GANI KRASNIQI : Mësuesi i zemrës dhe i qytetarisë

-Durrësi është më i pasur, sepse ka pasur dhe ka Gani Krasniqin

Nga BUJAR QESJA

Nëse do të duhej të gjenim një figurë, e cila mishëron më së miri fisnikërinë, urtësinë dhe besnikërinë ndaj njeriut dhe dijes, Gani Krasniqi do të ishte emëri që do të dilte në krye, pa zhurmë, pa vetëlavdërim, por me madhështinë e heshtur të një jete të ndërtuar mbi përkushtim. Nga ai brez burrash që nuk e bëjnë zhurmën e fjalëve, por tingujt e veprës, Ganiu është mishërimi i përulësisë, urtësisë dhe dinjitetit.

Lindur më 24 mars 1944, Ganiu tashmë i ka kaluar 81 pranvera, por pranvera më e bukur mbetet vetë prania e tij në gjirin tonë. Me origjinë nga Kosova, vendi i trimërisë dhe krenarisë, por i rritur dhe i rrënjosur në zemrën e qytetarisë durrsake, Krasniqi është bërë pjesë e pandashme e kujtesës së qytetit tonë, në shkollë, në administratë, në tryezat e miqësisë dhe në çdo hapësirë ku fjala e urtë, mendimi i matur dhe ndjenja e njerëzores kanë nevojë për një zë të mençur.

Prej rreth 50 vitesh në arsim, ai ishte dhe mbeti mësues. Filloi në shkollat e fshatit, atje ku mungesat ishin të mëdha, por dashuria për dijen më e madhe se çdo mungesë.  Nuk ishte vetëm mësimdhënës, por një frymëzues. I mësoi nxënësit të duan shkollën, por mbi të gjitha  jetën, respektin dhe vlerat njerëzore. Gani Krasniqi nuk qe thjesht mësues apo zyrtar. Ishte një urë. Një urë që bashkonte nxënësit me universitetin, familjet me shpresën dhe qytetin me fisnikërinë.

Dhe ky është Ganiu i jonë, Gani Krasniqi.

Gani Krasniqi është përfaqësuesi i atij brezi mësuesish, që nuk e panë mësimdhënien si profesion, por si mision.  Punoi në shkollat e fshatit, ku drita e dijes shpërndahej me mund, por edhe me dashuri dhe më pas në Durrës, ku drejtoi shkolla me vizion dhe ndershmëri. Në vitet 80-të, u ngarkua nga Komiteti Ekzekutiv i asaj kohe për të ndjekur të drejtat e studimit të të rinjve të rrethit të Durrësit, detyrë që e përmbushi me ndërgjegje të lartë dhe me sy kritik, për të ndihmuar të mirët dhe të merituarit, pa dallime e pa zvarritje burokratike.

Në administratën e Qarkut të Durrësit, Ganiu u njoh si punonjës shembullor. I qetë, korrekt, i përmbajtur dhe punëtor, solli modelin e zyrtarit që nuk e përçmonte qytetarin, por e respektonte, që nuk fliste nga karrigia, por nga mendja dhe zemra. Kishte gjithmonë një derë të hapur dhe një fjalë që ngushëllonte. Nuk përballej me problemet, por i zgjidhte ato, me durim e maturi. Kishte gjithmonë kohë për të dëgjuar të tjerët, ndonëse rrallëherë fliste për veten. I tillë është edhe sot.

Ganiu nuk është vetëm njeriu, që shkëlqen në punë e në shërbim. Është edhe kryefjala e një familjeje model. Mbetet figurë e urtë dhe mbështetëse. Me gruan e tij të dashur, Meremen, ka ndarë jetë përkushtimi, përballimi dhe mirësie. Jeta e tyre është një bisedë e qetë në pasditet pranë klubit të lagjes, një kafe që flet më shumë se shumë fjalë.

Vajza Julinda dhe fëmijët e saj, djali Visi dhe nipi Erli, janë gëzimet e shpirtit të tij, krenaritë që e bëjnë këtë njeri të ndjeshëm dhe të thjeshtë, të ndriçojë si rreze e ngrohtë në çdo bisedë familjare. Në raportet shoqërore, Gani Krasniqi është i pazëvendësueshëm. Mik që të vjen pa të ftuar, kur ke nevojë dhe qendron pa orë, kur duhet zemra pranë. Ka sakrifikuar dhe sakrifikon për miqtë. Ndihmon shokë e të njohur në ditë të vështira.Trung i fortë miqësor, ku prehen shumë rrënjë të besës dhe respektit.

