I KE HARRUAR…
Poezi nga Lulzim Logu
I ke harruar tashmë Qirinjtë që ndizja netëve të errëta Kur drita dhe jeta dukej se ishin shuar përgjithmonë Dhe fjala ishte burgosur nga frika brenda nesh Pas mureve plumbat bënin rikoshetë Me fatin tonë të çuditshëm Çdo njëri prej tyre mund të ishte fundi ynë Dhe frymonim të përqafuar Të shkonim së bashku përtej kohës… I ke harruar tashmë Copat e bukës njomur prej lotësh Me gishtat e dridhur ti afroja pranë buzëve të njoma Që meritonin shpresën e puthjes dhe adhurimit Ujin si verë e bardhë pikoja nga grushtat e mi kthyer Si gotë e praruar në vetëtimat e syve Një Krisht silueta jonë në flakën e qirinjëve… I ke harruar Thirrjet e dëshpëruara njerëzore Tej mureve nënat humbisnin burrat dhe fëmijët Mesnatat thyheshin në ferr krismash dhe pellgje gjaku Mengjeset kishin aromë tymi dhe lulesh të djegura Gjithë jetën e mbetur do ta urrenim shtatën Në numërtimin e vitit të mbrapshtë absurd Shtatë pash qiell dhe diell, thoshin të parët tanë Në e kishim harruar diellin, veç qiellin shihja Tek sytë e tu të ngulur në pafundësi… I ke harruar Fjalët që më ke thanë kur ishim në cep të ferrit Dhe trupin tim vija barrikadë para teje Me buzëqeshje boheme dhe sfidë foshnjarake Vdeksha për ty idhulli im pat’ thënë Krishti Teksa gozhdohej nga adhuruesit e tij Në buzëqeshjen e drunjtë… I ke harruar Letrat paluar në raftin që i shpëtoi marrëzisë Përplot dëshmi mirënjohje si ditar Ana Franku Tash shkruan vepra të mëdha në perëndim Për dhunuesit që desh na ndalën frymën Shpërndarë nëpër botën e lume si “heronj” Dhe merr çmime të mëdha në TV Duke përshkruar të vertetën e gjymtuar Në çmendurinë tënde të paskaj… I ke harruar Të gjitha ato që kaluam bashkë Në ngadhnjimin e përflaktë të jetës Mbi errësirën e një kohe paemër Të qofshin falë ditët e mia Buzëqeshja e athershme boheme Dhe sfida foshnjarake Por jo e paverteta që vret Me ligësinë e llumit ku re’ papritur… I ke harruar Por kujtimi im si llambë që s’fiket Rri zgjuar ,ikonë dëshmie Sterpik fjolla të së nesërmes…
TETOR 2019
Comments