Fatmir Terzu: KY VARG DO TË TË LAGË

KY VARG DO TË TË LAGË

Nga Fatmir Terzu

Në atë moment nuk paqtohej vetëm stuhia

ishe mjaftueshëm për të qenë kuptimplotë

lexoja tek lëvizjet se çfarë duhet të jetë poezia

pjesa tjetër ishte vazhdimësi si një lojë.

Kjo është arsyeja pse po shkruaj poezi,

i thashë vetes, si një i përhumbur në çast,

ndërsa krijoja duke të parë vetëm në sy,

sytë e tu ishin më shumë se miliona fjalë.

U bënë menjëherë qiell e tokë bashkë,

ëndërrimi u  mënjanua dhe ti ishe blu,

lakuriqësia ishte mall edhe pse larg,

shiu filloi të lëshonte pika nga këtu.

Dhe malli im u rrit, truri nuk mund të flinte

ti thjesht, ikje dhe vije, po shtrydhje detet e tua,

unë besoja me bindje se ky shiu që binte

binte për hir të zbrazëtisë, ndoshta druaj.

Ndaj habitesha kur shihja shi në blunë pa re

ishe lakuriq, pa asgjë tjetër, përveç poezisë,

edhe nëse nuk më kujton mua, unë e di, se atje

poezia nuk pret që shiu të ndaloj prej rastësisë.

Ka disa distanca që nuk presin vetëm letra,

dhe se disa poezi nuk presin që shiu të ndalet,

momentet janë vetëm ëndrra pa vepra,

ky varg do të të lagë, se vetë ende po laget.

… PA GRIMIN E VJESHTËS

Gjatë gjithë ditëve të saj të vetëdijshme

shegëza lëshon lule dhe mbush trotuarin me ngutje,

ajo thotë vetëm lamtumirë të dhimbshme:

me emocionin e parë të gjethes prej erës

me mbroljen e parë të kokrrës

me pjalmin e parë dehës

me ngjizjen e parë të përbashkët,

gjatë gjithë ditëve të tij të vetëdijshme

rrushi bën të njëjtën gjë

me të gjitha herët e tij të para

ngjiz e zgjat lastarin deri tek e ndara

tani të dy pyesin veten

kur do të puqen për herë të parë

pa thënë më në fund lamtumirë

në trotuar.