Fatmir Terziu: Shkulja e një Rrënje të Dyshimtë

Shkulja e një Rrënje të Dyshimtë

Nga Fatmir Terziu

Që kur u shkul, ka mbuluar faqet e para të medias

atje lart mendonin se ishte Rrënjë e Dyshimtë

fluturat, bilbilat, lotonin nën shelgje lotues çdo natë

çrregjistrimoret kishin mision të gjatë të dyfishtë.

Shkulërrënjësit e dinin të vërtetën, vetëm ata në fakt,

përcjellëlajmësit e shumonin si dhimbje të mishtë

i shkulur, i lodhur, i vrarë në mesditë e në mesnatë,

varej fati i tij në një gozhdë të ngulur në shputë e në gisht.

Goja Themelore e parashikuar nga Ajnshtajni fliste nga larg,

ndërsa Imitimi i Trekëndëshit do të thoshte: „Ai vdiq!“,

duke i tërhequr dhimbshëm rrënjët e tij zvarrë,

agronomët mbyllën gojën, folën vetëm pak miq.

Shikoni sa dhimbshëm u shkul një rrënjë e mbarë,

mediat u mbushën e shkruanin pa frikë,

ndërsa Karroca e Madhe e përcillte për silazh,

u shkul një Rrënjë e Dyshimtë, një „armik“.

Mendjeve të njerëzve po u bëhej lavazh,

deri sa të gjithë hapën sytë kur u zgjuan një ditë,

kur shihnin Vendin djerr e të zverdhur të thatë,

ata folën në heshtje për një vlerë, për një mik:

„Duhet rigjetur ajo rrënjë, që na bënte të begatë!“

Ky vargëzim lindi diku e dikur nga një përrallë

përralla iu tregua brezave për një kohë të gjatë

shkulja e urdhëruar e asaj Rrënje të Dyshimtë

kishte lënë tek ta një dhimbje të tillë në shpirt.

Sot e kësaj dite thonë, se atje në atë vend

ngrihen në mesnatë e ndezin qirrinj në varreza,

por atë Rrënjë të Dyshimtë askush nuk po e gjen,

ajo shëtit mes nesh e veshur me Hije të Zeza!