Abrazh të kam thënë ndonjëherë se më merr malli për ty? Jo mesa mbaj mend. Ne gjithnjë jemi grindur. Në sipërfaqe, vala na degdis gjithnjë larg, në thellësi jemi njësoj. Batica më solli frymën tënde mëngjesit. Isha në ballkon, kur dielli më përqafoi të tërën. Doja se s’bën të pija kafe me ty. Por kemi gjithnjë një mur në mes. Nisa të mbledh rrezet në duar. Më kanë mbetur ende vajzërore, pavarësisht viteve që fshihen ndër gishta.
Abrazh, bien rrezet aty te ti?! A përbihen hekurave? Nuk më ke folur për kthinën tënde. Çudi! Nëse bien, mblidhi një e nga një. Janë më të ngrohta e më të shtrenjta se ato që shpërndahen në qiell të hapur. Ti duhet ta dish këtë, apo jo?! Ne të botës së madhe nuk kemi si e dimë këtë. Po ta dinim, do të ishim ndryshe. Të betohem që do të ishim shumë më ndryshe. Dhe ti nuk do të ishe aty ku je. Mbase më mirë kështu, se tashmë e di sa kushton qoftë dhe një rreze. Nuk më the si je sot. Mbase je i vetëm. Je i trishtuar për këtë?! Mos e vrit mendjen. Dhe unë vetëm jam, ndaj desha të pi një kafe me ty. Hekurat janë kudo Abrazh. Thjesht te ti janë të dukshme, i prek me duar. Unë thjesht i ndjej.
Nuk më the, nëse del në ajrim. Ke brisk që të rruhesh?! Ke ndonjë libër poshtë jastëkut për të shporrur vetminë?! Lexo Abrazh. Mos i kapërce faqet si dikur. Të kujtohet kur ishe fëmijë? Shumë herë kaloje nga faqja e parë tek e fundit, pa lexuar një rresht. E mbaje librin hapur dhe vizatoje lule, bëje karikatura, shkarravitje, firma. Mashtroje veten Abrazh. Ti me një sy mund të përbije një libër, por nuk doje. Thjesht nuk doje. Dhuntia jote ishte të nxirrje të gjitha pajisjet e shtëpisë mbi dysheme, t’i zbërtheje dhe pjesët që dilnin tepër t’i nxirrje në ankand. Ke qenë vërtet i çuditshëm. Unë të mbaj mend kur ishe shumë i vogël dhe uleshe poshtë një mani gjysmë të kuq e gjysmë të zi. Aty mbi dhe', i vetëm fare bëje vagonë treni dhe i nisje për udhë. Vagonët ngecnin, ja siç kanë ngecur tani.
Më thuaj me çfarë e vesh ditën, masturbohesh? Mos u nxeh, të gjithë e bëjnë këtë, në botën e vogël dhe në atë të madhe; në një dhomë të trishtë ku ëndrrat janë degdisur, në rrugën plot pluhur, diku poshtë një ure, në zyrat e asfiksuara nga stresi. Është një masturbim masiv që shpërthen me dhimbje koke.
Të ka marrë malli për rrugën Abrazh?! Ti gjithnjë e ke dashur atë. Sa shumë! Nuk më besohet që hapat e tu mblidhen brenda një korridori a një dhome. Fati, Abrazh, fati. Ti gjithnje rebelohesh keqazi ndaj tij. Sa herë të kam thënë se ti nuk mund të jesh mbrapshtë, sa herë? Gjithnjë ke mashtruar veten, si me ato lulet në libër. Një zemër që ndien, që dhemb qoftë dhe për një petale, që nuk shet e blen, kurrsesi nuk mund të bëjë tik-tak në një dru të shtrembër. Gjithnjë kam menduar se nëse “abrazhët” janë kështu si ti, asnjë e keqe nuk mund t’i vijë botës së madhe.
Nuk më the të ka mbetur ndonjë lekë në xhep? Jo?! Epo edhe kur kishe, i hidhje të gjitha në tavolinë. Për ty asnjëherë “letrat” nuk kanë pasur kuptim. I ndaje me gjithë qyqarët që takoje rrugës. Mos u mërzit, ka shumë me xhepa bosh. Dje takova një shokun tënd. Ishte i papunë. Nuk kishte t’u blinte as bukë fëmijëve. Kishte turp të pyeste për ty, i kujtohej borxhi që kurrë nuk mundi të ta shlyente. Shumë të tjerë si puna e këtij fshihen. Pakkush ka miq sot Abrazh. Shumica prej tyre, ndryshe nga ti që ndan zemrën e shpirtin pjesë-pjesë me cilindo, ikin kur je në ditë të keqe. Dhe unë vetëm jam. Të gjithë ata që i marr përdore në segmentin e parë të rrugës, në të tretin më gërvishtin dhe ikin. Këtu, them se ai muri mes nesh është kot. Dhe kot grindemi.
Ah se desh harrova të të them se kollareve e kostumeve të shtrenjta u ka ikur moda. Trupat sa vijnë dhe deformohen. Je më komod me tutat sportive. Edhe pjatancat e mbushura plot nuk të ngopin. Nuk ka më asgjë bio. Vetëm rrezet e diellit Abrazh mbeten po ato. Ndaj mos harro t’i mbledhësh, të ngrohësh dhe të rrisësh shpirtin...
Comments