Fatmir Terziu
Ime Elbasan, ime, jam në një qytet që kurrë nuk kam menduar se do ta dija ku po shkonte.
Ime Elbasan, ime, u gjenda në një parajsë, që është e mbushur me shishe birre të copëtuara dhe cigare të stampuara, të kafshuara, të zhkrafanitura, mbeturina kafeje dhe turrarendje endacaku fluturak ndanë oshëtimës dhe ofshamës. Këtu ende arrijnë të nxjerrin disa shfryrje nga goja e tyre e bezdisur me fara luledielli nga kaushi prej letre, letër e librave të hedhura në qoshe...
Ime Elbasan, ime, në një rrokadë trokamash, që dikur fluturonin nga gëzimi dhe nga ndjenjat e besimit, shpresës dhe instiktit përballë manipulimit dhe më shumë artificialitetit të fjalës jashtë kontrollit, por tani po vërtitet me shpejtësi maksimale në një mjedis, në një hapësirë, në një tokë të panjohur.
Ime Elbasan, ime, ju ndjej në kurme joshëse me pije alkoolike, birrë dhe cigare, duke nuhatur sofër të (pa)shtruar me asistencë sociale, shtrojë të përzier imët me një shpërthim të freskët acid nga kushedi se ku.
Ime Elbasan, ime, ju shoh ndërsa mbaj mbi supet e mia një trup që u shkri për ty, por nuk e di kur do të të shoh përsëri, ndaj shpresoj që ta bëj dhe të mos plakem kurrë aq shumë sa të të harroj.
Dhe e ndjej se duhet të të them të dua përsëri. Ime Elbasan, ime, për pamjet e tua abstrakte të lyera me të portokallta, duke habitur dhe ikanakët nën diellin që shpërthen në verë. Ime Elbasan, ime, u ndala të flas për kokat e porsa prera të bagëtive dhe mishin e lopës, të varur në vitrinën e dyqanit, duke tunduar çdo kalimtar si statujat e Amsterdamit.
Ime Elbasan, ime, po flas për çdo kalldrëm a trotuar tëndin, të okupuar, por që lutet e që pret lutjet të lahet e të pastrohet pas një shiu, ose ere të lehtë e të freskët, i rrëshqitshëm për të sapoardhurin, një bezdi për amatorin që luan tregëtarin e kafshatës së bukës, i pamenduar nga kohëmatësi i vjetër, që e skaliti me çekiç e mastar në formën më memoriale me emrin Egnatia.
Ime Elbasan, ime, për violinën e ngjeshur në trupin e vogël të Myzyrit të Madh, që mbeti si një siluetë hapësinore me formëza të sforcuara mendimesh, të formuara dhe të ngjyrosura në një lloj të vetëm të gjuhës popullore, pa muzikën e kësaj violine, gjithkush do të kishte ngecur në shtëpi gjysmë-i dehur drejt ëndrrave të dhimbjeve të dhimbjes së kokës dhe shkumës së birrës me hije bjondinkë ose ndoshta te Pusi që lahet Vetë duke pirë vetëm gradacionin e rakisë e me këmbët në ujë.
Ime Elbasan, ime, dëgjoj se diku bërtas kaq gjatë përmes pufave të zbehta të reve të nikotinës së karbonit të ndriçuara nga llambat e akullta të rrugës portokalli… një llamburi që shkëlqen kushedi sa vjeçare!
Unë bërtas të zgjoj kumuriat që flejnë mbi sofatet e hershme!
Unë bërtas kaq shumë deri tek gudulisjet e pishave të Krastës që pasqyron fytyrën e Sahatit të Plakur!
Ime Elbasan, ime, më duhet pak kohë për të kaluar batakët dhe skeletorët e katapultuar të trotuarit të namazgjasë për një grimë frymë, që meket për kalimtarët që zgjaten e zgjaten të gjejnë ndonjë perime, frut, apo zarvavate e bulmetra të lira, më të lira më mirë thuaj. Ime Elbasan, ime, flet edhe frika e një dite me diell. Kaq e gjatë me numërimin e kurorës së argjendtë për ta bërë të barabartë, duke parë që aftësia ime e matematikës është zvogëluar. Hala të ngulitura kaq shumë dhe kapakët e shisheve thellë në kalldrëmin me tezga. Endet kaq gjatë pa listë, të gjitha paratë e tyre të hedhura derisa të vijë muaji tjetër për të trokitur në derën e godinës që quhet Bashki. Romancë kaq e gjatë në rrugicë dhe burra të moshuar në përhumbjen e dominove. Fytyra kaq të gjata të maskuara, e të maskuara, të cilët në marshimin e tyre përpara ulen të shtangur duke parë që fati të zgjedhë vetëm disa. (Rruga për tek Spitalet është më e kushtueshmja!) Poshtë saj ka zhurmë…, tutje sikur bëhen vendet e tilla me zgjatimë e tejndreqje të betontë. Këtu ende quhet Parku „Rinia“. Kaq gjatë përmes mjegullës gri të thiktë me shenja neoni që tërheqin të moshuarit dhe fëmijët mbi grimërinë asfalto-beton. Ime Elbasan, ime, për ndjenjën që gjithçka që kisha për të thënë ishte gjëja e gabuar. Ime Elbasan, ime, për notat kaq të gjata për ndjenjat e familjaritetit