KENGA E LEJLEKUT, AKUARELI DHE …
tregim nga Harallamb Fandi
Ai djalë vraponte duke i çuditur kalimtarët, madje duke i venë dhe në dyshime. Kur e kuptuan që po merrte rrugën për te hyrja e spitalit njerëzit i lanë hamendësimet dhe u erdhi keq teksa e shihnin të ndalej për pak sekonda sa për të marrë frymë. Atij vetë as që i shkonte ndër mend se ç’përshtypje po linte. Kishte në sy vazhdimisht sallën e urgjencës dhe donte vetëm një gjë: të gjente gjallë njeriun e tij më të dashur.
***
Nuk e lejuan të hynte brenda. I thanë me butësi që i shtruari qe ende në jetë , por s’mund ta shihte, se në “reanimacion” nuk lejohej të futej askush, veç mjekëve dhe infermierëve. Kur e panë që u mbyt në dënesa e çuan te zyra e shefit. Atje djali mësoi se kishte ende shpresë dhe kjo e bëri të vijë dalëngadalë në vete e t’u përgjigjej pyetjeve. Shefit i duhej të dinte sa më shumë hollësi nga jeta e pacientit se, siç tha, ato do t’i shërbenin për ta nxjerrë nga gjëndja e komës.
- Pra, i sëmuri është profesori yt.
- Më shumë,- shtoi menjëherë djali.
- Si më shumë?
- Eshtë dhe burri i tezes ime.
- Ku është tezja tani?
- Nuk e di. Mendova do të ishte këtu.
- E çuditshme,- tha me gjysmë zëri mjeku. -Veç teje këtu s’ka ardhur askush për ta parë.
I riu ngriti supet.
- Qetësohu pak, mendohu dhe më trego gjithka që di nga jeta juaj se, siç të thashë, kjo është shumë e rëndësishme.
Djali s’e ndjeu të nevojshme të mendohej.
***
…Po vinte në shtëpi për të kaluar pushimet e dimrit i mbushur me kënaqësi e lajme të mira. Piktori I.E., që prej kohësh për të s’qe më “piktori”, sepse ai e trajtonte më shumë si shok sesa si nipin e gruas, kushedi sa do të gëzohej kur ta shihte. Ishte ai që ia zbuloi talentin dhe e përgatiti për të fituar konkursin e pranimit në lice. Dhe ja, tani, djali po vinte t’i tregonte që e kishte nderuar. Kishte dalë më i miri i klasës në vizatimin e portreteve dhe i dyti për peizazhin në gjithë liceun.
Tre vjet më parë I.E. e mori në shtëpinë e tij atë djalë të mbetur pa prindër nga rrëzimi i një ure të madhe mbikalimi. Shtëpia ishte disi larg nga zona kui fillonin banesat e periferisë së qytetit dhe ku djali mund të gjente shokë për të luajtur. Ta shoqëronin deri atje ishte domosdoshmëri për ata që e kishin marrë përsipër ta mbanin, po për këtë duhej goxha kohë dhe kjo s’mund të ndodhte çdo ditë. Profesori vazhdimisht pikturonte, çdo ndërprerje rrezikonte tharjen para kohe të ngjyrave, megjithatë e nxiste, madje edhe e shoqëronte djalin për te shokët, ndërsa vetë ulej te një bar dhe e shihte nga larg. Pinte gjithnjë kafe, bënte skica në copa letre dhe i hidhte nga një sy rioshit. Një herë, kur ai dukej se përtonte të shkonte te vendi i lojrave, piktori e kishte kapur nga shpatullat, e kishte parë drejt në sy dhe i kishte thënë: ” Mos rri kurrë vetëm. Ky është vend i bukur, po njeriu nuk arrin ta shohi bukurinë po të ndihet i vetmuar. Vetmia t’i errëson sytë. E kam provuar në kurrizin tim, djalosh“.
