E KE NGA PJALMI QE SJELL ERA
Tregim nga R. GJINI
Kjo histori, ka nisur një ditë të diel vere. Kisha dalë nga shtëpia, thjeshtë për endirë. Era e vakët që frynte nga jugu, përkëdhelte dhe rrënqethte gjethet e blirëve anës rrugës, - natyra pëshpëriste të fshehtat e saj. Një brerim i pakët shiu të memzishtrydhur nga retë, vetëm sa kishte lagur tokën; dhe asfalti i rrugës ku ecja, avullonte, si ta kishte pushtuar një zjarrmi e madhe. Ndoshta për shkak të atij avulli afshor, mu shpif një kollë e thatë bezdisëse, që bëri të ndalonte turrnakja e turtujve kopshtieve. Ende pas kaq shumë vitesh, më kumbon në vesh zëri i asaj vajzës, e cila, teksa më vështronte mirakandas nga ballkoni i katit të dytë të shtëpisë së saj, buzëqeshi e tha: - E ke nga pjalmi që sjell era. Qe një vajzë në bilik, rreth të njëzetave, me një shtat të brishtë prej nimfe, - gem në vlug të lulëzimit. Mbante veshur një fustan të purpurt ngjyrë mjalti, që era, me trillet e veta, ia kishte hapur paksa te gjinjtë. Sytë e saj qenë të mëdhenj, të kaltër e me qerpikë të gjatë; dhe i vërtiste gjithandej mu si dy gjerakë. Pastaj..., o zot! Me cfare sajdisje dinte t’i hapte e mbyllte ato buzë! Por ajo që nuk më shqitet nga mendja, ishte, sepse buzëqeshja e saj, kishte magjinë t’u jepte sendeve përrreth ngjyra të shëndritshme! Qesh bërë krejt memec. C'ti thoja?! Ajo qe një frut i pjekur në majën më të lartë të degës, ndaj thjesht, i buzëqesha; dhe vazhdova ecjen i zhytur në shestime, derisa tek e mbramja, i dhashë karar, që vajzave në moshë të saj, gjakimi për burrë u kthehet në dëshirë pushtimi. Kisha bërë goxha rrugë, kur krejt befas, dikush u avit pranë meje dhe më fshiku kalimthi lehtë në krah. Ishte prapë ajo; e njëjta vajzë e veshur me të njëjtin fustan të purpurtë ngjyrë mjalti, që më pat folur nga ballkoni i shtëpisë së saj. Ato çaste, asaj i ra diçka në tokë, diçka në formën e një zemre; një stoli ari, që duhej të ishte më shumë se ar, me diamantë vezullues, që duhej të ishin më shumë se diamantë. Po ajo nuk e kuptoi çfarë i ndodhi, ndaj vazhdoi të vraponte duke gjetur lehtësisht shtigje mes kalimtarëve që shkonin e vinin; e lehtë...; aq e lehte sa dukej si ta mbante era në njëqind krahë të padukshëm. - Zonjushë! - i thirra unë. - Zonjushë...! Me t’i thirrur, ajo ktheu një çast kokën; dhe, teksa buzëqeshi, i mveshi objektet përreth meje me ngjyra të shndritëshme, e sërish tha: - E ke nga pjalmi që sjell era. Dhe vazhdoi të vraponte duke bërë të rrënqetheshin trëndafilët, tulipanët, gladiolat dhe jargavanët e mbjellë oborreve të shtëpive. I thirra sërish; i thirra me zë më të lartë; i thashë se i kish rënë në tokë stolia e saj e shtrenjtë, por zëri im u mbyt nga sirena e një autoambulance të bardhë, që kishte ngecur në trafik. Kurse ajo, vazhdonte të vraponte duke nëpërkëmbur e lënë nga pas psherëtimat dëshpëruese të fatkeqëve që e vështronin. Atëherë, u përkula, mora atë send vezullues dhe iu qepa nga pas. Nuk e kisha takuar ndonjëherë atë vajzë, e megjithatë, më bëhej se e njihja qyshkur; dhe, nuk di pse trishtohesha kur mendoja, qe kjo mund të ishte hera e parë dhe e fundit që e shikoja. E dija, që çfarë merr era me vete, nuk e kthen kurrë më. Kur mbërriti te kryqëzimi, ajo ndaloi si të deshte të mbushej njëherë me frymë. Atëherë i thirra apet; dhe kur ajo ktheu kokën, i tregova atë stolinë e saj vezulluese. - Iu ra teksa po kalonit, - i thashë që nga larg, ndërsa frymëmerrja fort. Ajo buzëqeshi; dhe sërish objektet përreth meje morën ngjyra të shndritëshme. - E ke nga pjalmi që sjell era, - ma pat ajo si gjithëherë. Dhe ia dha vrapit të kalonte rrugën për të dalë matanë, pa e vënë re që ishte ndezur drita e kuqe e semaforit. Por, ah! ç’rastësi e kobëshme! Pikërisht ato çaste, zoti i pavëmendshëm e pati kthyer kokën më një anë, ndaj ia behu aty ajo ora e zezë, për të cilën thuhet se nuk ka as fill as cak. Një kamjon frenoi fort dhe nisi të shkonte zvarrë në asfalt, me një zhurmë therëse të stërgjatur, që e preu qiellin mespërmes. Pas kamjonit, në rrugë, u bë një katrahurë e madhe; katër-pesë makina qenë përplasur me njëra-tjetrën, njëra prej të cilave, e kallur në flakë! Pashë kalimtarë që u bënë kuriozë dhe po afroheshin aty ngadalë, pa e prishur fare terezinë. Të tjerë