Fatmir Terziu: ATDHEUN NGA LAJMET

ATDHEUN NGA LAJMET

Nga Fatmir Terziu

Lajmet e vendit tim i pashë të mbledhura tufë

flisnin me veten. Pëshpërisnin në një gjuhë të tretë,

edhe në mal, edhe në fushë,

lexonin skupe nga një libër i fshehtë:

Ai në të vetën. Ajo në të sajën.

Gjithnjë i dëgjonin njerëzit e zbehtë

ndërsa shfaqeshin nëpër varreza në një vend të largët,

dhe kështu ndodhte me ditë, me javë, me muaj,

askush nuk i njihte më të parët,

të huajt i kishin zëvendësuar në të huaj.

Direkë midis lajmeve, fjala, ndërtonte mure në hava.

Një engjëll i lodhur mblidhte meloditë e zogjve aty pranë,

Po ata, pse po nxitonin, ku po iknin Ata?

KËPUTJA NGA EKRANI

Të ftohtën zor se e gjen në Gusht,

për të kuptuar ngricën dua të shprehem sinqerisht,

gjithnjë pikturoja frigoriferin me një kusht:

brendisë të mos i bëja bisht!

Dy gjendje. Dy nivele.

Dy mendësi në nevojë,

Më pyesnin, pastaj më vbënin për vete

gjithnjë e më shpesh përgjigjesha me „Nuk e kuptoj“.

Ndërsa këputesha nga ekrani si ndonjë gjethe

e largoja habinë me thonj,

me perceptimet e kota të reve,

përulësinë: me konceptin e rëndomtë,

këputjen: me ekranin që na ftohte neve.