Dhoma e poetëve
Fatmir Terziu
Shikoj poshtë në mbjellurinën e vjetër të strukur nën qelq. Është një mbjellurinë me shkronja, fjalë, fjali… Hedh sytë në letrën e zbrazët që ndodhet pranë. Dhe ashtu instiktivisht dëshiroj që stilolapsi të shkruajë. I përhumbur vendos kokën në duar. Dalëngadalë përhumbem, dhe më duket se kjo është e përkohshme. E mjaftueshme, vetëm për t'u (ri)zgjuar nga tingujt e muzikës. Kthehem i tëri andej nga vijnë tingujt. Është një ndjesi për të parë një burrë që luan një harpë, ndërsa një tjetër që bën lëvizje koreografike të koordinuara, sa përpara dhe aq mbrapa.
I hutuar për një moment. Shikoj nëpër dhomë. Nga një cep shoh njerëz që janë paksa të njohur. Sytë e mi kthehen te personi që luan muzikën dhe befas e kuptoj se është Henriette Renié, ndërsa duke ecur më tej sytë më mbesin tek Alberto Salvi.
Në një tavolinë të thjeshtë prej druri, unë njoh Shekspirin duke biseduar me një shok të guximshëm që e di se është Mark Twain. Në konfuzion, ngeca te Lord Bajroni, i cili po lexon veprën e sapo shkruar nga Dikensi. Bajroni ulet në një karrige duke menduar për vargjet që do t'ia shkruajë si përkushtim shqiptarëve.
Në një konfuzion të çmendur kthehem shpejt dhe udhëtoj nga shtëpia e Frederik Reshpjes dhe pastaj kërkon emrin e tij të shkruar mbi një masë betoni të ngulur në tokë. Një zotëri i veshur mirë më jep një dorë dhe më ngre nga pozicioni gjunjëthyer në pozicionin në këmbë. Ai ka një vështrim të errët dhe të mprehtë. Unë pyes se ku jam dhe zotëria i poezisë, deklaron në heshtje, ju jeni në dhomën e poetit Gjergj Fishta. Ju e keni gjetur rrugën kaq i sigurt? Edhe mes ujërave? Ai thotë se ky është një vend ku njerëzit vijnë për të ndarë idetë dhe për të parë punën e njëri-tjetrit. Nuk ka dallim në sytë tanë, i ke eshtrat në ujë, apo në tokë!
Unë them se isha i frustruar dhe nuk doja të shkruaja me stilolaps. Ai qesh mjaft i vetëkënaqur me një kënaqësi të dhimbshme. Ai tha se nuk është ky qëllimi i të shkruarit. Ai thotë se nuk mund të bësh që të rrjedhë vetë shkrimi. Ai thotë, shiko përreth dhe më thuaj çfarë shikon. Unë thashë se shoh shkrimtarë të mëdhenj, por ai tha se ata mund të jenë po aq të frustruar sa ju. Ai tha se secili mund të tregojë një histori dhe ai tha se diçka që ju duhet të mësoni, është ajo që mësoni dhe e bëni. Kështu që dhoma përsëri zbehet në një hapësirë të paqartë. U zgjova nga gjumi dhe shikova faqen e zbrazët dhe të zymtë.
Papritmas zbardhi, dhe më duhej të vendosja sytë në punën e tyre ditës, të shikoj përreth. Pashë letra të shkruajtura e të grisura, pashë libra të djegura. Të shkyera…Dhe më to rifillova të shkruaj pak në këtë histori. Sepse sikurse kam mësuar në gjithë këto vite, se nëse dua të tregoj një histori, atëherë duhet gjetur thelbi i një historie.
Kështu që e mora këtë si një sfidë për tavolinën time dhe pastaj bëra një shëtitje jashtë. Atje hodha një vështrim vërtet të mirë në ujësinë e kaltër. Unë nuk u nisa në një udhëtim me mësimet që kam mësuar.
Një histori nuk mund të detyrohet, ajo duhet të fitohet. Kështu u ktheva në tavolinën time, me letër dhe stilolaps në dorë. Nuk isha më aq i frustruar. Tani e kuptoj. Tani e di me kë kisha udhëtuar në mbjellurinën e vjetër të strukur në qelq. Aty zbutej vetë terri, qeshte e buzëqeshte vetë Liqeri. E syri si sy u ngul dhe aty ngeci. Përpara meje ishte madhështor, vetë ai Lasgush Poradeci.
