Isuf Grajçevci: ATY, KU UJI I DETIT JE TI ...

Ishin ditët e para të mërgimit tim, ndoshta më të vështira të asaj kohe dhe të atyre viteve, kur me pa dëshirë mërgova larg –larg qytetit tim – Prishtinës. Që në ditën e parë të largimit, ndjeva se në brendinë time ziente brenga. Çdo ditë mendja më rrinte te familja. Më dridhej zemra nga malli kur kujtoja fëmijët, të afërmit dhe për shumëçka tjetër që kisha lënë pas ... Sapo kisha kaluar muajt e parë të mërgimit, në qytetin ku jetoja, më bënte përshtypje të madhe ura mbi të cilën kaloja çdo ditë. Aty, ndalesha dhe vështroja rreth e qark. Sikur kjo urë ishte në një mendje me mua! Shpesh ma zhdukte mërzinë dhe dëshpërimin e zi ma trete në ujin e oqeanit!... Aty mu kujtuan çastet më të rëndësishme të jetës, ato më të bukurat, të përjetuara më parë. Sa herë më pushtonte ndjenja pranverore, ndjenja e gëzimit, e përtëritjes, mallëngjehesha për bukuritë dhe përjetimin e tyre. Ishte ura. Ura që lidhte dy skaje të rrënjëve të këputura...? Dhe, jeta vazhdon ... edhe pse peshë e llahtarshme e Kohës të bie mbi shpatulla, të përkulë me fytyrë nga toka, nuk duhet të dorëzohesh, nuk duhet bërë rob i Kohës...! Pra, të shtegtojmë drejt Kopshtit të Lumturisë! Aty, ku të kërkojnë dhe të duan. Aty, ku ëndrrat të bëhen realitet, aty ku uji i detit je Ti, ku ... Derisa po pëshpëritja këto fjalë, zemra më qohej peshë për atë, që për mua ishte Rrezja e Hënës, ishte kënaqësia e shpirtit dhe jetës sime që jetonin me emrin e saj, të cilin pareshtur e citova në mendjen time. Sa herë ta putha emrin me buzë ... Mos jam në ëndërr vallë apo ndonjë re më ka mbështjellë e po më merr me vete! Ah, sonte ajri po ma ngop shpirtin. Afër meje rri hija jote, e lart po hapet qielli. Po e shoh oqeanin. Po më gufon zemra. Yjet po shndrijnë. Po nisem te ata yje, te ata yje me dritë...!