Profesori kishte ardhur aty nga një vend tepër i varfër ku, siç thoshte, s’mund të jetoje si
njeri. Kur erdhi, pasi u sorollat lart e poshtë pa shitur asnjë nga pikturat e tij të bukura dhe pasi bëri lloj lloj punësh pa asnjë lidhje me artin, e gjeti më në fund vendin e përshtatshëm për profesionin te një shkollë, si mësues vizatimi.. E quajti veten me fat edhe që dikush ia dha me qirà të ulët banesën ku jetonin, vërtet larg nga qendra, po sipër nje kodre nga ku shihej i gjithë gjiri i mrekullueshëm i detit. I zoti i saj, një i moshuar, banonte në qendër dhe ia liroi shtëpinë e tij të dytë me kusht që, herëpëshere, të vinte aty dhe të shfrytëzonte magazinën për punët e veta. Se rreth shtëpisë kishte dhe një kopsht me pemë e zarzavate, ku piktori kishte leje të merrte ç’të donte. Kur pa se atje kishte dhe dy dhoma të lira, njëra mjaft e mirë për studio dhe, kur pa detin me shkumëzimet e dallgëve te shkëmbinjtë që i kujtuan vendin nga ku kishte ardhur, nuk u besoi syve. “Ja që ka dhe njerëz të mirë”, thoshte shpesh ai.
Fati i solli shpejt dhe dashurinë dhe piktori u martua me tezen e tij, edhe ajo “e ardhur” njëlloj ai në atë qytet. Pa kaluar shumë kohë, muarrën aty edhe atë vetë. Ata e donin shumë njëritjetrin, po nuk harronin kurrë të tregoheshin të dashur dhe me të. Vetmia nuk përmendej më, u harrua, pa le kur u shtua “popullimi” ngaqë brenda në shtëpi erdhi dhe një banor tjetër: lejleku.
Doktorit iu duk se biseda po zgjatej me hollësi të kota fëmijësh dhe lëshoi një lloj psherëtime. Djali e kuptoi, po nuk u ndje keq, se ai vetë i kërkoi që t’i tregonte çdo gjë. Ngriti pak dorën si për t’i thënë “Ja, dhe pak dhe mbarova”, kur doktori papritur e pyeti:
- Ç’ishte ky lejlek?
- Një lejlek femër, që profesori e quante pjesë të familjes, - tha ai - dhe me sy të ndritur nga gëzimi që shefi u interesua, mori zemër për ta befasuar…
***
Në atë kohë që erdha unë,- tha djali- te çatia e shtëpisë bëri fole një çift lejlekësh. Sa shumë u gëzuam! “Ti na solle fat, tha profesori, ç’gjë e bukur!”Vërtet, ishte diçka e rrallë , se vetëm te çatia jonë kishte lejlekë. Tutje, te shtëpitë pranë “Gjolit të vogël”dukeshin ndonjëherë edhe të tjerë, po te ne vetëm ata të dy vinin. Profesori herëpashere i vizatonte dhe, pas tij, nisa të zhgaravis dhe unë. Nuk shkuan shumë ditë kur ai papritur më tha: “Më duket se do të kemi punë bashkë. E di që mund të bëhesh piktor?..” Kaq desha që të nisja nga ëndërrat, madje dhe nga “veprat”. Prej asaj dite muret e shtëpisë filluan të mbushen me letra të vizatuara me lejlekët e mi. Po ç’e do, gëzimi nuk zgjati. Një gjuetar i pandërgjegjshëm qëlloi me çifte dhe e plagosi te krahu lejlekun femër. Shpëtoi, se nuk qe plagosur rëndë, veç nuk do të fluturonte dot më. Profesori e çoi menjëherë te veterineri. Ai e mjekoi, po kot. Kur erdhi koha për t’u nisur në vendet e ngrohta drejt jugut, mashkulli përlaste sqepin e kërkëllinte gjithnjë e më shpesh. Neve na dukej sikur fliste me dhëmbje : “ Ngrehu tani, bëj dhe një përpjekje. Të vegjëlit kanë nevojë për ndihmën tonë se rruga është e gjatë, ngrehu se do të na kapi dimri këtu!” Po femra e shkretë në vend të krahëve ngrinte vetëm sqepin pa e përlasur. Ndoshta i ngecte zëri në fyt dhe nuk arrinte t’i thosh “Ik ti, u pa puna ime, nuk fluturoj dot.”
