Koha ime ka filluar të lindë kufij ,
dhe zëri nuk fërgëllon në degë shprese ,
Harabelët të trembur janë në foletë e tyre imagjinuese ,
kur Drita çel e qiellin ther mëngjeseve .
Në njerzimin e përtejshëm , s´e di pse më shumë besoj ,
Shpirtrat do të njehsohen pa u strukur ,
gjumi do të jetë pa demonë ,
dhe e vërteta një shtrat i bukur .
Kur moti është i vranët ,
një re ngjyrë rozë nuk vonon të dalë
afrohet mbi mal , i ngjitet majave ,
e bukur si përrallë ...
Koha ime e rrëmben , e vendos në rrjeshtin e parë...
MJEGULLA
Një hije manushaqe të mbulon ,
kur zemërrrahja ime të përgjon .
Mbi buzë gëlojnë pakuptuar nota , këngë
Bukuri e ndëshkume nga koha e vonë
Që duart i bën të paarritshme ,
dhe zemrën më pak të përfillshme .
Deri sa bëhem mjegulla . . .
e mëngjesi më gjen të thyer , në qindra copa të vogla .
KËMBËZBATHUR
Këmbëzbathur i jam futur shpesh agimeve festive
të njerëzve të mirë dhe dashurive .
U bëra jehonë popujsh në mërgim ,
Eca kores së Universit të beftë ,
ku mishin e tyre hanin ditët ,
gjak pinin në plagën e fshehtë .
Hije të lodhura në dritë të pluhurt pashë ,
Ecje të pa rëna në sy ,
Venitje të lakuriqta ëndrrash të mëdha ,
Mbi emblemën të quajtur NJERI .
Larg gjakut , dhe larg tokës ,
me ninzën e syrit ngrirë , në një gri
mes gjethesh shprese të përzhitura
diej të vegjël unë , ajo , ti ....
Marrveshja e vjetër shpirtin ende shtërngon ,
Vetëm qielli ndryshon . . .
ASKUSH
Askush se pa Hënën që u shtri mbi një brazdë ,
e duart i mbante në greminë ,
kur i mbylli sytë e bukur ,
ngjante me Zog të vrarë ,
mbi një cicërimë . . .
Era filloi të këndonte një himn të hershëm :
´´Vetëm mbrëmja dhe mëngjeset janë të përjetshëm . ´
Comments