Ildije Xhemali: ME DALTËN E ZEMRËS

Sikur

e talentuar të isha. . .

Me daltë

 do gdhendja

një grua

jo perfekte, në linja,

të bukur nga brenda.

Një grua

të zakontë,

se zemra

ma urdhëron mua.

Me ballin të menduar,

me sy të lëngëzuar,

 përherë të merakuar,

me lëkurë të rrudhosur,

me gishta të trashë,

e flokë të hirnosur.

Gjithësecili,

me nderim afruar

 parë e admiruar,

 luftëtaren e jetës

të dashurisë,

të besës.

Diçka e gjithçka,

tek ajo

 të NËNËS, do të gjente

dhe ndjente,

 të madhen BUKURI,

të rrallën

Madhështi.

Është deti

 që, mbi shpinë,

varka e meraqeve

përherë i mbeti.

Se është mali

që stuhitë

 pret e zbut,

për fëmijtë

asgjë s'e tut.