Fatmir Terziu: ENIGMA

DASHURIA

Nga Fatmir Terziu

Për të rikujtuar puthjen e parë

mbyllja  e syve

hap kapakë të një Libri të Shenjtë

na e lexon të dyve

me fjalë që bien si poezi të prushta shpuzë,

proverba që ndizen mbi plazmën,

në buzë.

ENIGMA

Dhe ja,

ja ku jam para pasqyrës

me një mik të panjohur

(kjo është e vetmja mënyrë që e lexoj në fytyrë)

çdo ditë

e pastroj nga zbardhjet, veset

me disa gramë rudhash

pastroj dhe sekretet.

SHTESA

Tavolina

me më pak

lugë e pjata të shtruara në të.

(Ku shkuan duart që zbrasnin çdo pjatë).

E mendimet e palosura shuhen pa zë

si të një pike shiu në vend të thatë.

KAQ SHUMË LUFTRA TË NDYRA

Kravata nuk ndryshoi asgjë,

pasqyra po ajo, krehëri po rrebel,

vetëm disa ëndrra të sulmuara,

rroba me tegel.

Ndërsa zbardhej dita, errësohej fytyra,

për të ridimensionuar karrigen,

mbushej dhe zbrazej mendja me dokumente,

për të shuar përshtypjen.

Heshtje,

vetëm heshtje,

më shumë pëshpëritje me vete.

Më shumë qëndrim zyrtar

mbledhje,

në të cilat armiqtë të bëjnë thirrje

me një katalogim kalimtar

të pranosh frikën e tyre si varrin,

të harrosh se lutesh në ajër,

kur të kanë racionuar vetë ajrin.

Kaq shumë luftëra të ndyra

zyrtarisht vetëm në zyra!

_________________________________________

Nga vëllimi me poezi: „Rrëmujë dëshirash“ (Më lejoni të ju tregoj sekretin tim. E dua ekzistencën, ndaj ekzistoj pë Ju.)