Hyrë H. Fazlija: NJË DEHJE POETIKE PA TË CILËN NUK VALLËZOHET…

Mbi vargjet e vëllimit poetik “ Pikla nga qielli” të autorit Tahir Bezhani, poezi, botoi “ Blini BK”, Gjakovë, 2025

T’i qasesh vëllimit poetik “Pikla nga qielli” , të autorit të dhjetëra librave, është një dashamirësi dhe përgjegjësi. Dashamirësi, për faktin se autori, të lë përshtypjen e krijimit të vargut në takimet

 e rralla  në kafenenë, ku kafeja bëhet art.

Përgjegjësi, sepse të duhet të mundësh të hysh në botën e vargut të poetit, për të thënë atë që mendon se, ndoshta, kështu ka dashur të thotë poeti. 

Them kafeja bëhet art, sepse për autorin, art është edhe kënga, vallëzimi, qeshja dhe pse jo dhe dashuria. Tek poezia “Dua të dehem”, kemi vargjet: Nuk di të këndoj pa qenë i dehur/As të vallëzoj nuk di/As të qeshi, më pak të qaj/, ngase, Nuk dashuroj pa trazimin e shpirtit/, shkruan poeti.

Konsideroj që, autori përmes këtyre vargjeve, vë në pah se një dëshirë dehjeje, shpesh na tjetërson në këngë, vals vallëzimi, na e nxjerr lotin përmes qeshjes deri në trazimin e shpirtit të dashuruar.

Kur më dhuroi librin, ajo që më bëri përshtypje, ishte kopertina me një imazh reshë të zeza që simbolizonin një botë të mbyllur të autorit; ca pikla shiu, mbase, që gjer në rënie bëhen një pikë shiu që i bashkohet një pellgu, ku shkëlqimi i rrezeve të pakta të diellit përplasen mbi autorin.

Duke dashur t’i ikë parathënies së librit nga recensenti Prend Buzhala, konsideroj se autori jeton grimcave të jetës në kohë dhe hapësirë ndryshe. Fakti që autori bredh vargjeve; mes bjeshkës, malit, natës, territ, vendlindjes, ndalon tek Blini mes miqsh; Përplaset me vargun tek Ujëvara, Kitara, Dehja, Ëndrra, Dritarja, Vjeshta; ngadalë zbret tek Loti, Vapa, Zhurma e shiut, etj.,nënkupton që kemi në lexim një botë poetike shumë dimensionale.

Në gjithë këtë uragan vargjesh, Bezhani, do të pyeste me retorikë: Si u ngrina në mes të kësaj vape/. Dhe, retorika nuk pranon përgjigje.

Autorit nuk i shpëtojnë, as; kujtimet e heshtura, meditimet, përfytyrimet, dëshira për t’u dehur me një gotë verë, sepse brenda tij është një zhurmë shiu që e zgjon natën vonë, një zë që e ndien edhe në ëndërr deri tek një trazim i kujtesës së vrarë malli.

Asnjë poet nuk i ka shpëtuar zhurmës së pashkruar të shiut, madje as Bezhani: Pas zërit tim të shurdhër pllakos heshtja/. Një zë vetmie që me mund arrin largësisë, sepse dëshiron Mos t’i dëgjohet dhimbjes fjala ime/. Të vie një klithmë në këto vargje, pikëluar nga qielli që mat largësinë mes prindërve dhe fëmijëve, në pagjumësi.

Libri nuk është i ndarë në cikle, mbase me një qëllim, që: Lexuesi të ketë mundësi të jetë aty ku ishte dje autori; ta dërgoi tek heshtje e ndrydhur; të gjej përgjigjen e pyetjes: E tash çfarë të bëj? Mbetur i: Lidhur kujtimeve nëpër kohë/ Ëndrrave të natës u vjen era plagë/

Duke jetuar në kohën që të djeg në largësi, autori jeton me besimin, se: Dashuria nuk vdes as nuk varroset.

Autori i librit

Por… Asaj që nuk i ikim dot, Bezhani, pati guximin të mendoj edhe për: Kur të vdes…I lindur në maj, imagjinon:

Do jetë ditë me diell/Me lule maji e aromë/ Ngapak erë do të fryjë/Do pikla shiu rrokullisen shpateve…Bexhani, dëshiron ose mendon, që në matematikën e tij poetike të gjitha stinët do të jenë në ditën e vdekjes së tij, përveç dimrit që ka shijen e acartë. Vdekje të artë, do ta quaja, dëshiron.

Përfundimisht, poeti Tahir Bezhani, përmes vargjeve të tij, sikur kërkon paqe me lexuesin: Lëreni njeriun të qaj! Është lutja më poetike, sepse autori e mbyll të nesërmen ( në vëllimin poetik

 “ Pikla nga qielli”), me: ‘’Nuk kam adresë”, por që “ nuk dëshiron të tretet pa dëshmi”.

Qartësoj se poeti, Tahir Bezhani, është emër i adresuar për lexuesin me gjithë bagazhin e tij poetik në letërsinë tonë, i dëshmuar tashmë.

Në një rrugëtim të pandalshëm, uroj për autorin të ketë shëndetin e mirë, që t’na dhuroi edhe vëllime të tjera poetike!

Hyrë H. Fazlija

Gjakovë, më 22.10.2025