Kur iku mashkulli, tezja qau. “S’ka gjë më të keqe nga ndarja”, pëshpëriti me lotë në sy. “Mos u mërzit, i tha profesori, se ne nuk do ta lemë vetëm. Kur të afrohet dimri do ta zbresim poshtë dhe do ta mbajmë lejlekun brenda në shtëpi.” Pas këtyre fjalëve e pashë për herë të parë tezen ta puthte në sytë e mi burrin e saj, ndërsa ai u ul në tavolinë dhe i pikturoi shpejt e shpejt me akuarel portretin, ku dallohej qartë një shprehje e papërëritshme dashurie dhe mirësie. Pasi na e tregoi, e vuri në kornizë dhe e vari në mur, mbi televizor. Shpeshherë ia ngulte vështrimin dhe e shikonte gjatë veprën e tij të bukur. Dhe, ndërsa e shihte, më fliste duke zbuluar në të përherë diçka të re, sikur portretin ta kishte bërë dikush tjetër. Në fund dilte se ai tjetri s’kishte kush të ish’ veç atij vetë dhe kjo e mbushte të gjithin plot gëzim.
Në një nga mbrëmjet, kur ne bashkë me lejlekun, po shihnim televizorin unë, për t’i bërë qejfin piktorit, i fola “specialist”:“Lejleku nuk merr vesh nga piktura . Sytë i mban të mbërthyer gjithmonë te ekrani i televizorit”. Ai qeshi, më shkuli pak veshin dhe më tha: “Leri lajkat, se po u mësove me to, s’kanë për t’u shqitur kurrë!”.
Edhe doktori qeshi, por pa ma shkulur veshin, më tha si me tallje:
- Pra, lejleku shihte televizorin?
- Nuk të gënjej, doktor,- i thashë- nesër do të të bie fotografinë ku na ka nxjerrë tezja dhe ku profesori me dorën e tij ka shkruar nga pas:”Me lejlekun duke parë televizor”. Ne kemi tre vjet që po e mbajmë lejlekun në shtëpi. Kur vjen pranvera dhe mashkulli kthehet në fole, te ne bëhet festë, njelloj si dasëm. Palè kur lindin lejlekët e vegjël…
- Mirë, mirë, po tani shko në shtëpi, se profesori edhe nesër kështu do të jetë. Kjo gjendje mund të zgjasë. Ndërkaq interesohu për tezen. Natyrisht dhe për lejlekun. Pres të më sjellësh patjetër lajme të mira.
- Me shpresë,- tha djali.
***
Fillimisht vajti te i zoti i shtëpisë. Ishte ai që e kishte gjetur pa ndjenja profesorin dhe kishte marrë në telefon urgjencën mjekësore, po për tezen nuk dinte gjë. Ndonëse pa asnjë siguri, sapo hyri brenda në shtëpi djali bëri disa telefonata tek ata pak të afërm që i kishin emrat në një listë . Asnjë shenjë shprese. Shtëpia iu duk e shkretë, pa frymë njeriu, e ftohtë dhe e zbrazur, si pa gjë. Lejleku ishte mbledhur e strukur në vetminë e vet te qoshja pranë oxhakut. Për një çast hapi sqepin dhe lëshoi nje kërkëllimë, po pa forcë, pastaj ndënji kokëulur si ata që kanë bërë ndonjë faj. Djali iu afrua, e fërkoi lehtë në kurriz dhe ndjeu në dorë ngrohtësinë e trupit të tij. “Mos u mërzit,- i tha duke menduar ndërkaq që ai vetë ishte më keq. Pastaj buzëqeshi lehtë, sepse i shkoi mendja te budallallëku që lejleku mund ta merrte për qaraman dhe, pa humbur kohë, nisi të kërkonte duke parë kot më kot çdo gjë që ishte në shtëpi: sendet që përdoreshin zakonisht, enët e kuzhinës, sirtarët e rrobave, dollapet, këpucët…. Pasi u bind se aty nuk kishin hyrë hajdutë, palè njerëz që mund