Fatmir Terziu: DUKE PREKUR ËNDRRËN

DUKE PREKUR ËNDRRËN

Nga Fatmir Terziu

Ëndrra

… si shtëpi e braktisur

në levandon e mykur të gëlqeres u merr frymën mureve,

duke u kacavjerr me jone kujtimesh

pozon në lotin e patharë të viteve,

duhet të ketë qenë aty shekuj më parë,

mbi plakjen në të gjelbër,

e vetmja e mbetur gjallë,

e vetmja me një emër,

ecën ngadalë,

në çdo hap ha mikroorganizma të kithëta

për të mbajtur kujtimet pa fjalë

në grima, rudha dhe vegime si drita.

Pirgje merimangash të etura

diversante.

Kanë kaluar kufinj, klone, libra, rafte

duke lënë pas klipe

mbyllje në rrjeta enigme që shkëmbejnë shenja

të pakuptimta

pëshpëritje që i shuan erësira

buzqëqeshje që i zbraps dita

dendur në disa qoshe të rrënda

nga frika

se i merr me vete ëndrra.

Në sitën e terrur të prekjes

lakuriqësitë nemin cekjet të pjerrëta

përtej zverdhjes

dielli hyn në pore të serta

sirtarëve që mbajnë siparin e gjendjes

gjendje të harruara të thjeshta

në qendër të syve përtej vëmendjes

të gjitha bien, e bien si gjethet nga vjeshta.

Sa hapet dera një gjendje e lehtë bie në koma

narciziste mes lotit si një shenjë,

e burgosjes së dritës ku aroma

shpërthen si një fryrje e pompuar në venë

duke prekur ëndrrën

që ikën tinëz si një renë.   

REPORTAZH NGA SHESHI I HEROIT KOMBËTAR

Një thashëthem i vjetër mbjell Sheshin mes  për mes

gjurmë fosilesh të shkëputura nga Muzeu Historik

fshijnë ADN-të e tyre me një thes,

dhe pllakat e mermerta në kuadratet e sheshta

e mbushin zhurmën më me nge,

në veshët e Kalit të Heroit Kombëtar -

Gjergj Kastrioti - Skënderbe.

Nuk ka fotograf. Fotografët kanë vdekur…

janë vetëm virtualë, apo të huaj,

ndërsa trokthet nga kuajt e tërbuar po rishfaqen

secila pluhuramë bën gropën e saj me duar,

fiksohen pas blicave, dhe rrëmujës

nuk ka ndryshim midis aromës së fiksuar

dhe erës së hudhrës.