të huaj, topi dhe zinxhiri i të cilave ngadalë kishin filluar të ndryshkeshin edhe aty në zemër të Kalasë. Kohë e gjatë në këngë deri tek Obelisku për Mësuesit zërat e të cilëve, thjesht nuk mund t'i dëgjoja, edhe qasesha të qëndroja krenar në ballë të Luigj Gurakuqit, apo dhe pak i përhumbur para abetares që mban prej vitesh në prehrin e tij Kristoforidhi. Kaq kohë që kam arritur të kuptoj se të gjithë kanë një zgjedhje për të jetuar ose do të dëshironin të bënin një jetë për jetët e të Tjerëve. Kaq gjatë deri në Kurorën e Gjelbër, ku engjëjt e historisë shkojnë të pushojnë në majë të kokrrës së freskët të ullirit që mbeti i mbuluar me pluhur, midis hardhisë së porsalindur me pika që nuk shuhen as me spërkatjet masive. Kaq i gjatë nga tingujt e metaleve të ngarkuara skrap kundër metaleve, një britmë që mbartte mbi supe kusurin blu. Kaq e gjatë për një qytet, arkitektura e të cilit më kujton fytyrat e burrave të vjetër dhe ngjyra e të cilit më kujton veshjet e grave të moshuara. Kaq shumë për të pirë duhan para fëmijëve pa u menduar asnjëherë për shëndetin e tyre. Kaq i ndryshëm, xhelati i buzëqesh të akuzuarit, varrëmbyesi qan për të vdekurit, milingona bën një pushim në një kodër, por jo në të sajën. Dashuri kaq e gjatë e harruar, ilaçi i vetëm i së cilës për një kurë është birra dhe rakia, që gjunjëzohet para jush, të të gjunjëzojë e gjinjëzojë pa e kuptuar, ose duke e dashuruar. Ime Elbasan, ime, pyes veten se çfarë po ndodh në botë, kur gjithçka që dua dhe kam është ajo që është përpara meje.
Ime Elbasan, ime, ju shëtitës rrugëve nën hije, një mantel yjesh përreth jush, duke gjetur të gjitha ato që ju detyrohen t'i meritoni.
Ime Elbasan, ime, nuk dua më ti kesh ti sytë e mëngjesit gjysmë shtizë, dhimbje që copëton shpirtrat mbi e nën gurë të mermertë.
Ime Elbasan, ime, bërtas, sigurisht me veten, për një gabim-administrues të pjesëve të shtrembëruara të kohës duke thënë qartë, duke injoruar për të fajësuar keq abuzimin rinor të alkoolit.
Ime Elbasan, ime, po flas i qetë se ti më dhe paqen atje ku dikur mendoja se nuk isha në gjendje të kisha.
Ime Elbasan, ime, të puth fort e të falenderoj aq shumë në këtë e atë botë, që ti u miqësove me mua, që të mund të uleshim dhe të ndiejmë vërtet se çfarë është të ulesh dhe të zhytesh në kohën tonë që është e pakohë këtu.
Ime Elbasan, ime, ndërsa shikoj dritaret e tua të plasura dhe të tymosura, mendimet e mia jo të miat, vitrinat e dyqaneve dhe kukullat e zhveshura, shoh atë që është vetëm një vlerë …, nëse jetohet si e tillë ndonjëherë.
Ime Elbasan, ime, unë shoh siluetën e pemëve që shtjell veten për të parë gjethet që kthehen nga e verdha gazmore në shkrimet e shpërfillura dhe të shpërfytyruara të zjarrit.
Ime Elbasan, ime, e ndjej të të them, njerëzit brenda teje meritojnë të gjithë meritat e një Njeriu. Ime Elbasan, ime, njerëzit jashtë dhe larg teje meritojnë atë që besojnë ndonjëherë se bëjnë.
Ime Elbasan, ime, mbase nuk ka gjëra të tjera nën rrënojat e tua të lashta, mbase tashmë gjithçka ka humbur për të gjithë, kudo, por ndoshta, ju që duhet ta kërkoni jetën e vërtetë, mund të tregoni gjithçka që jeta s'mund të jetë kështu.
Ime Elbasan, ime, ju më dhatë jetë, fjalë, rreshta, presje, apostrofa dhe vija, paragrafë, faqe dhe përfundimisht, një histori jete; Ju lashë duke shënuar vetëm faqe mirësie.
Ime Elbasan, ime, një bir i vjetër, dora e të cilit ende dridhet, por e di se një ditë do të kthehej të shkruan nga larg pa të kthyer shpinën.
Ime Elbasan, ime, le të mbetet tek algoritmi i bujarisë së moçme dhe dashuria të mos jetë një lojë e zhurmshme që e lë qytetarin në asgjë tjetër, veçse të mbetet me biçikletë pa asnjë mundësi triumfi.
Ime Elbasan, ime, pastruesit e natës, pastruesit e rrugëve pastrojnë konsumimin tuaj të huaj, jo atë nga nënat dhe baballarët që ju lindën, qindra e qindra vjet më parë, pa moshë, ju zhdukeni më shpejt se sa ata do të dëshironin.
Ime Elbasan, ime, duke luftuar me gjumin ndjej të të ndjej dhe pagjumësinë tënde.
Ime Elbasan, ime, nata po rrotullohet dielli i humbur përskuq perëndimin duke kërkuar një vend sikurse e dëshiron në zemrën e tij të zjarrtë, duke u përpjekur të shkoj në qiell.
