Netët, nuk kanë adrenalinën e ditës. Ato pështjellin jehonën e ndjesive të njeriut me një cipë melankolie , dhe mëndja nis e gjallon ato që krijon . Frymëzimi , kërkon Paqë mbi një fletë të bardhë , dhe aty derdhen gërmat e para për të formuar një varg . . . mbi një kujtesë , një meditim , një emocion të ri , të cilit shpirti i përgjigjet me një poezi . Ky është POETI , një MËVETËSI !
X x x
Fjala, (tek Unë)
është rrëzim i pastër,
shpesh dhe aritmi . . .
Edhe kur si mjegull vjen ,
edhe kur ngjan me dritë ,
më zë pritë .
Filloj e dizenjoj në një fletë ,
fytyra të menduara lulesh ,
që skuqin petalet në vetmi .
Fjala është grua , me shpirt nga një Hyjni !
X x x
Sikur të ishim në gjithçka vetja ,
sikur të niseshim vetëm nga ajo që kemi përbrenda ,
do të arrinim tempullin e të gjitha ndjesive tona ,
dhe gonxhe të vërteta do të bulonte ëndrra .
Por ne , s´mund të jemi në total vetja .
Jemi pjesë e shoqërisë , arritja dhe prapambetja ,
një gur Sifizi që i rrokulliset kohës mbi shpinë ,
pa e ditur . . . aty ku do , në se arrin . . . .
Njeriu , kjo qënie kaq e ndërlikuar ,
ndryshon si stinët ,
në përputhje me ´´ç´është ´´
pranverë , dimër , apo vjeshtë . . .
X x x
Ecën koha ,
duke kërkuar një çast , një orë , një datë
rrumbullaksinë e fytyrës time , në të moshës hartë ,
historinë , në guret e mermerte të Keopsit ,
gropëzat në faqet e Zinobisë së Romës ,
nga Lindja e largët ardhur .
Shkel . . .
mbi putra kafshësh që kanë ndryshuar ,
mbi gjurmët e Njeriut që mbet´ i ngujuar . . .
i pa avancuar . . .
mbi indiferencën e pashpirt , për madhështi artistësh ,
njerëzish të pangopur , dhe sy të përlotur .
Unë kam mbetur e vetme , në shi ,
kam marrë diçka nga peisazhi i Parajsës ,
nga një dëshirë e madhe , fantazi .
Kam në ballë Emblemën e Botës që qan ,
të gjitha të shitura janë . . .
Ku ta gjej nje motiv që të shpresoj . . .
Sepse era vdes po pushova së ëndërruari ,
Akulli shkrin , nga një rreze e vogël syri,
Koha në gënjeshtër bëhet gjëmim ,
Dhe nga toka ,
ngrihen zogj që vdesin n´udhëtim .
Vetëm shpirti as shitet as blihet ,
jeton edhe në përjetësi .
I vetmi që matet me veten , në një mrekulli ,
të cilën çdo kush , nuk mundet ta di . . .
x x x
Moj pikë e vogël vese ,
nga cili katarakt erdhe?
Molekulë ujore , dalë nga një përrallë ,
si arriti deri këtu vallë ?!
Edhe Hena u trondit prej bukurisë së saj .
Po gëzimi im i vogël ,
ç´pati ,
që në heshtje filloi të qaj . . .
Lumturi e paemër , e gjallë . . .
e vogël ,
sa çasti kur Hëna dhe Dielli ,
krijojnë në qiell një Eklips të rrallë !
DITA , SAPO HAPI SYRIN
Një zog del prej kashtës , dhe nxjerr cicërimën e parë .
Një gjethe shpërthen nga një filiz , dhe vesa mbi të ,
si e gëzimit të pemës, një e qarë .
Fillojnë e dallohen rrugët , njerëzit e parë ,
me siguri hallexhinj , të thjeshtit punëtorë .
Si hije e mjegullt dallohet Bedeli , Imitos ,
dhe tej larg Akropoli madhështor .
Ngjyra e ullirit mbi të gjitha më e blerta ,
tek tuk mes saj e portokallta .
Të jepet rasti të jetosh dhe një ditë ,
me zogjtë , gjethet , fëmijtë . . .
Deti velat e një varke lëkund ,
Fekondon ajrin me të kaltrën ngjyrë .
Thua PAQJA të ketë të njëjtën fytyrë !?
X x x
Udha fillon me sytë .
Ç´ka shohin ato brënda në të tjerë sy ,
të njeriut , detit , natyrës ,
në përgjithësi . . .