Nuk qendron në qoshe, por nuk kërkon as qendër. Vjen me heshtje, rri me dinjitet, largohet me mirësi. Dhe gjithmonë kthehet me mall për të takuar miqtë në Durrës, në Tiranë, në Kosovë apo në diasporë.

Megjithëse ka kaluar sfida shëndetësore të rënda, ndërhyrje në zemër, bajpas, vendosje të aparateve për ritmin, aparati më i fuqishëm që e mban në jetë aktive këtë burrë, është vetë zemra e tij. Zemër që nuk pushon së dhëni dashuri, që rreh për të tjerët, që frymëzon dhe nuk lodhet asnjëherë. Mbi të gjitha, është ritmi i shpirtit të tij që e mban gjallë, që e bën të mos plaket kurrë.

E kam shumë mik. Mik të zemrës dhe të kujtesës. Kam shkruar për të dhe do të shkruaj sërish. Sepse njerëz si Ganiu nuk harrohen. Ata janë aty, në çdo shesh, në çdo shkollë, në çdo kujtim ku thjeshtësia është pasuri, dhe urtësia dritë. Kur vjen Ganiu në rrethin tonë të shokëve, heshtim dhe e dëgjojmë. Nuk ka shumë që flasin me peshë të tillë. Dhe ai, gjithmonë, ikën me buzëqeshje, por lë pas frymë.

Ganiu është ai njeri që kur shfaqet mes nesh, na ngroh si një diell i butë mbi gjethet e vjeshtës. Bisedat me të janë si një letërsi gojore, ku përzihen urtësia popullore, kujtimet e bukura, ndjenjat e pastra. Nuk harron kurrë të kujdeset për të tjerët. Telefonon të afërmit në Kosovë, flet me shokë e miq në diasporë, i përcjell me ndjeshmëri hallet e tyre. Shpesh, kur ndonjëri prej nesh përballet me vështirësi, Ganiu del përpara me përkushtimin e një vëllai të madh që sakrifikon.

Në tavolinat tona të zakonshme, kur shfaqet Ganiu, heshtim për të dëgjuar, e lusim të rrijë më gjatë, sepse e dimë se pranë tij kemi pasuri të rrallë. Ai është nga ata njerëz që kur i ke afër, e ndjen që vetë jeta bëhet më e lehtë.

Mbetet një zotëri i rrallë, një mësues i përjetshëm, një qytetar i shquar që ka lënë gjurmë të thella në shoqëri. Durrësi është më i pasur, sepse ka pasur dhe ka Gani Krasniqin.

Krasniqi nuk e shpjegon mirësinë, e jeton. Është njeri që nuk flet me fjalë të mëdha, por me veprime që zgjasin. Qetësia e tij është urtësia që shumë e kërkojnë, pak e zotërojnë. Nuk i kërkon njerëzit, por i mbledh si drita rreth vetes. Mbetet pasqyra ku qytetaria sheh fytyrën e vet më të mirë.

Ka bërë më shumë me një përkulje, sesa të tjerët me fjalime të gjata. Ganiu është ai lloj njeriu, që kur mungon për pak, duket sikur mungon vetë qyteti. Kur flet Ganiu, heshtja bëhet më e qartë. Jo thjesht i respektuar, është i ndjerë. Në jetën e tij, urtësia ka qenë udhërrëfyes, jo zbukurim. Fjala e tij nuk bie kurrë në tokë, sepse vjen nga lartësia e shpirtit.

Njerëzit si Gani Krasniqi janë himn, jo zë. Janë mirësi që nuk kërkojnë shpërblim, urtësi që nuk plaket. Janë lis në rrugën e jetës, duke qenë i përkushtuar pa kushte.

Detyrim për këto rradhë ndaj jetës, punës, shembullit, pasqyrës më të avancuar të mësuesit dhe qytetarit, të atij modeli që aq shumë e kërkon, por rrallë e gjen në këto kohë jo fort të pranueshme.

Dhe ky është Ganiu i jonë, Gani Krasniqi.