Gladiola JORBUS
Krahët hap drejt qiellit,
pas angështisë së mostingëllimit.
Aroma jote,
bëhet hyjnore dhe e përjetshme.
Erërat e tua enden pa busull.
Nga njëshi te dymbëdhjeta,
secila syresh mbart një emër -
e acartë, e tërbuar, e ngrohtë, flladitëse,
e lehtë, e butë, e lagësht, e fortë,
e lindjes, e jugut, e veriut, e perëndimit...
Dhe trëndafili i tyre –
një tjetër krijim i përkryer i Zotit,
si trupi i hijshëm i gruas,
vishet me drithërima mëkati.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave!
Eremit i vetmuar i gjithësisë!
Llamburin mbi shpresat e përlotura
në yjësinë e mallit.
Petalet e tua ngjajnë si tafta e mëndafshtë,
me faqe të shndritshme.
Të çmuara - si qumështi i derdhur nga gjiri i Herës
mbi dritësinë spirale të Via Lacteas.
Fjollë dëbore
Po bie dëborë e qelqtë.
Udhëkryqi – i tëri u zbardh.
Flaka u shua.
Vështrimet u bënë cingërimë.
Aroma e myshkut tutje fluturoi,
u bë e shkuar....
Dhe ndjenja përngjante
me një fjollë dëbore.
Në qiell pikturonte
sfondin e mjegullt të shpirtit,
aureolën e hënës
dhe puthjen që shkithej në ajër.
Epoka e dinozaurëve
Më mbaruan fjalët...
Tek ti u përmbytën
çastet dehëse të lumturisë.
Po iki...
Perënditë verbohen
nga vozitja hënore mbi ujëra të akullema.
I ngjaj muzgut të përgjumur,
trishtimit kapriçoz,
puthjes së lamtumirës.
Edhe dueli zemër – mendje u shua...
nga pasqyrimi gjigantesk i zhgënjimit.
Dashuria u zbeh, u zhbë...
si një krijesë prehistorike.
Për të mund të lexojmë
e ta hasim veç në libra,
njëlloj si epokën e dinozaurëve.
Krijesë e brishtë
Koha ndalet në sytë e saj.
Një grua e trishtuar - është historia
e mijëra grave zemërngrira.
Buzëqeshjet mbyten në lumenj lotësh.
Flokët e mëndafshtë struken në diell.
Dëshirat femërore shtegtojnë larg...
Përtej kufijve të asaj bote,
që e mbiquajti gruan,
krijesë të brishtë.
Duart i mbusha me lot
Duart i mbusha me lot.
Për gjithçka humba në shakullinë e jetës.
Të dashurit, ëndrrat, pjalmin e zemrës.
Mos më pyesni për lotët që rrjedhin,
as për parajsën e zbehur eliziane.
Buzëmbrëmjet vetmitare përndriten.
Lule Bahu, qirinj flakëvagëllues,
pakëz muzikë dhome në sfond,
një shtrat i trishtë,
i hijeshuar me mbulesa kadifeje luksi.
Dhe pikëllimi endet në ajër
si një brerore e shndritshme,
që përqesh lumturinë.
