top of page

KALEROJ NJE KAL TE EGER


Nuri Plaku

KALEROJ NJE KAL TE EGER Eci nëpër natën dimërore të fushës Nga lartë, midis reve të frikshme të shiut Më vështron tinëz Hëna e përbaltur e Shëndreut. Cila furtunë e ka çuar baltën e dherave deri në hënë? Ah, unë e di, Asnjë furtunë nuk mund ta bëjë një gjë të tillë, asnjë ciklon Ato jan stërkalat që kan hedhur dikur Kuajtë e egër të fushës sime Në revanet e tyre biblike. Sonte nata është shpina ime e fshehur Që më shtyn drejt aventurës E unë iki pas hënës që vrapon para meje Të më çojë tek lëndinat e vdekura Ku prehen gjurmët e kuajve të egër. Shëndreu shkrepëtin papritur E ndez mbi lëndina Zjarrin e ringjalljes. Tufa kuajsh brofin nga gjurmët e tyre të lashta, E nisen të përmalluar Nëpër fushën e kthyer në Savanë. Hëna bëhet shalë argjendi mbi shpinën e një kali E unë hipi mbi të e kalëroj nëpër natë… Deri sa dielli të lindë, e unë të rilind bashkë me të Derdhur  në revan! LIQENI I RINISE Kur shkonim dikur në breg të liqenit Dhe uleshim në hijen e shelgut vajtues Ujrat kompozonin muzikë për ne Ndërsa shelgu bëhej aq provokues. Kur zhyteshim të dy në ujrat e kaltra Dhe bënim rrathë me duar e me gurë Ujrat na rrëmbenin në fshehtësinë e tyre E na bënin të dyve, grua e burr. Kur dilnim të lodhur, të shtrydhja flokët   Dhe pikat e rubinta më binin në gji Unë bëhesha sërish i etur pas teje Sikur ujrat e liqenit të më bënin magji. Por tashmë liqeni ynë i dikurshëm Eshtë kthyer i tëri në një pellg të cekët Sa herë që shkoj pranë tij i malluar Ujrat më flasin me zë të mekët. Kur zgjohem i trëmbur nga gjumi i kujtimeve Mbi ujrat e turbullta hedh nga një gur Liqeni fle në gjumin e përjetshëm As dallgë nuk bën, as rrathë si dikur. PYLLI I FSHATIT Sa herë që shkoj në pyllin e fshatit Dëgjoj këngën e zogjve të etur jaran Një nerv kujtimesh më ngacmon trishtueshëm E befas më bën të tërin nopran. Pylli rënkon nga pesha e gjelbërt Stinët harlisin shkurre e drurë Veç ngjyrë për thinjat e mia nuk gjetën Të m’i bënin sërish, si i kisha dikur. Nuk munda t’i ngjaja aspak këtij pylli Të rilindnin si gjethet, flokët e mi Të digjesha në zjarrin e këngëve të tij E prapë të bleroja, rinosh si ai. Tani vij e përhumbem shpesh në kujtime Me borën e dimrave, fshehur nën thua Drurët kërcasin nga zjarret e këngëve E hedhin gjinkalla të vdekura mbi mua.



47 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page