ta kishin rrëmbyer tezen për t’u kërkuar parà ( “Ku kishin parà ata?!”), u lëshua i pafuqishëm në divanin përballë televizorit dhe mbylli sytë për disa çaste. Ndërkohë iu kujtua një mëngjes kur profesori, duke e parë me vëmendje portretin mbi televizor, i kishte thënë: “S’ka si akuareli! Mos harro se vizatimi me ngjyra uji është shprehja më delikate e sinqeritetit të piktorit. Eshtë si një lëng jete, që të lehtëson edhe kur ajo që është pikturuar nuk është bërë për të shprehur diçka lehtësuese. Provo ta heqësh nga vendi ku e ke vendosur dhe do të ndiesh menjëherë se ke humbur një mik, që me natyrën e çlirët, tejdukshmërinë dhe njomështinë e tij, të ka gjallëruar jetën.” Djali nuk i shqiptoi një nga një të gjitha këto fjalë, ashtu siç i pëlqente të bënte zakonisht, se kujtimi i asaj dite të bukur, në kushtet ku ishte, iu kthye në tru si një goditje e rëndë peneli, që e rrënqethi të tërin. Kur i hapi sytë vështrimi i vajti përsëri te vendi i portretit. Korniza iu duk disi e anuar nga e djathta. Dikush e kishte vendosur pa kujdes dhe ai u ngrit ta drejtojë. Kur e mori në duar, një zarf që kishte qënë i vendosur nga pas kornizës, ra në shesh. Pikërisht aty ku e kishte gjetur pa ndjenja i zoti i shtëpisë profesorin. Djali u ul, e mori zarfin dhe i hodhi një vështrim të shpejtë pas të cilit i mbylli sytë aq fort sa iu errësua menjëherë gjithçka. S’donte ta besonte atë që pa. Brenda syve iu shfaq dhimbshëm një lloj fashe e bardhë dhe e gjatë, mbi të cilën binin me goditje të çregullta çekanë gërmash të zeza:
“ E di që nuk kam të drejtë të kërkoj të falur dhe që tani e tutje me siguri do të më urresh. Edhe pse nuk kam asnjë pakënaqësi prej teje, ajo që më tërheq është më e fortë nga unë. Po iki dhe s’kam për t’u kthyer më. Mundësisht, kujdesu për djalin…”
Letrën e kishte shkruar tezja. E kishte braktisur dhe e kishte lenë papritur atë burrë, madje më keq akoma: i la të gjithë. La gjithçka dhe humbi e u bë erë. Djali nuk pyeti dhe as që i shkoi në mendje përse. E gjithë kjo për të kishte vetëm një emër: tradhti.
***
“ Me siguri letra s’ka qënë vendosur pas kornizës që në fillim, po mundohej të arësyetonte djali. Profesori e ka gjetur diku, në ndonjë vend të dukshem dhe, kur e ka lexuar, i është dërmuar shpirti. Sepse e donte shumë gruan e tij dhe pa atë dashuri portreti nuk do t’i dilte aq i bukur. Ai e hiqte shpesh nga muri dhe e mbante në duar kryeveprën e vet për të parë sidomos poret e letrës së vizatimit, nëpërmjet të cilave ngjyrat e tejdukshme, hynin me përkëdhelje në thellësi të portretit. Po si qe e mundur që, pas gjithë atij zhgënjimi tronditës profesori nuk e hoqi atë fytyrë nga muri, përse e kishte venë zarfin e tradhëtisë te korniza ku kishte dashurinë e tij dhe si i bënte zemra ta shihte ende portretin , kur duhej ta fuste diku për ta harruar? Këtyre pyetjeve ai s’u gjente dot përgjigje. Ishte fare i ri, pa asnjë përvojë pastaj… me kë të fliste? E ndjeu veten të humbur dhe keq nga të gjitha anët.
