Një yll mori zjarr në rënie dhe ngricat e ajrit ,
e rrëmbyen në gji .
Në pervazin e një dritareje të mbyllur ,
Xixëllonjat dhe Terri bënin dashuri .
Në piskamën e dritës së hënës ,
Virgjëreshat rreze u drithëruan nga një mallë ,
Dëshpërimi i luleve u qëndronte përballë .
Një dallgë shkumëbardhë , e flashkët
u plandas në këmbët e një shkëmbi ,
si një fjalë e bukur , e pa përmendur ,
zog i destinuar të vdiste pa emër ...
AMORFE
Ç´të jetë vallë kjo fashë inkandeshente
e etur thellësisht për jetë ,
për ku endet e kë kërkon të gjejë ?!
Dergjet nëpër terr , dhe e padepërtueshmja bëhet Dritë .
Shtëngatë verbuese , viktimizuese çdo dëshirë .
Vuajtja është tepri shpirti ,
mendimi është fryti që stuhia nga pema e shkundi .
Syri gjithërrëfyesi , Poezia vatra e përflakur
Pranvera fëmijë i rritur , kërkon në hamendje djepin ,
që koha diku e mban fshehur .
Ti nuk je me të mitë !
Edhe pse Dritë e dalë nga dritë !
Unë mbetem amorfe në Unin tim kokëfortë ,
i besoj veç Perëndisë .
Në orët e hidhërimit më pëlqen ,
në një Poezi të të qëndis ...
DRITIM
Dritim i beftë ,
konturon silueta zjarri brënda qënies ,
dhe në shkujdesje pësojmë një çvendosje .
Shkojmë aty ku perceptimi kthehet në formë ,
konstelacione yjemendimesh na ndriçojnë ,
ndjejmë një forcë marramendëse përjetimi ,
të cilës i jemi fshehur si trëmbjes së skllavërimit .
Harrojmë se çdo përjetim , i llogaritur është nga Krijuesi ,
me përpikmëri edhe Class ,
rrëfimi i zëmrës tek mëndja bëhet me ndjesi ,
dhe pa fjalë .
Poeti i gdhend të gjitha në varg .
Mardhënie abstrakte që afër janë sa edhe larg .
Natyrë njerzore e derdhur në gjithprani ,
në një kohë sa ç´zgjat boshatisja nga një anë e sahatit me rërë ,
sa shkrepja e një aparati mbi një zog të kadifenjtë , mbi degë .
Kumtime të çmuara shpirti sa për një jetë .
Është aq e madhe magjia e fjalës ,
shkruar me frymën e njeriut , mbi një fletë .
ERA DHE DETI KUR DIALOGOJNË
-Ekzistojne ca ura të çuditshme ,
mbi kokat tona ,
ndërtuar nga sytë tanë .
-Askush s’i sheh ,
Askush s’i pandeh
Prej ajri janë .
-Kur në ty nis papritur stuhi ,
dhe një pikë shiu m´i afrohet syrit ,
një psherëtimë më lind e vdes mbi buzë , e njomë .
Në njelmin tënd bie e laget , një sekondë .
-Eshtë e shenjtë ! Si një trëndafil i kuq me gjak njeriu ndër dej .
Ndaloj frymën tek bie , të afrohem edhe ca
Që ta ndjej.
-Paska tingull loti . . . kur mbush një guackë?
Unë këtu , ti gjithmonë matanë !
Ekziston një urë që s´ekziston ,
ndërtuar veç prej syve tanë .
