Ka ditë, por s’ka dritë. Ka perde tek sytë.
Fatmir Terziu
Pyesin të mbledhur bashkë ditët,
e shumë pyetje mbesin për të vdekurit.
Ka një aradhë për makinën e ditëve që varrosen,
ndërsa e verbër është pamja e tyre edhe ditën.
Pyesin të shukatur në pëllëmbë të dorës,
duke lexuar verbërisht fatin e ditëve. Ka ditë
por s’ka dritë. Ka perde tek sytë
ata shtrihen përballë herë pas here në të lashtat e braktisura,
gjurmët e matjeve,
dëgjimi i hapësirave të mbushura me njerëz,
duke regjistruar thashethemet e pemëve.
Ata më kujtuan imazhet nga filmat,
ndjenjën për nënshkrimin e kortezheve që kalojnë
në bar të thyer nën gishtat e tyre me manakyrë.
Pyesin të shpërndara ditët,
e shumë prej tyre zhduken në errësirë.
Ata po u kërkonin të vdekurve udhëzime,
mënyrën se si dikush mund të kërkojë një varrezë,
duke bërë thirrje,
për të vdekurit e gjallë.
Të afërmit mbetën duke pëshpëritur me pasigurinë
nëse janë afër, apo jo, në këtë përrallë:
Ka ditë, por s’ka dritë.
Ka perde tek sytë.
