Dashuria
Samuel Taylor Coleridge
Të gjitha mendimet, të gjitha pasionet e kënaqësisë,
Çfarëdo që e trazon këtë kornizë të trend,
Të gjithë janë veçse ministra të dashurisë,
Dhe ushqejne flakën e dashurisë së shenjtë.
Shpesh në ëndrrat e mia zgjohem unë
Jetoj sërish në atë orë të lumturuar,
Kur në mes të rrugës në mal bie gjumë,
Ndjehem pranë kullës së rrënuar.
Drita e hënës, duke vjedhur nga skena
Ishte përzier me dritat e buzëmbrëmjeve;
Dhe ajo ishte atje, shpresa ime, ishte vena,
E dashura ime Genevieve!
Ajo u mbështet kundër burrit përhime,
Tek statuja e kalorësit të armatosur,
Ajo qëndroi dhe dëgjoi shtriqjen time,
Mes dritës së verdhë të marrosur.
Ajo ka pak dhimbje ndaj s'e zgjoj,
Shpresa ime! Gëzimi im! Genevieva ime!
Ajo më do më shumë, sa herë që këndoj
Këngët që e pikëllojnë, pa shqetësime.
Kam luajtur në ajër të butë dhe të mërzitshëm,
Unë këndova një histori të vjetër dhe prekëse -
Një këngë e rreptë, e vrazhdë, që i shkonte ngishëm
Asaj gërmadhe të egër dhe therrëse.
Ajo e dëgjoi me një skuqje të ndezur,
Me sy të përulur dhe hir modest;
Ajo e dinte mirë, se kisha zgjedhur
Vetëm fytyrën e saj plotë jetë.
I fola për uniformën që kishte veshur
Mbi mburojën e tij zjarr një markë,
Dhe atë për dhjetë vjet e mbajti të ndezur
Për Zonjën e Tokës plotë mall.