Doktorit nuk i tha gjë. I vinte shumë turp. Ndihej i tradhëtuar, po dhe në faj se, si nip, i takonte të ishte nga ana ku rëndonte faji. Kur doktori e pyeti për tezen i tha që i zoti i shtëpisë i kishte thënë që ajo kishte ikur diku për një problem dhe vetëm profesori e dinte se kur do të kthehej. Mezi e mbajti veten për të mos u kuptuar që nuk po thoshte të vërtetën. I shkoi në mendje edhe që të ikte e të mos kthehej më në spital, po shefi papritur e ngarkoi me një detyrë, të cilës nuk i shmangej dot. I sëmuri kishte nevojë të dëgjonte një zë të njohur që të përmendej. Meqë s’kishte asnjë mundësi tjetër doktori iu lut djalit t’i fliste ai. Veç, kjo mund të zgjaste. Djali duhej të kishte durim, ndryshe profesorin mund ta humbisnin.
“Mos, o Zot!”, tha ai dhe nisi t’i fliste për gjithçka që besonte se ia vlente . Kujtimet e kohës së bukur, tashmë të humbur, i sillnin në grykë gulçe që ia mbërthenin fjalët, po ai e dinte mirë që s’duhej të ndalej dhe, sado me vështirësi, arrinte të gjente forca për të vazhduar. Në një prej pasditeve, kur doktorit iu duk se djali duhej ndihmuar që të mos dorëzohej dhe të mbahej akoma me shpresë, i tha:
- Pasi të përmendet, profesori ka nevojë edhe për një stimul tjetër të domosdoshëm.
- Do përmendet?- tha djali ende tërë frikë.
- Kam bindjen se po, - u shpreh me vendosmëri doktori.
- “Ne s’po bëjmë dot gjë me këtë që kemi nisur,- tha me vete i riu, po megjithatë pyeti - Ç’është ai stimul?
- Po e zemë se nesër pacienti do të dëgjojë dhe do të hapi sytë. Nga e para gjë që do të shikojë do të varet dhe rruga që do të marri: do kthehet në jetë apo do të zhytet përsëri në komë pa asnjë mundësi kthimi… Hej, - e përmendi ai- nuk ta thashë për të të mërzitur, po për të marrë masa . Dhe unë e di se ç’duhet të bëjmë. Tezja, që është njeriu më i dashur për të …
Djali për pak lëshoi një “Jo!” më zë të lartë, po arriti ta mbajë veten. Doktori nuk u përqëndrua te shprehja e fytyrës së tij dhe vazhdoi të thotë se tezja mund dhe të mos jetë gjetur deri në kohën kur ai do të përmendet. Nisur nga kjo, unë kam menduar të provojmë diçka tjetër, ndoshta me të njëjtin efekt, -shtoi ai. Dhe atë diçka ma ke sjellë në mend ti.
“Vetëm po të kem folur përçart, -tha me vete djali, - se unë nuk i kam treguar gjë për atë.” Fjalën teze s’donte as ta kujtonte palè ta përmendte.
- Mendja më thotë që për një artist stimuli më i mirë do të ishte vepra e tij më e bukur. Ne do t’i vemë te muri përballë shtratit akuarelin me portretin e saj.
Djali s’e hapi dot gojën ta kundërshtonte se doktori, i bindur në atë që tha, e hutoi dhe e porositi që ta sillte sa më parë pikturën..
***
Do të arrinte të fitonte dot arti ndaj një tradhtie si ajo? …Këtë pyetje djali ia bëri vetes me dhjetra herë, nxitur prej portretit që tashmë qe varur përballë shtratit të të sëmurit. Po sikur përballja me fytyrën e asaj që e kishte braktisur të bënte efekt të kundërt me çka prisnin, a nuk po bënin një gabim fatal, si ai dhe doktori?..
Nuk duhej të heshtte, duhej të fliste për këtë, po si? Hamendësimet që kundërshtonin njëra tjetrën po e torturonin, ndërsa ditët kalonin pa ndodhur gjë. Dhe pa asnjë shenjë të mirë. Doktorit, gjithashtu, po i ikte shpresa. Kur vuri re që djalit nga sfilitja edhe zëri i qe mpakur, tha : “Me zërin tënd me sa duket nuk kemi për të patur sukses. Duhet se s’bën një zë tjetër!”
