Fatmir Terziu: Rekurs në ëndërr për një ëndërr

Tregim nga Fatmir Terziu

Nuk e di si është Qarku juaj, por ky që do tu tregoj ndodhet në të dy brigjet e një lumi. Më parë lumi rridhte egërsisht dhe i madh, por tani shtrati i tij është plot me rërë dhe thahet në verë. Vetëm këtu e atje në pyll mbeten pellgje të vogla. Ka një rrugë përgjatë lumit që të çon në pyllin komunal. Në një moment, rruga ndahet si një palë pantallona në dy këmbë të hapura, njëra këmbë të çon në zonën e lejuar për prerjen e drurëve dhe tjetra në pyllin e ndaluar. Në udhëkryq ka një dardhë, dhe nën dardhë, me krahët hapur, ulet Qife Leku, burri i pyllit, duke çarë një shkop me thikë.

Qifja, mendon se vetëm para dy ditësh është emëruar në atë punë. Thuajse së fundmi. Përpara tij, mendon ai, se ishte Doli Sifi, dhe madje edhe më herët, ai djali me damkë në vetull, por ai thotë se nuk më kujtohet emri i tij. Vetëm kur zgjohet mendja i shkon tek udha e gjatë…

Po agohet. Poshtë, nga pika më e butë e Qarkut, afrohet një karvan i madh, i shoqëruar nga lehjet e qenve dhe zëri i ngjirur i shoqëruesit. „Njerëzit tanë“, murmëriti Qifja me vete, u ngrit në këmbë, i përshëndeti, u uroi udhëtim të mbarë dhe karvani u kthye në rrugën për në pyllin e ndaluar. Ndihmësi i jep duhan dhe shoku i tij, më i vogli, arrin t’i fusë një shishe me raki në brez. Karvani, si një vemje e madhe, zhytet në thellësitë e pyllit të ndaluar. Qifja shtrihet përtacisht, ngatërron rripin dhe e ngre shishen për në gojë. Dielli depërton përmes çukarit dhe i lëpin mustaqet si një kotele e vogël. Por njërën dorë e mban fort në gjoks, jo se i dhëmb, por aty ka modelin elejuar të Pasaportës Europiane, dhe ka gjithnjë një mendje se mund ta humbas ndonjë ditë… Por, sa herë e kujton atë, menjëherë fshin sytë.

Makinat kërcisnin përsëri nga poshtë dhe një çast më vonë mbërriti një karvan i ri: ish-kryetari i bashkisë, dhëndri i tij, Doli Sifi, dhe dy të tjerë nga opozita. Qifja i përshëndet ashpër dhe në heshtje, ua kontrollon Pasaportat Europiane dhe ata drejtohen drejt pjesës së pyllit të lejuar. Pastaj, nga ajo pikë e Qarkut, shihet një pluhur që shoqërohet nga bagëtitë e fshatit. Ata kalojnë, kalon fermeri i tyve, kalon bariu i çalë me gomarin e tij. Heshtja bie përsëri. Dielli, duke u kthyer nga çukari, shikon me vëmendje atë që po ndodh. Në fakt ... Po digjet. Qifja kruan qafën, dredh një cigare të re dhe pyet veten se ku të shkojë.

Dje ai shkoi në kopshtin me lajthi për të parë nëse lajthitë ishin pjekur, një ditë më parë ai poqi misër në pranë pusit. Lëreni të flejë, është ende herët, nuk ka qejf të hajë. Sikur të kishte ardhur e veja të mblidhte fasule: nga i doli kjo larje rrobash sot?!

Qifja përkulet, merr çantën dhe pushkën e tij dhe ecën ngadalë nën hijet e shelgjeve lotues pranë lumit.

"Një punë," mendon ai ndërsa ecën, "një punë e thjeshtë!"

E dije këtë që më parë? Është më e lehtë për një person të jetë nëpunës. Gjysmë ore punë dhe pastaj një ditë e tërë pushim. Dhe mund të mos funksionojë fare. Brenda dy ose tre ditësh, ai do të anashkalojë kufirin pyjor dhe prapë do të marrë disa të holla nga kontrabandistët. Bashkëfshatarët e tij të braktisur, të arsimuar dhe secili mban atë që i duhet në brez! Dhe nuk marr shumë prej tyre, sipas rastit dhe bindjeve poltike.

Nëse vjedh trarë, i biri i… - kaq para, nëse është … - kaq, nëse është dru i thatë - përsëri tarifa dihet. Gruaja e tij ka frikë se mos pylltari do ta zbulojë dhe do ta pushojë nga puna. A guxon ajo? A kandidoi kot për këtë post? A është kaq e lehtë të pushojmë nga puna njeriun tonë? A nuk e di ai se kush po i shpërndan shërbimet e shërbimit tani?

Dhe le të djersiten ish-kryetari i bashkisë dhe të tjerët nga opozita duke kërkuar dru zjarri në zonën e zhveshur. Është faji i tyre! Ata kanë lëpirë më parë? Le të luftojnë pak, dhe pastaj do të ketë një amnisti të pjesshme. Hej dijeni këtë Doli Sifi dhe të vetët para tij ndërtuan shtëpitë e tyre pa marrë kurrë një sëpatë në dorë. Më parë, ata nuk kishin asnjë qindarkë për të llastuar personin, por tani kanë edhe para të fshehura. Le t’i sjellin dy ose tre makina me materiale dhe ai do t’i lejojë të hyjnë në zonën e ndaluar. Por në një festë si kjo, askush nuk duhet ta shohë… tani ata do të sundojnë edhe në atë pikë të qarkut.  Dhe kush e di se sa gjatë do të sundojnë. Cili rojtar pylli ka mbetur ndonjëherë pa shtëpi? Që pylli do të pritej, që të ardhurat bashkiake do të thaheshin, a do të mendonte ai për këtë? Për dy vjet ai mund të rrijë vetëm në detyrë, dhe nëse do, asnjë pemë nuk do të mbetet në tokë!... A është i vetmi i tillë? Përpara se të vinin në pushtet, vetëm gjashtë vetë ishin besnikë të partisë, dhe shikoni sa prej tyre tani janë infiltruar në pyllin e ndaluar me ndihmësin e tyre! Kur nuk ka qenë kështu? Pesë, ose gjashtë vetë hyjnë gjithmonë në zonën e lejuar, dhe i gjithë fshati hyn në zonën e ndaluar.

I zhytur në mendime, Qife Leku arrin pa u vënë re te i Dërguari i Festës, heq çantën, mbështet pushkën pas pemës, ulet mbi një gur, zhvishet dhe zhytet ngadalë në ujin e freskët. Përreth, heshtje e pafundme pyjore. Një mizë e madhe jeshile thjesht rrotullohet rreth kokës së tij, por kur sheh pushkën nën pemë, ajo gumëzhin me ankth dhe zhduket në shkurre...

Nuk e di si është Qarku juaj këto ditë pas Festës së Madhe, por ky që po ju tregoj ndodhet në të dy brigjet e një lumi. Dikur rridhte i madh dhe i egër, por tani nuk ka bretkosa për t'u freskuar. Vetëm lart në pyll, këtu e atje kanë mbetur pellgje ku lahen kafshët e pyllit. Po njerëzit? Eh, a kot ua tregova unë këtë mesele, njerëzit kanë vite që kanë ikur. Edhe i fundit pardje thuhet se ka lënë kodrën pas …