Fatmir Terziu: Fuqia e Fjalëve…, edhe për hatër këtë Qeveri të katër(t)

Fuqia e Fjalëve…, edhe për hatër këtë Qeveri të katër(t)

Kjo është një hapësirë ku fjalët janë gjëra. Dhe gjërat sjellin e risjellin lidhje të pakëputshme e të këputshme risish. Risitë krijojnë libra. Librat prodhojnë kuptimet figurative. Kuptimet figurative prodhojnë gjuhë. Gjuha rrjedh fjalë për fjalë. Fjalë për fjalë ringrihen historitë. Historitë rrëfehen. Rrëfimet të bëjnë për të qeshur e për të qarë. E qeshura dhe e qara të bëjnë të gëzohesh e të trishtohesh. Gëzim dhe trishtimi bëjnë një dramë. Dramën e pasojnë komeditë, tragjeditë dhe publicistikat. Të gjitha këto lindin autorin. Autori është në gjendje të nxjerrë kuptim të butë nga situata të përditshme që përndryshe do të ishin absurde, të paketojë dimensionin anekdotik të jetës me poezi, imagjinatën e tij për të gjetur një rrugëdalje aty ku ne, lexuesit, nuk e gjejmë.

Autori bëhet shkrimtar. Shkrimtari ka ngushëllim në melankolinë e tij. Melankolia e tij ka mirësi themelore. Themelorja bëhet njerëzore në shkrimet e tij. Shkrimet e tij pyesin atë që i ka shkruar. Ai që i ka shkruar pyet vetveten. Ndërsa ai pyet vetveten se kur do të vijë e hëna, e sheh ka kaluar e marta. E mërkura vjen aq papritur saqë fjalë për fjalë i largon engjëjt prej tij. Dhe ai shikon kalendarin. Ka harruar moshën. Ai ka mbushur gjashtëdhjetë e një vite. Ai ripyeti veten nëse do të jetonte deri të premten, dhe ndërkohë mbushi 101 vite.

E la penën. Dhe më pas edhe përqëndrimin tek narrativi i tij. Ai nuk jetoi kurrë për të parë fundin e javës. Ai jetoi edhe të shtunën. Të dielën,… Zoti pushoi. Pushoi se u lodh. Jo se në fakt krijoi atë që donte. Fjalë për fjalë kjo është një „Javë“. Edhe kur fjalë për fjalë na ka lodhur fillon të na tingëllojë gjithnjë e më e njohur. E njohja na bën të kthejmë sytë Lart. Atje i vërdallosim prej shekujsh bashkë dhe rikthehemi aty ku e nisëm prapë. Pyesim pse nuk jemi bërë autorë të gjallë për këtë dokumetar? Për hir të më së mirës, vetë enigmës, jeta jonë, fjalë për fjalë, ka mbetur gjithnjë e më larg ironisë, gjithnjë e më afër mëshirës.

Dhe një ditë fjalë për fjalë, por kësaj radhe fjalë pas fjale kuptojmë se duhet të shkruajmë Librin me germa kapitale. Ka shumë gjëra që nuk janë shkruar për t'u futur në këtë libër. Dhe shkojmë nëpër stinë. Nëpër stinë me të katra, verë, pranverë, vjeshtë e dimër, me një risi që gjoja shkruhet për një histori shumë e më të shkurtër në atë libër. Këtu, fjalë për fjalë kjo hapësirë për hir të angazhimit dhe përhumbjes ndaj punës, shkon përtej rehatisë dhe zotërimit të gjuhës. Rëndësi ka syri dhe veshi. Këta dy të fundit tundin kokën, shpojnë veshin, kruajnë sytë, dhe e miratojnë edhe për hatër këtë Qeveri të katër(t)…