DORA E GRUAS

Vullnet Mato

DORA E GRUAS

Dora e gruas, lë imazhin e vet,

sapo mbaron gatimin në stufë.

Për këdo që ushqehet në tryezë,

dora e saj, bëhet shije në supë.

Gishtat i bëhen, tela në ballkon,

të thajnë teshat e lara në diell.

Bëhen fshesë, tapetet pastron,

bëhen petë lakrori, me miell.

Dora e gruas, bëhet lule saksie,

çel petale, nëpër dritaret tona.

Ajo ndrit paraqitjen e fëmijëve,

që ushtojnë klasave, në shkolla.

Dora e gruas, bëhet hekur i nxehtë,

heq rrudha veshjes, jaka, kravata,

bëhet lugë, pirun, filxhan i kafesë,

shkumon ujin, në tenxhere e pjata.

Dora e gruas bëhet pastërti pallati,

tund krahët, me tërë forcën në trup,

shkund natën, nga çarçafët e shtratit,

pllaka dyshemeje, zbardh me shtupë.

Dora e gruas bëhet qelq transparent,

kur firmos kontratën e ndershmërisë.

Lodhjen dyfishe, në zyrë ose terren,

përballon, si shqiponja e kaltërsisë.

Dora e gruas, bëhet blerëse në treg,

kur do të zgjedhë, menynë familjare.

Përpiqem ngarkesën t’i bëj më të lehtë,

por para saj, dora ime ndjehet mjerane.

Ah, dora e gruas ndalet, veç kur perëndon,

për mirazhe ëndrrash, nga valët e lumit.

Por dhe pas lodhjes, ajo prapë më sfidon,

kur më puth ëmbëlsisht, përpara gjumit...