Mëndja bëhet nyje në lidhje të ndryshme ,
që ekzistojnë apo jo ,
ndërsa syri , si pasqyrë e mëndjes ,
sheh ngado . . .
Gjithmonë , në një malore të vështirë e vërteta ,
shfaqet mbi një udhë të gjatë , që shpesh coptohet ,
për të cilën të gjithë mendojmë se mund të kalohet .
Kalohet ?
Ka zogj që cicërijnë mbi pemët e shpresës ,
trishtimin e dëbojnë , e bëjnë të cekët ,
edhe deti nën këmbët e malit hepohet ,
për Mbretëreshën , vdesin të lumtura bletët .
Se ndrojtja jote ,
mund të shkojë dhe në një gjumë tjetër ,
por udha fillon me sytë , pa to asgjë e sigurtë .
. . . edhe në se fjala sjell sa për një jetë !
X x x
Trashëgimia , në çdo kuptim të saj ,
eshtë llampa e udhës .
Jo fantazi e punuar , as parashikim .
Ka qerpikët e përvojës së pemës ,
që deri tek ty i ka lëshuar rrënjët .
Edhe degët der´ tek ty i shtrin ,
pa asnjë kërkesë për shpagim ,
drejton si një mjeshtre pranitë
që kohës pas amanet ja ka lënë .
Ajo lut për të mirën tënde ,
Zotin tënd !
E LASHË TË MOS E DIJA
Nga kjo botë iki e qetë ,
asnjë nuk mora nëpër gojë për të keq ,
asnjë me fjalë nuk lidha e zgjidha ,
s´kam dashur kurrë të jem aty në majë ,
e vështirë në mua mbeti dashuria ,
thëngjilli i bukur mbuluar me hi ,
I paspjegueshëm o Njeri !
Me jetën bëra shkresa të forta ,
nuk pyeta për bëmat e tua , as ´´përse ´´,
as se i cilës flakë i ishe bir ,
as përse më mposhte me pahir .
Po pse bota m´u zvogëlua pa ty !
As sakrificë që aq shumë durova
s´mund ta quaj ,
ishte zgjedhja ime i dashur ,
një grua që do , di edhe të vuaj .
Pendimin tënd e lashë, të mos e di ,
nga kjo botë të iki dua , pa mëri !
Ke vendin me te respektuar ne jeten time ,
je babai i femijve te mi .
X x x
Tehu i dritës ,
mi pështillet gjoksit si fashë inkandeshente ,
siguri për thellësitë e jetës .
Të pamundurat , i rrethoj me lule ,
që gëzimi im , t´i ngjaj atij të bletës .
Stuhi drite , do të thotë Shpresë ,
do të thotë dhe dëshmi që je në Jetë .
Hamendja , kërkon të qeshurën e saj ,
diku në një legjendë . . .
Një dorë e plakur ndalon së lëkunduri ,
e më sjell ndërmend . . .
X x x
Nata është rrethore ,
dhe unë një dritë e vogël ,
fundosur në mister .
Aty ku kripa bashkohet me të kaltrën në blu ,
Gjej diçka të madhe sa një zemër ,
të vogël sa një sy .
Mbi lëkurë , më rrëshqet diçka e padukshme ,
të jetë avër nga ty Perëndi ?!
E rënduar në Paqe është ,
si një copëz vështrimi mbi shpirt ,
që se nga vjen s´e di . . .
I jepem si bleta polenit te lules , humbas në hapësirë ,
me një gëzim pa emër , të butë , plot ngjyrë ,
pa sy , dhe pa fytyrë . . .
DESTINAT , nuk kanë asnjëherë zgjidhje të dytë .
MËVETËSI
Shpesh herë më ndodh të vdes me ngut
ato që dua të them .
Jo memorja , është zemra ajo që i ruan
e që kurrë nuk i gënjen .
I kthen në mëvetësi ,
të cilat ndodhen e gjithmonë kanë për të qenë
aty përbri. . .
Kështu të pacënuara , do ti marr me vete
edhe në Përjetësi .
Nuk vetëqortohem . Jam Njeri !
X x x
Mundem ta përqafoj një vështrim .
Sinqeritetin e dua mbi të gjitha më shumë .
Mirësinë , njëlloj si Fjalën mund ti përkëdhel pafund ,
ti jap shumë nga vetja , ashtu dalngadalë ,
pa thënë asnjë fjalë . . .
Frika se mos zemra bërtet ,
është ajo që më trëmb keq . . .
