Fatmir Terziu: Unë dhe fotografia e prindërve

Unë dhe fotografia e prindërve

Nga Fatmir Terziu

Brenda syve

po ngarkojmë shekuj mbi shpinë,

Unë dhe Fotografia e Prindërve

guxuam të ndërtojmë Eden, Evë dhe Adam nga e para

e gjithandej vetëm trëndafilë

me gonxhe të mëdha nga më të mëdhajat

në fakt i bëmë hiperbola që prekin universin tejpërtej,

brenda syve,

po refuzojmë të takohemi me sytë

flasim me gjuhën e shenjave

se i përkasim ende këshillës ku gjithnjë ka një dritë,

mos e fshi me lotë (!), se ndryshojnë fytyrat e dashura

në të dëshiruara, kam frikë,

brenda syve,

ne s'po përqafohemi dot,

fjalë ëndrrash,

që na njohën paditur ç'është një lot,

u përmbyt lumi,

ka raste që malli më djeg, duke më pyetur më lodh,

derisa unë dhe fotografia e prindërve shkojmë për të fjetë,

miliona yje këndojnë dhe pozojnë në kor,

në zajet e larë nga nëntë palë jetë.

Dhe për hir të mbesave, nipërve

dalim nga ëndrra, Unë dhe Fotografia e Prindërve!

Me and the Photo of my Parents

By Fatmir Terziu

Inside our eyes

we are carrying centuries on our backs,

Me and the Photo of My Parents

we dared to build Eden, Eve and Adam from scratch

and everywhere only roses

with the biggest buds

in fact we made hyperboles that touch the universe from top to bottom,

inside our eyes,

we are refusing to meet our eyes

we speak with sign language

because we still belong to the advice where there is always a light,

don't erase it with tears (!), because beloved faces change

into desired ones, I'm afraid,

inside our eyes,

we can't hug each other,

words of dreams,

that they recognized us without knowing what a tear is,

the river flooded,

there are times when longing burns me, asking me makes me tired,

while Me and the Photo of my Parents go to sleep,

millions of stars sing and pose in chorus,

in the waters washed by nine pairs of lives.

And for the sake of the nieces, nephews

we emerge from the dream, Me and the Photograph of the Parents!