoja e nevojshme në sasinë e kohës që duhet të kalojnë në përgatitjen, studimin dhe mësimin.
Ku ka shkuar mësuesi i vjetër Shqiptar?
I zhytur në një shoqëri të asimiluar; ndryshe i shkuar, i mbaruar, i asfiksuar, i keqpërdorur, i tradhëtuar, i nëpërkëmbur, i humbur, i zhdukur, i gëlltitur nga progresi i madh, i njohur si Integrimi.
Ku ka shkuar mësuesi i thjeshtë dhe i sinqertë Shqiptar?
Në ’e di? Mos e trego…
Ekskluzivisht dhe Fillimisht mundohu që të gjesh adresën e tij në barnatoret e Botës, ku thith ende pluhurin e shkumësit dhe të dërrasës së zezë. Në e gjen me intuitën tënde mos i dërgo lule vetëm sot, se duart i ka me kallo nga zanatet e reja në pleqëri dhe ai mund të jetë duke ngulur gozhda në ndonjë skelë me të cilët ndërtohet Bota. Dhe nëse ta bën dikush me gisht, ndiqe me kujdes gishtin e tij dhe jepi një përqafim. Ai nuk është jetim! Ka mijëra e mijëra Fjalë në gjuhën më të bukur të Botës që e zgjojnë me ledhatin e mirëkuptim. Ai ka bekimin dhe urimin më të Madh të Njeriut të mirë: Gëzuar 7 Marsin mësuesi i madh, mësuesi im i parë!
