Fatmir Terziu: Bed-ri

Bed-ri

Tregim nga Fatmir Terziu

Ai premtoi. Deri në atë premtim, ishte vetëm. Ishte vetëm Ai. Ai premtoi se do t'i kthehej. Dhe gjithnjë pëshpëriste, i dukej sikur e dëgjonte. Kështu mendonte ta vrisnin bashkë vetminë e saj shumëvjeçare, që kur torba e ngritur majë krahut u bë një liqen loti në shtrofjetje. I Ati lëshoi dihamën e fundit mbi qytezë, e më pas edhe ai vet bëri të njëjtën rrugë. Ai i premtoi se për disa minuta, herë pas here, ndoshta ndonjëherë do ta dëgjonte kur të fliste për fustanin e saj të verdhë. Që atëherë, kur i Ati i tij do ta braktiste, pastaj dhe ai vet, dhe u nis tej derës së hapur, tej thonjve në derë, tej lotëve zënë gryke, si i mjerë.

Tej të kuqit të buzëve, e ngritjes së pavullnetshme të mbulesës me lule sipër më të shtrënguarës prej muskujve që mbanin atë trup dardhëz në këmbë. Dy hapësirat e ngjeshura në të bardhën e mëndafshtë ishin vizatuar me rrudha. Kështu i mbetën të paktën deri sa ra për të fjetur. E në kacafytje me gjumin e fundosi kohën me jetën e tij, me të pamundurat e zhytura në miellin e vrertë, që ia vriste dashuritë pa dhimbjen e çastit.

Menjëherë, pa patur kohë tjetër të mendonte, shkëputi në përgjumje vallëzimin e mbramë të nënës plakë, që ruante për të veshur fustanin e verdhë nga koha kur i ati e braktisi. Më pas edhe ai vet… E aty u mëdysh. Emrin e kishte Bedri. E reja e atij vendi, Sally, e quante gjysëm shqip dhe gjysëm anglisht.

E di si e ke emrin ti në dy gjuhët që na bashkuan? – i kishte thënë një ditë ajo.

Jo, nuk e kuptoj. – ishte përgjigjur ai.

Ja më dëgjo. Bed – ne i themi shtratit. Ri – ju i thoni qëndron. Pra, pranë njëra tjetrës këto dy bashkime kanë formuar emrin tënd: Bed-ri. E kuptove?

Bedriu nuk mund të lodhej më tej, boll ishte i këputur nga puna në ndërtim, madje me orar e pa orar. Hodhi një vështrim nga dritarja, pa e zgjatur hiç dhe pa se dukeshin ende flamujtë e vjeshtës të harruara pemësh…E duke fshirë sytë shikonte në zgjim e sipër ndodhi me sythe të rinj. A është kjo pranverë? Dhe iu drejtua vetvetes. Gjendjes në të cilën ishte përmbysur vetvetja. Ju e flisni dashurinë në një gjuhë të tretë, as të tijën dhe as të sajën. Ju endeni nëpër varreza në një tokë të largët. I huaj në të huaj. Ata u grumbulluan së bashku. Direkët mes kasolleve, gardhit, … eh, ishin ngulur në bar. Një engjëll fshati ju ndreq këpucët aty pranë, por pse nxitoni? Ë, pse nxitoni?

Nuk mund të jetë mars? Është vetëm ndodhi…, por gulçi i lotëve kishte filluar ta mbërthente për fyti. Si dikur…

Ai lindi në një qytezë. Lindi i shëndoshë. I mirësepritur. I përkëdhelur. E qeshura e të Atit nën mustaqe kishte zënë autoritetin në familje. E pos saj erdhi edhe emri i shtuar në listën e ushqimeve. E shënuan Bedri. Tashmë kishte një racion më shumë. Kishte një arsye më shumë të shtoheshin hokat me zhurmë. Eh, kot po shkoj andej. Në tavolinën tonë gëzimi yt mbushte gota në heshtje. Eh, mor bab! Tani po pi një gotë të madhe me lotët e mallit, të dhimbjes që më çan ekzistencën dhe fjalët më kanë ngecur… Dhe po pyes kot veten se nga ngjaja. Po të isha yt bir i munguar, nuk mendoj se do të isha krijuar më bukur. As për supet e tua… As për kurizin e motrës tënde të pamartuar që më mbajti të ngarkuar deri sa shokët u gajasën, e gajasja e tyre më bëri për tu larguar.

„Feridja mban në kurriz Bedriun dhjetë vjeçar. Bedriu sa një gomar… Bedriu…“

***

Bie telefoni dhe Bedriu, i cili kishte qëndruar në shtëpi atë të premte për shkak të ftohtit, e mori telefonin: - Përshëndetje?

Personi në anën tjetër të telit e mbylli telefonin. Bedriu hyri në dhomën e gjumit, ku Sally po rregullonte shtratin dhe i tha: „Të telefonoi ish i dashuri juaj“.

- A do ti thuash  ndonjë gjë?

- Jo. Mbylle. Ai u habit që isha në shtëpi.

- Apo ndoshta ajo ishte e dashura juaj?

