Fatmir Terziu: Një tjetër emër për spiralen e fjalës

Një tjetër emër për spiralen e fjalës

Nga Fatmir Terziu

Spiralja e fjalëve u ngjan shkallëve metalike që mbështjellin padukshmërinë për ta shpënë fizikisht lart si një pasthirrmë të falsifikuar. Më duket sikur vetë fjala përcjell fjalët, (nuk e di nëse i dëgjon ai që i flet?!) po shkel mbi çelësa që jehojnë ngazëllimin e dukshëm e të padukshëm në një tonalitet të lartë. A thua ti se nuk ka pasur fjalë përpara se të dalin ato fjalë? A thua ti se nuk është shkruar ndonjëherë? Dhe aty duket sikur ata që shkruan kanë përhumbur në atë të nxituar. Kjo të tejmbush nga padurimi për të takuar botën me egoizmin fëminor të një të verbri që ka parë, duke mos ditur të emërtojë Krijimin, por me vetëm imazhe, ngjyra dhe ndjesi, që nga hapi i parë, që shkëlqejnë në muzgun e pritjes, deri në flakërim bebeje dielli në vështrimin e pafilluar dhe të pafund të Zotit.

Mund të digjesh, ose mund të jetosh duke u djegur. Çfarë rëndësie ka kur në sekonda nuk do të jesh më i njëjti? Aty vetë do ta kapërcesh veten, të përulurin atje, në të barabartët, të përmbajtur në mirësjellje dhe mburrje mbi rregulla, të stërvitur në mjeshtërinë e thurrjes së lavdit e të tkurrjes së rastit, një pikë njerëzore përtej së cilës dikush nuk mund të vazhdoj të dëgjoj më, sepse pikat i japin fund çdo kuptimi. E ndjen me gjithë qenien tënde se shpëtimi i vetëm është të bëhesh dhe të fluturosh në pasthirrmë. Në rastin e tillë, pasthirrma e farkëtuar e shkallëve spirale në kryefjalën e fjalës që përcjell turma e shastisur, e ndarë, e shpëlarë në humbje të pakuptueshme, në IK…jen që është ligjësi dhe që është si gjithë të Tjerët. Aty tashmë duket se e gjitha është mbi të gjitha. Në vetë të parë mbetet vetëm një çati nga ku dalin e arratisen personazhe të futur thellë në shkrim e karaktere që u ngjanë kopilive histerike të historive të trumës.

Të gjithë sapo dalin nuk e zgjasin. Kërkojnë ta kenë me vete ustain e tyre në një livadh, në një mjedis, nën një godinë apo diku nën një përmendore, për të vazhduar edhe atje në errësirë punët e shkrimit të prapambetur. Pse kjo pjesë ngjan me të tillën e nënshkruar mes realitetit dhe fiktivitetit? O mmm ... mërmërit ndjesia dhe tingujt universalë shpërthejnë në mendimet e kapërdredhura me një shpërthim të dhimbshëm, mendimet lindin fjalë, fjalët shndërrohen në ngjyra, ngjyrat rrjedhin në skicë dhe skicat flasin diametralisht. Kështu është urdhëruar që të bëhet hyrja në qenie e shpirtit të porsafjalosur. Së pari, për të emërtuar objektet - penë, libër, qytet, metokë, kopsht, varr, qiri. Më pas, duke ndjekur fijet e padukshme të nevojës së furishme për ndarje dhe mirëkuptim, për t'u dhënë atyre kuptimin unik, i cili do të rrotullohet si një bri i artë rreth kronikës personale të rrëmbimit naiv dhe njerëzor: Në verën e Zotit, në verën e vitit  2024, po ndodh ajo që ndodh...