Fatmir Terziu: Është po Ai

Është po Ai! Dhe pse e them a dëshiron ta dish?

Ka një humor që ka humbur gjendjen e humorit.

Ka një drekë që është e pamundur për t’a ngrënë në një kuti të ndryshkur, që pret tridhjetë vite për një hidraulik të çoroditur në një hapësirë zvarritjeje të gjatë me ecje breshke.

Një Rrap Madhështor, tashmë i shtrembëruar në të vërtetë, i prishur që në rrënjë nuk mund të zëvendësohet lehtë.

Duke iu ngjitur dhe duke i zbritur kështu me siguri që nuk do të funksionojë ndryshe (për të Tjerët pa llogari), vetëm për fisin e tij.

Një fjalë mund të thyejë një pritje, mund të shndërrojë e të ringrejë edhe një datë.

Një datë, një takim, një trajtim, një tallje e ditëve me ditët që jetojmë. Gjithçka është e mundur nëse dikush ka besim të lexojë fatin në gjethet e Rrapit.

Zbehjet e modës, qielli errësohet dhe imiton gjak ... jo në vend të diellit, as dhe në vend të pragshiut, jo në vend të lotëve, jo aspak. Gjak rrjedh jo më nga damarë njeriu. Nuk ka më gjak!

Një sulm i pashpirt s’i bën më përshtypje një mjeku. Një diktator i pashpirt i trondit ministrat e tij.

Ministrimet janë çelësi i rezultateve të shëndetshme jashtë shëndetit të njerëzve të tyre. Sa më larg të udhëtojnë njerëzit e tyre, aq më e afërt do të jetë hëna, ku do të duhet të ulen dhe të lexojnë fatin e tyre tashmë në filxhana. Duhet të fluturojnë nga gëzimi i ikjes.

Fluturim-ikje. Ikje-fluturim. Nderi e njeh fluturimin pa krahë.

Një lidhje sa e largët, po aq e afërt.

Një lidhje si një bërthamë. Një bërthamë e fortë dhe një aplikim i dobishëm i llaçeve dëshmon se kufizimet e dollive për Qeverisjen, zvogëlojnë dyshimet tona tokësore, se fundja ne jemi të gjithë tashmë fluturakë. E kush i ka më këmbët në Tokë?

Në fund të tunelit me vështirësi mbahet një shenjë, ndoshta për një dritë.

Një dritë e mbajtur ngushtë djeg tërësisht.

Lufta e Dytë Botërore u luftua në hapësirat e saj të ngushta, jo shumë francezë u përfshinë. Italianët ishin të etur, dhe shqiptarët: të cilët gjithmonë luftuan se ishte Shqipëria e zemrave të tyre, dhe të gjithë thanë se  ia vlen të luftojnë. Sapo Gjermania të humbiste, Rusia mori atë që i nevojitej. Nëse Shqipëria do të kishte jetuar ashtu sikurse jetoi pas daljes nga Lufta e Dytë Botërore 10 vjet të tjera, pas 1990-ës, mund të ishte kthyer në shesh patinazhi. Atëherë ne do të ëndërronim për slita, karrige me rrota, karrige me bateri dhe se sa njerëz të aftë për patinazh do të paguanin për ta.

Fundja ishte Ai, Rrapi Madhështor që kishte mbirë për të mos u shkulur, fundja ishte Ai që dëshironte një ripërtëritje rrënjore për problemet e lokalizuara të filizave që kërkonin gjakun e ri.

Vërtet? Vërtet? Rrapi Madhështor ka një humor që ka humbur gjendjen e humorit. Sepse është po Ai. Është po Ai!