Drita Ademi: Kush m’vrau

Kush m’vrau

Jam Hera Zalli. Asht natë e mbrenda meje lëvizin hijet. Boshllak, pështjellim, ankth. Jam gjallë, por ka kohë që kam vdekë. Emnin as fytyrën e vrasësit s’e di. Nuk e kam pa dorën e tij tue u dridhë kur m’vrau. Në çastin kur po përpiqesha me rregullue gjethet e nji luleje, m’ra papritë në krahnuer. Kishte nji teh si metal, as thikë e as brisk. Ndoshta ishte fjalë, aq mbaj mend. Nuk më doli gjak prej plagës. A e merrni me mend? Nji dhimbë që i jep kuptim vdekjes. E unë ec prapë mbi këtë tokë, me nji plagë që nuk shihet, por që digjet.

E due botën. E due me tanë të çarat e saj, me tanë rrënojat që mshehin bukuri të harrueme. Dua me besue se njerëzit mund të jenë të lirë, me shpirt, me ia mbajtë dorën njeni-tjetrit si zjarm në dimën. Por sa herë që përpiqem me e pa kështu, diçka më përplas fort përdhe. Shoh lufta, shoh fytyra t’akullta, sy që maten, jo sy që përqafojnë. Dëgjoj fjalë t’randa, të shtueme si plumba. E njerëzit rreth meje heshtin; heshtja e tyne m’vret ma shumë se dhuna e tjerëve.

Boshllaku, që e ndiej si nji hije gjithmonë pranë, buzëqesh kur e shoh këtë botë. “Shife,” më thotë, “ky asht realiteti. Ata s’ndryshojnë. Dinë veç me shkatërrue.” Unë e kundërshtoj mbrenda vetes. Baj gjeste t’vogla: përshëndes dikë, i buzëqeshi nji fëmije, e mbjell nji pemë, flas butë me ata që më flasin randë. Por sa ma shumë që përpiqem, aq ma shumë ndihem e vetmueme. Nji pikë e vogël në nji det dhimbjesh të pafundme.

Derisa erdhi dita e shpërthimit. Dola në rrugë e pashë dy njerëz tue u sha, tue u rrahë për hiç. Nji ngriti dorën, tjetri u shty. Nji fëmijë qante pranë tyne. Askush nuk ndërhyni. Heshtja e tyne më bani copash ma fort se vetë dhuna. E unë bërtita: “Pse? Pse ia bani këtë njeni-tjetrit? Pse?” Ata më panë si të marrë. E ndjeva nji çarje të thellë mbrenda, nji boshllak që nuk mujta me e mbyllë ma.

Drita Ademi Foto , Kufini Shqipni Kosovë 2024

Foto , Kufini Shqipni Kosovë 2024

N’ shpi u mundova me u qetësue, por zânat s’u ndalën. Zânat e njerëzve, zani i boshllakut që më pëshpëriste se gjithçka asht e kotë. “Ja ku je,” më tha ai. “Ti mendon se mundesh me ndryshue botën, por asht bota që po t’ shkatërron.” Unë u theva. Lotët rridhnin pa u ndalë, duert më dridheshin. Nuk ishte ma pyetja kush m’vrau. Ishte britma që më dilte prej krahnorit: “Pse m’vranë? Pse m’vrasin ende, përditë?”

Dhe atëherë erdhën hijet. Hyjnë pa trokitë, si mjegull që futet në dhomë. E para ishte Hija e Fjalës – m’tha me za t’mprehtë: “Ti s’je kurrë boll. Asnjiherë nuk ke me qenë.” Mandej erdhi Hija e Heshtjes – fytyrë e zbrazët, e randë, si ata që kurrë nuk folën kur unë po shembesha. Pas saj, Hija e Turmës – nji trup me shumë sy, shumë buzë që qeshnin e gjykonin: “Na jemi shumica. E shumica ka gjithmonë të drejtë.”

Unë i shikojsha, por nuk ishin t’huej. Ishin plagët e mia që kishin marrë trajtë. E n’qoshe, Boshllaku qeshte i kënaqun. “Ja ku i ke, dëshmitarët e vrasjes tande.”

Por nuk mbaroi aty. Prej errësinës u ngrit nji prani ma e randë, nji hije që nuk kishte formë – veç peshë. Hija e Madhe.Ajo ishte bashkë çdo fjalë që m’kishte vra, çdo heshtje që m’kishte mbytë, çdo turmë që m’kishte përjashtue. Nuk kishte fytyrë, por unë e njihsha. Ishte unë.

“Unë jam ajo që t’ ka rritë,” më tha. “Unë jam fryma e parë që t’ka mungue, fjala e parë që t’ka vra, heshtja e parë që t’ka varrosë. Unë s’jam armiku yt. Unë jam ti.”

Unë u drodha. Doja me e mohue, por nuk mujta. Dhe ajo më pyeti: “Ti gjithmonë pyet kush të vrau. Por pse lejove me t’ vra?”

Dhoma ime u kthye në sallë gjyqi. Hija e Madhe më uli përballë, ndërsa Fjala, Heshtja e Turma dëshmuen njena mas tjetrës. Secila tregoi çastin kur më rrëzoi, kur më bani me u dorëzue. E në fund, Hija e Madhe përsëriti:”Ti vetë ishe aty. Ti vetë e hape derën. Ti ke qenë bashkëfajtore në vrasjen tande.”

Unë u shemba. Lotët m’u derdhën mbi duer, zemra më rrahu si daulle bosh. Kuptova se gjykimi nuk kishte lidhje me e gjetë fajtorin, por me i pranue plagët që s’shërohen tue fajësue veç tjerët. Dhe pyetja që mbeti pezull, ma e randë se çdo britmë, ishte:”A kam me u ringjallë?”

…

Sot nuk kam përgjigje. Plaga nuk u mbyll, as nuk u shërue. Por për herë t’

‘parë, nuk e msheh. E mbaj mbi gjoks si shenjë, jo si turp. Ndoshta kjo asht mënyra e vetme me jetue: me e pranue se jam e thyeme, por prapë gjallë.

Unë jam Hera Zalli. Nuk di kush m’

‘vrau, por di që nuk jam ma e njëjta. Dhe nëse ringjallja ka me ardhë, ajo ka me ardhë prej meje.