top of page

Diamanta Zallta: NË RRJESHTIN E PARË 



 

Koha ime ka filluar të lindë kufij ,

dhe zëri nuk fërgëllon në degë shprese ,

Harabelët të trembur janë në foletë e tyre  imagjinuese ,

kur Drita çel e qiellin ther mëngjeseve .

 

Në njerzimin e përtejshëm , s´e di pse më shumë besoj ,

Shpirtrat do të njehsohen pa u strukur ,

gjumi do të jetë pa demonë ,

dhe e vërteta një shtrat i bukur .

 

Kur moti  është i vranët ,

një re ngjyrë rozë nuk vonon të dalë

afrohet mbi  mal , i ngjitet majave  ,

e bukur si përrallë ...

 

Koha ime e rrëmben , e vendos në rrjeshtin e parë...

 

MJEGULLA

 

Një hije manushaqe të mbulon  ,

kur  zemërrrahja ime të përgjon .

Mbi buzë gëlojnë pakuptuar nota , këngë

Bukuri e ndëshkume nga koha e vonë 

Që duart i bën të paarritshme ,

dhe zemrën më pak të përfillshme .

 Deri sa bëhem mjegulla . . . 

 e mëngjesi më gjen të thyer , në qindra copa të vogla .

 

 

 

KËMBËZBATHUR

 

Këmbëzbathur i jam futur shpesh agimeve festive

të njerëzve të mirë dhe dashurive .

 

U bëra jehonë popujsh në mërgim ,

Eca kores së Universit të beftë ,

ku mishin e tyre hanin ditët ,

gjak pinin në plagën e fshehtë .

 

 

Hije të lodhura në dritë të pluhurt pashë ,

 Ecje të pa rëna në sy ,

Venitje të lakuriqta ëndrrash të mëdha ,

 Mbi emblemën të quajtur NJERI .

 

 Larg gjakut ,  dhe larg tokës ,

 me ninzën e syrit ngrirë , në një gri

 mes gjethesh shprese të përzhitura

diej të vegjël unë , ajo , ti ....

 

Marrveshja e vjetër  shpirtin ende shtërngon ,

Vetëm qielli ndryshon . . .

 

 

ASKUSH

 

Askush se pa Hënën që u shtri mbi një brazdë ,

e duart i mbante në greminë ,

kur i mbylli sytë e bukur ,

ngjante me  Zog të vrarë ,

mbi një cicërimë . . .

 

Era filloi të këndonte një himn të hershëm :

´´Vetëm mbrëmja dhe mëngjeset janë të përjetshëm . ´

22 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page