Edhe pse koka e tij ishte e turbullt dhe nuk i interesonte, ai dyshoi se diçka nuk shkonte, dhe ai mendoi: „Nëse ajo ishte ajo, e dashura ime që e kam lënë atje me atë premtim, - tha ai, „përse do ta mbyllte telefonin pasi të merrja telefonin?“

Sally e tundi çarçafin. E tundi dhe e shkundi aq sa në mënyrë që ai të dukej sikur po fluturonte.

-       Ai mund të mos ju dojë më.

-       Kjo bisedë është idiote.

-       Ti e ke nisur.

Mirë, çfarë do të mendonit nëse do të merrnit telefonin dhe personi tjetër ta mbyllte telefonin, dhe në një ditë jave? Me sa duket, ai priste që të jeni vetëm.

-       Epo, nëse shkon të blesh pak cigare, do ta telefonoj dhe do t'i shpjegoj se çfarë ka ndodhur.

-       Ti mendon se unë mendoj se po tallesh, por jam i sigurt se nëse dal, do ta bësh vërtet.

-       Oh, Bed…ri, hajde, ndaloje. Dhe kush do të jetë ai? Një … një …?

-       Ose dy… tre…. Ose dikush që nuk e njoh fare. Mund të jetë një mik i vjetër nga vendlindja që u zhvendos në Metropol. Ose atë qumështorin. Ndonjëherë ju dëgjoj duke folur me njëri-tjetrin duke u përhumbur.

-       Të gjithë këta fëmijë duhet të pinë qumësht. Dhe ai është pesëdhjetë vjeçar dhe flokët i dalin nga veshët si minj të kapur në grackë.

-       Si babai juaj. A nuk më the kështu kur e takove me atë modernen e tij? Në çdo rast, kohët e fundit keni qenë shumë të lumtur. Një buzëqeshje e vogël zvarritet në fytyrën tuaj kur bëni punët e shtëpisë. Ja ku është tani!

-       Për mua është qesharake, tha Sally, sepse kjo që po thua është absurde. Unë nuk kam një të dashur. Nuk kam ku ta vendos. Ditët e mia janë konsumuar plotësisht nga ... një Bed…ri. Nga një… grua që ka tashmë dy fëmijë me ty.

-       Oh, kështu që unë ju detyrova të keni dy fëmijë? Ndryshe nga ajo që nisi si fillim për letrat e tashti po na e merr jetën me këto bisedat. Nuk ke qenë kaq e zemëruar prej vitesh.

-       Nuk më kanë mashtruar kështu prej vitesh! U neverita nga ai klikim. Një klikim i vogël i keq që do të thotë „Unë e njoh gruan tuaj më mirë se ju“.

-       Ti je i pakuptueshëm.

-       Pa emarë fjalën ai, kur telefoni ra përsëri. Në korridorin e sipërm, Sally e mori e para atë.

-       Po... jo... jo... në rregull, tha ajo dhe e mbylli telefonin.

-       Kush ishte? Bërtiti Bedriu.

-       Dikush donte të na shiste Enciklopedinë Botërore të Letërsisë, tha ajo.

-       Një version krejtësisht i besueshëm, tha Bedriu me ironi të vetëkënaqur, duke u mbështetur në jastëk, i bindur se kishte qenë i padrejtë, i sigurt se nuk ekzistonte asnjë i dashur.

Në korridorin e sipërm, në anën tjetër të derës së mbyllur të dhomës së gjumit, ra zilja e telefonit përsëri. Pas katër zhurmëzave, shtiza akulli të hedhura nga larg. Bedriu e mbylli telefonin pa u nxitur për më shumë. Pati një pauzë të konsiderueshme. Pastaj një „klik“ joshëse, pyetëse, sikur dikush të kishte shtyrë tavolinën kalimthi, pasuar nga një seri e re e vendosur tingujsh, këmbëngulës, imperativë dhe ankues, që nuk ndaluan deri në orën dymbëdhjetë. Më në fund, thirrja e dashurisë u shua…

Bedriu kishte lënë pas zyrat e qytezës, kafenetë përqark ku mblidheshin ish shokët e tij të fëmijërisë dhe të punës, dhëmbët e tyre të dala gjysmakshe kishin mbetur nëpër xhamat tërë pluhur nga makinat e dy Funeraleve ngjitur dhe më pas kishte mbetur në rrethrotullimin e ri ku shesin lule të freskëta për në varreza. Nuk donte ta besonte. Dikush i thërriste me të madhe në vesh …

Ai premtoi. Deri në atë premtim, ishte vetëm. Ishte vetëm Ai. Ai premtoi se do t'i kthehej. Dhe gjithnjë pëshpëriste, i dukej sikur e dëgjonte. E dëgjonte dhe këmbët i kishte gati në ajër.  Më pas vendosi të ik. Të ik herët nga aty, që ti lironte mundimin për krahët që e mbështollën në braktisjen e një salle gjyqi.  Atëherë kur s'dinte ende që jeta nuk është gjithmonë qumësht gjiri. Dhe iku pranueshëm. Adetshëm. Por vazhdoi të fliste me të. Siç bën edhe tani. Siç bën dhe me veten e tij, pa guxuar anjëherë të gjej njolla faji në këtë Botë. 

Më mirë po të pres në tavolinën tonë, ta kthejmë nga një gotë… Ishte zgjuar. Nuk ishte më në kurrizin e një shtrati!