- Në shtëpi vetëm zëri im dhe kërkëllima e lejlekut kanë mbetur, -tha djali .
Mjeku ngriti kokën dhe e pa drejt në sy.
- Më ke thënë që profesori e donte shumë lejlekun.
- Po, shumë.
- Nuk bezdisej kur kërkëllinte?
- Jo. Vetem se i vinte keq dhe thoshte: “Me siguri po thërret të dashurin e saj dhe fëmijët, që kushedi se ku janë”…
- Po sikur ta dëgjonte a do ta njihte profesori zërin e lejlekut?
Djali u hutua. Goja i mbeti gjysmë e hapur. E kapi menjëherë kuptimin e asaj që po mendonte doktori, po iu duk si diçka e pabesueshme. Si do ta bënte shpendi atë që nuk po e bënte dot njeriu?
- E di që s’është as higjienike, po kërkëllima e lejlekut është më e fortë nga zëri yt, -tha doktori. - Sillma këtu lejlekun!
***
Dhe djali e solli. Profesorin e kishin kaluar në një dhomë të madhe. Atje s’kishte të shtruar të tjerë dhe lejleku mund të vinte rrotull e të këndonte sa të donte, njëlloj si në shtëpinë e tij. Po ai hiç, nga ta dinte se zëri i tij mund ta shpëtonte profesorin? Dhe s’e hapi që s’e hapi sqepin. Dita kaloi kot. Po kështu edhe e nesërmja. Djali u mundua me të gjitha mënyrat që ta bënte të nxirrte të paktën një zë ai lejlek. E shponte me gishta, e pickonte, e shtynte, e detyronte të vinte rrotull me vrull nëpër dhomë, madje dhe poshtë krevatit, ku gjente strehë e s’lëvizte. I vajti një herë në mendje ta qëllonte, lehtë natyrisht, po jo, për ta qëlluar nuk i bënte dora. I dhimbsej. Po si t’ia bënte për t’ia thyer heshtjen se pushimet po i mbaronin dhe ai duhej të kthehej në shkollë...
Ndërkaq doktori, me shumë kujdes, nisi t’i thoshte djalit se duhej të nisej. Lejleku s’e bëri dot atë që pritej dhe tashmë duhej hequr. Gjithsesi, unë po përgatis edhe diçka tjetër dhe do t’i vazhdoj përpjekjet me zërin, i tha doktori.
- E si? – u çudit djali.
Mjeku i tha që do të sillte aty regjistrime këngësh nga lejlekë të tjerë, që i kishte gjetur në internet.
Djali s’u tregua aspak entuziast.
- Profesori është mësuar me zërin e lejlekut të tij. Nuk ka për t’u përmendur.
- S’humbasim gjë, djalosh. E pse të mos bëjmë dhe një provë. Ndërkaq mund të vijë dhe tezja.
- Kush?
- Tezja, pra. E kush tjetër veç asaj?
Djali uli kokën.
-Jo, - tha - jo. Ajo nuk vjen.
-Nga e di ti që s’vjen? – pyeti doktori.
Djali vazhdoi të rrinte kokëulur.
- Ajo e ka braktisur- tha, gati duke klithur.- E ka tradhtuar!
Ai s’e mbajti dot më veten dhe tregoi duke u përlotur e gulçuar çdo gjë që kishte parë e menduar.
Doktori u prek shumë. Mbështeti bërrylat në tavolinë dhe shtrëngoi vetullat me dy gishtat e mëdhenj.
Në pak çaste sundoi heshtja.
- Mund të jetë dhe ashtu si thua ti, por… po sikur gjithçka të ketë qenë vetëm një flakë pasioni që është shuar shpejt dhe tezja të jetë penduar? Ka ardhur një kohë kur këto të papritura nuk shihen më me atë sy që janë pare dikur, djalosh. Bota ka filluar t’i shohë ndryshe, më gjerë. Eh, ti je djalë i ri dhe s’ka se si t’i dish të gjitha.