njerëz, ndaluan që të shikonin për pak kohë që nga vendi ku gjendeshin. Po kishte edhe nga ata, që ecnin në punë të tyre, pa kthyer as kokën, si të mos kish ndodhur asgjë prej gjëje. Një mesoburrë i veshur me një pardesy të hollë e të zezë si veladoni i një gjygjtari, drejtoj gishtin nga unë e tha: - Ti...! Ti që e ndiqje me vrap nga pas e kishe fajin! Shoferi i kamjonit uli xhamin e derës, nxorri kokën dhe më shau ndyrë duke më vështruar përçudshëm. Po ajri atypari qe bërë aq i lagësht e i rëndë, sa zëri i tij u shkërmoq e ra në tokë para meje; ra si një pluhurizë tingujsh të mekur. Kishte mbërritur aty edhe ajo autoambulanca, që pati ngecur pak më parë në trafik. Po mua mu bë sikur nuk qe autoambulancë, por qe një arkivol i stërmadh me rrota i mbuluar me qefin. Edhe tani kur e kujtoj, më ngre pezull në ajër habia, prej faktit se si kishte qenë e mundur, që stafi i ndihmës së shpejtë, të ishte nisur nxitimthi shumë kohë më parë për t’u gjendur aty, pikërisht në çastet e fatkeqësisë?! Ajo qëndronte shtrirë në shpinë në mes të rrugës, e vetmuar si kurrë ndonjëherë, por me pëllëmbën e njërës dorë të pështetur në zemër, si të falenderonte zotin që e kishte marrë në ahiret e tij. Sytë e saj të hapur vështronin qiellin pa i lëvizur qerpiku. Dukej e qetë, si të qe shtrirë për të fjetur pas një dite të lodhëshme. Lart në qiell, ca re të zeza, të ngarkuara me keqardhje dhe lot, i jepnin ambjentit përreth ngjyrë mënxyre. Po bota qe e njëjta, - njerëzia po ajo. Turtujt vazhdonin të turnaknin kopshtieve njësoj si më parë; dhe jo shumë larg prej aty, dëgjohej muzikë, këngë, si dhe të qeshura e brohoritje gazmore. Bota festonte! Nga brenda shtëpisë që ndodhej pranë meje, permes derës së lënë hapur, një zë gruaje u dëgjua të thoshte: - Maria! Pa dil njëherë jashtë të shikosh, çfarë ndodhi! - Të vjen nga televizori, mama, - u përgjigj një zë vajze. - Po shikoj një film, ku një grua e vdekur prej vitesh, e përvëluar nga dhimbja dhe malli për vajzën që la jetime, shkallmoi derën e dhomës ku flinte e bija, që ta merrte me vete në botën tjetër. - Fike atë televizor, po të them…! - piskati e ëma me të madhe. - Dhe mos shiko më kurrë filma të tillë, nëse nuk do, që të zgjohesh e trembur natën. Ju nuk do ta besoni çfarë lehtësimi ndjeva, kur krejt rastësisht, hodha sytë matanë kryqëzimit dhe pashë habitshëm, që vajza që ndiqja nga pas, e kishte kaluar rrugën dhe vazhdonte të vraponte njësoj si më parë! Atëherë i thashë vetes, që aksidentet, të gjitha fatkeqësitë, madje edhe vetë vdekja, qenkan thjesht, ca pengesa të vogla, lehtësisht të kapërcyeshme, që i dalin njeriut në rrugë gjatë ecjes. Ia thashë aq me ngulm vetes këtë, dhe ia persërita aq herë, sa nisën të më gumëzhinin veshët. Dhe nuk kuptova, përse dikush që kishte ndaluar pranë meje, ia shkrepi të më pyeste nëse isha mirë. - Po, - thashë unë krejt i çlirët, - Mirë jam. Pastaj ai deshi të dinte çfarë kishte ndodhur. - Asgjë nuk ka ndodhur, - i thashë. Dhe u vura sërish në ndjekje të vajzës, me shpresën se do ta arrija; por kur nuk ma zunë sytë askund, qytetit kahmos i ra një hije e shkretë. Vazhdova ta kërkoja edhe për gjatë kohë, por në çdo kryqëzim rruge, ndizeshin para meje dritat e kuqe të semaforëve, duke më gozhduar në vend, e duke më krijuar ndjesinë, sikur gjendesha i vetëm në një vagon të ndryshkur treni, i ndaluar në një stacion në mes të shkretëtirës; të një treni rrëngallë, që priste të nisej, ndoshta pas njëqind vjetësh. Kjo histori ende nuk ka përfunduar. Unë vazhdoj ta kërkoj atë vajzë, duke mbajtur fshehur në gjirin tim atë stolinë e saj vezulluese në formë zemre, bashkë me imazhet e një rrëfimi si ky në kokë. Në ditët me erë të vakët, ndonëse kanë kaluar shumë vite, më është bërë zakon të dal nga shtëpia i vetëm; të eci rrugëve kuturu, me shpresën se herëdokur, do e sjellë sërish era atë vajzë të rrallë, duke e mbajtur në krahët e saj të padukshëm. Ngado që shkoj, e kudo që të gjendem, ditën dhe natën, më fanitet shpesh ajo buzëqeshja e saj rrëzëllitëse, që u jepte sendeve perreth ngjyra të shndritëshme. Dhe e ndjej se si më vështron e fshehur poshtë qerpikëve të saj të gjatë; kurse në vesh më kumbon jehona e të vetmeve fjalë, që ajo pati nxjerrë nga goja: - E ke nga pjalmi që sjell era.
Comments