Për disa çaste të dy qëndruan në heshtje. Pas pak doktori, si për t’i mbushur mendjen vetes, pyeti:
- Cila do të ishte zgjidhja më e mirë për profesorin kur të hapi sytë: shikimi i murit të bardhë, që i del përpara si një ekran ku mund të projektohet kujtimi i ngjarjes që e la pa ndjenja, apo i kryeveprës që mbart dashurinë e tij vërtet të humbur, po jo të pashpresë? Përse nuk e grisi zarfin , përse e vuri pas kornizës dhe pse në fund të fundit e vendosi përsëri në mur, kur ajo do t’i kujtonte vazhdimisht të keqen e jo të kundërtën e saj?... A nuk ishte ai që të ka thenë se akuareli të lehtëson shpirtin, pra s’të le pa shpresë edhe kur pamja që paraqet nuk është lehtësuese apo shpresëdhënëse?...
Fjalët e doktorit djalit iu dukën të kota e të thëna me siguri për t’i mbushur mendjen që të kthehej në shkollë. U ngrit me vrull i vendosur të merrte lejlekun dhe të ikte prej andej pa thënë asnjë fjalë, po lejleku, sikur ta kishte kuptuar që po e largonin, zuri të vraponte nëpër dhomë. U fut edhe një herë poshtë krevatit, pastaj kërceu dhe ndenji për një çast mbi tavolinë, duke e lëvizur kokën ndoshta për të parë se ku mund të fshihej. Djali u hodh, e kapi dhe e shtrëngoi fort në gjoksin e tij. Lejleku lëshoi papritur një kërkëllimë ngjethëse. Nuk e kishte përplasur kurrë aq fort sqepin. Forca e tingujve e hutoi djalin dhe ai e lëshoi shpendin. “I zgjuar”, i pëlqeu të thoshte me vete . “S’do që ta lejë mikun e tij të vdesë”. Lejleku vazhdonte të përplaste pa pushim sqepin duke ardhur rrotull nëpër dhomë. Shumë sende e aparate rrëzoheshin e rrezikoheshin të mos funksiononin dhe shefi, që e kishte lejuar lejlekun të rrinte aty aq gjatë, me siguri që qe bërë helm. Por ai, ndryshe nga ajo që priste e mendonte djali, i mrekulluar nga çka po shihte te fytyra e të sëmurit, lëshoi papritmas një britmë dhe tha: ” Shpëtoi, më duket! Po hap sytë! Tani gjithçka varet nga ajo që do të shohë…”
Fjalët e fundit e drithëruan djalin. A do ta bënte dot kryevepra e profesorit efektin e duhur? Po sikur nga i dashur, portreti t’i kthehej befas në plumb? Mos!.... Atij iu prenë këmbët, humbi shikimin dhe ra pa ndjenja aty ku ishte. Më pas, kur filloi të kuptojë se për të po kujdeseshin disa mjekë e infermierë, iu duk se mes lotëve, që nuk i qenë tharë akoma, po shfaqeshin copëza kristalesh me ngjyra, forma e drita si të akuarelit. Ai që i levizte qe çuditërisht lejleku, që me majën e sqepit të kthyer herë në penel e herë në flamaster majëmprehtë, krijonte figura kubiste të ngjashme me veprën e piktorit.
“Ç’po sheh?- dëgjoi ta pyesnin.
Djali e pati të vështirë të shprehej, se te sytë e tij gjithçka ishte në lëvizje. Pamja që vazhdonte të kthjellohej, po merrte format e një figure si ajo e tezes dhe, pa arritur të qartësohej nëse ishte ajo, apo imazhi i saj, dëgjoi edhe një herë zërin e doktorit, që i tha:
“Gjithçka shkoi mirë, djalosh. Lejleku juaj dhe …”
Në atë çast nuk donte të dëgjonte më gjë tjetër. Mbylli sytë dhe vazhdoi të ndiqte i kënaqur lëvizjen e kristaleve, që po shkriheshin e po kthjelloheshin përpara tij njëlloj si te akuareli, me ngjyrat dhe dritat që profesori i donte aq shumë.
#Harallamb #Fandi
